ดอกไม้ร่วงหล่นไร้ร่องรอย

สายลมยามค่ำพัดกลีบดอกเหมยปลิวว่อนในอากาศ

ใต้ต้นเหมยนั้น... หญิงสาวในชุดขาวบางดุจหมอกยืนเงียบ

แววตาเศร้าสร้อยราวกับสะท้อนเงาจันทร์ในบ่อน้ำ

เธอชื่อ หลินอี้เซียน — เทพีผู้เคยได้รับพรให้ดูแลดอกไม้ทุกสายพันธุ์ในสวรรค์

แต่ค่ำคืนนี้ กลีบเหมยที่เธอเคยทะนุถนอมกลับร่วงโรยอยู่แทบเท้า

เพราะดอกไม้ดวงนี้... คือคำสัญญาระหว่างเธอกับชายผู้จากไป

“หากดอกไม้ร่วงลงโดยไร้ร่องรอย...

จงรู้ไว้เถิด ว่าข้าได้ลืมเจ้าแล้วจริง ๆ”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายของเขา — อวิ๋นเฟิง

แม่ทัพหนุ่มแห่งแดนมนุษย์ ผู้เคยหลงรักเทพีจนท้าทายกฎสวรรค์

เขาถูกลงโทษให้กลับไปเกิดใหม่ในโลกมนุษย์

และลืมความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับนาง

หลินอี้เซียนไม่อาจฝืนชะตา

นางได้แต่เฝ้ามองโลกมนุษย์จากยอดเขาหยก

ทุกปีเมื่อดอกเหมยบาน

นางจะส่งกลีบดอกไม้หนึ่งกลีบลงไป

หวังว่า...เขาอาจจะจำกลิ่นนี้ได้บ้าง

แต่ปีนี้...

ดอกเหมยกลับร่วงโดยไม่มีร่องรอยใดเลย —

ราวกับสวรรค์เองก็ต้องการลบชื่อของนางออกจากโลก

“เจ้าลืมข้าแล้วจริง ๆ หรือ อวิ๋นเฟิง...”

เสียงกระซิบเบาแผ่วกลางลมหนาว

ในขณะเดียวกัน ณ หมู่บ้านเล็กกลางหุบเขา

ชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งเขียนตัวอักษรลงบนกระดาษสีขาว

ชื่อของเขาคือ เฟิงเหยียน

เขามักฝันถึงหญิงสาวคนหนึ่งในชุดขาวที่ยืนท่ามกลางหิมะ

ทุกครั้งที่เขาวาดรูปเธอ กลีบดอกไม้สีชมพูอ่อนจะร่วงลงจากที่ใดก็ไม่รู้

กลิ่นหอมแปลกประหลาดชวนให้หัวใจปวดร้าว

วันหนึ่งระหว่างที่เขาเดินขึ้นเขา

เขาได้พบกับต้นเหมยโบราณกลางป่าหิมะ

และตรงนั้น...

หญิงสาวในฝันของเขายืนอยู่จริง ๆ

“เจ้า...คือใคร” เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่น

หญิงสาวเพียงยิ้มบาง ๆ

“ข้า...คือคนที่เจ้าลืมไปแล้ว”

สายตาทั้งสองสบกัน

เวลาราวกับหยุดนิ่ง —

ทุกภาพในอดีตกลับมาเหมือนเงาแห่งจันทรา

เสียงกระซิบในหัวแว่วว่า

‘หากเจ้าจำได้ ทุกสิ่งจะสูญสลายอีกครั้ง’

อวิ๋นเฟิง — หรือเฟิงเหยียนในชาตินี้ — จับมือเธอไว้

“ต่อให้โลกนี้หายไป ข้าก็ไม่อยากลืมเจ้าอีกแล้ว”

ทันใดนั้น กลีบดอกเหมยนับพันปลิวสะพรั่ง

สวรรค์สั่นสะเทือน เสียงสายฟ้าดังขึ้นบนฟากฟ้า

เทพีหลินอี้เซียนรู้ทันทีว่าชะตากำลังจะขาด

นางยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนยกมือแตะหน้าชายที่รักเบา ๆ

“ไม่ต้องจำข้า... ขอเพียงเจ้ามีชีวิตอยู่ก็พอ”

เสียงระเบิดแสงสีทองแผ่กระจายไปทั่วหุบเขา

กลีบดอกไม้ทั้งหมดสลายกลายเป็นผงแสง

เมื่อเฟิงเหยียนลืมตาอีกครั้ง

เขายืนอยู่ลำพังใต้ต้นไม้ที่ไร้ดอก

ไม่มีหญิงสาวในชุดขาว

ไม่มีร่องรอยใดของเหตุการณ์เมื่อครู่

เพียงแต่ในใจกลับได้ยินเสียงแผ่วเบา

เหมือนสายลมกำลังขับขานบทเพลงเก่าแก่

“เมื่อดอกไม้ร่วงหล่นไร้ร่องรอย

ความรักก็ยังคงอยู่ในสายลม...”

เขาเงยหน้ามองฟ้า

แสงจันทร์ส่องต้องกลีบหิมะที่ปลิว —

และทันใดนั้น กลีบเหมยหนึ่งกลีบหล่นลงบนฝ่ามือ

เฟิงเหยียนยิ้มอย่างไม่รู้เหตุผล

หัวใจอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

แม้ไม่รู้ว่ากำลังคิดถึงใคร...

แต่เขารู้ว่า “ใครคนนั้น” เคยสำคัญต่อชีวิตมากเหลือเกิน

“ขอบคุณ...ที่เคยอยู่ด้วยกัน ถึงเพียงครู่เดียวก็ตาม”

สายลมยามค่ำพัดผ่าน

กลีบดอกไม้ปลิวไปกับฟ้า —

ไร้ร่องรอย...แต่ไม่เคยหายจากใจใครเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***