เพชรมองหน้าเมษาอยู่เงียบ ๆ นานกว่าที่ควรจะเป็น
แสงแดดยามเย็นลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามา ไล้ผ่านข้างแก้มของเมษา
เหมือนจะย้ำให้เห็นว่าทุกวินาทีมีค่ามากแค่ไหน
> “เมษา… นายกำลังจะไปไหน”
เสียงของเพชรต่ำและนิ่ง แต่แฝงด้วยแรงสั่นที่ซ่อนอยู่ข้างใน
เมษาหลบตา
มือเขากำลังบีบถุงขนมปังแน่นเหมือนต้องการกลบความกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้น
> “ผมไม่ได้จะไปไหนหรอกครับ แค่…บางทีผมอาจต้องหายไปจากตรงนี้สักพัก”
“สักพักคือแค่ไหน”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ”
เพชรเงียบอีกครั้ง เสียงพู่กันที่วางค้างอยู่บนโต๊ะตกลงพื้นดัง แกร๊ก
แต่ไม่มีใครก้มลงเก็บ
> “พี่เพชร…” เมษาเรียกเบา ๆ
“ผมอยากให้พี่รู้ไว้นะ ว่าทุกภาพที่พี่วาด ผมเห็นหมดเลย”
“เห็นว่าอะไร”
“เห็นว่าพี่ใส่ผมลงไปในทุกภาพ — แม้แต่ภาพที่พี่บอกว่าเป็นวิวธรรมดา”
คำพูดนั้นทำให้เพชรหัวเราะในลำคอเบา ๆ แต่แววตากลับสั่นไหว
> “ก็เพราะนายอยู่ในทุกวันที่ฉันวาดไง จะไม่ใส่ได้ยังไงล่ะ”
เมษายิ้ม เศร้านิด ๆ
> “ถ้าวันหนึ่งผมไม่ได้อยู่ พี่ก็อย่าลืมวาดต่อนะครับ”
“วาดสิ แต่จะไม่เหมือนเดิมแน่ ๆ”
“ก็ไม่ต้องเหมือนเดิมหรอกครับ แค่ให้มันยังมีแสงอยู่ก็พอ”
เพชรมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงสุดท้ายของวันกำลังกลืนหายไปกับขอบฟ้า
เขาอยากจะพูดบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออก
ได้แต่ยกกล่องนมขึ้นจิบ แล้วส่งคืนให้เมษา
> “หวานไปหน่อย”
“ก็ผมตั้งใจให้มันหวาน — เผื่อพี่จะจำรสชาติไว้ได้เวลาผมไม่อยู่”
เพชรนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนพูดเสียงเบา
> “เมษา ถ้านายหายไปอีกครั้ง... คราวนี้ฉันจะตามหา”
เมษาไม่ตอบ เขาเพียงยิ้ม แล้วหันกลับไปเก็บถุงขนมปัง
แต่ในใจของทั้งคู่ ต่างรู้ดีว่า “เย็นวันนั้น” จะกลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันเลือน
ตอนที่ 5 — กลิ่นสีและรอยยิ้มของเมษา
🌅เย็นวันหนึ่ง
เพชรกำลังเก็บงานในห้องวาด เมษาเดินเข้ามาเงียบ ๆ พร้อมถือขนมปังกับนมกล่อง
> “พี่เพชรยังไม่ได้กินข้าวเลยใช่ไหมครับ”
“อืม ทำไมรู้”
“ผมก็รู้แหละ ว่าพี่จะลืมกินทุกทีเวลาเครียด”
เพชรแอบยิ้ม ก่อนจะรับของมา แต่ยังไม่ทันพูดอะไร
เมษาก็พูดต่อเสียงแผ่ว
> “พี่เพชร... ถ้าสมมติวันหนึ่งผมต้องหายไปอีก พี่จะโกรธไหมครับ”
มือเพชรที่ถือกล่องนมชะงัก
> “ถามทำไม?”
“ไม่มีอะไรครับ แค่คิดเล่น ๆ”
แต่สายตาของเมษาไม่ได้โกหก —
มันเต็มไปด้วยความกลัว และ “ความจริง” ที่เขายังไม่กล้าบอก
เพชรมองหน้าเมษาอยู่นาน แสงเย็นลอดผ่านหน้าต่าง ไล้ผ่านแก้มของเมษา
เหมือนจะย้ำให้เขารู้ว่าทุกวินาทีมีค่ามากแค่ไหน
> “เมษา… นายกำลังจะไปไหน”
“ผมไม่ได้จะไปไหนหรอกครับ แค่...บางทีผมอาจต้องหายไปจากตรงนี้สักพัก”
“สักพักคือแค่ไหน”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ”
เสียงพู่กันที่ตกลงพื้นดัง แกร๊ก
แต่ไม่มีใครก้มลงเก็บ
> “ผมอยากให้พี่รู้ไว้นะ ว่าทุกภาพที่พี่วาด ผมเห็นหมดเลย”
“เห็นว่าอะไร”
“เห็นว่าพี่ใส่ผมลงไปในทุกภาพ แม้แต่ภาพที่พี่บอกว่าเป็นวิวธรรมดา”
เพชรหัวเราะแผ่ว ๆ แต่แววตากลับสั่น
> “ก็เพราะนายอยู่ในทุกวันที่ฉันวาดไง จะไม่ใส่ได้ยังไงล่ะ”
เมษายิ้มจาง
> “ถ้าวันหนึ่งผมไม่ได้อยู่ พี่ก็อย่าลืมวาดต่อนะครับ”
“วาดสิ แต่จะไม่เหมือนเดิมแน่ ๆ”
“ก็ไม่ต้องเหมือนเดิมหรอกครับ แค่ให้มันยังมีแสงอยู่ก็พอ”
ก่อนจะกลับ เมษาเดินไปหยิบผืนผ้าใบเล็ก ๆ ที่พิงอยู่มุมห้อง
ในนั้นคือภาพของเพชร — นั่งอยู่ใต้ต้นเหลืองอินเดีย
มุมล่างของภาพมีลายเซ็นเล็ก ๆ เขียนไว้
> “เดือนเมษา — แสงสุดท้ายของเรา”
เพชรนิ่งไปนาน เขาเอื้อมมือแตะชื่อที่คุ้นเคย
หัวใจหนักอึ้ง ทั้งกลัว ทั้งคิดถึง ทั้งไม่อยากเชื่อว่า
นั่นอาจเป็น “คำลาจากภาพวาด” ที่เมษาทิ้งไว้โดยไม่พูดออกมา
กลิ่นสีในห้องยังคงลอยอวล
พร้อมกลิ่นนมหวานในกล่องที่ยังเปิดค้างไว้ —
ความทรงจำเล็ก ๆ ของเย็นวันนั้น ที่เพชรไม่มีวันลืม
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
MilitaryMan
ต้องบอกว่าเรื่องนี้น่าอ่านมากเลยค่ะ
2025-10-10
0