เขาไม่ได้โกรธ แต่ความรู้สึกบางอย่างมันไหลย้อนกลับมาอีกครั้ง
ตอนที่เขา “ไม่ทันได้ตอบคำว่า ชอบ” ของเมษาในวันนั้น
> “เขาดูสนิทกันดีนะพี่”
เสียง “ฟาง” เพื่อนสาวของเพชรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสายตาของเพชร
“อืม” เขาตอบสั้น ๆ
“ถ้ายังรู้สึกอยู่ ก็อย่าปล่อยอีกล่ะพี่ เพชรไม่ใช่คนเย็นชา...แค่กลัวเท่านั้นเอง”
คำพูดนั้นเหมือนแทงเข้าใจกลาง
ใช่ — เขากลัว
กลัวจะยื่นมือไป แล้วอีกคนจะหายไปเหมือนครั้งก่อน
🌅เย็นวันนั้น
เมษาเดินมาหาเพชรหลังจากที่เพชรกำลังเก็บของกลับบ้าน
> “พี่เพชรจะกลับแล้วเหรอครับ?”
“อืม กำลังจะไป”
“ผมขอไปส่งได้ไหม?”
“ไปกับเพื่อนสิ เห็นหัวเราะกันใหญ่”
น้ำเสียงของเพชรฟังดูเรียบ แต่เมษารับรู้ได้ถึงความแข็งของอารมณ์แฝงอยู่
เขานิ่งไปครู่ ก่อนพูดเบา ๆ
> “ต้นเขาแค่ช่วยติวครับ ผม...ไม่ได้หัวเราะเพราะมีความสุขหรอก ผมหัวเราะ...เพราะพี่มองมาแล้วผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง”
เพชรหยุดเดิน หันกลับมาสบตาเมษา
สายตาทั้งคู่ปะทะกันในแสงไฟหน้าตึกที่ส่องลอดต้นไม้
> “เมษา...”
“ครับ?”
“ถ้าครั้งนี้จะเริ่มใหม่...ขอให้มั่นใจหน่อยได้ไหม ว่าจะไม่หนีอีก”
เมษายิ้มบาง ๆ ดวงตาเริ่มแดงเรื่อ
> “ครับ... ผมสัญญา”
แต่ในเงามืดของลานตึกศิลปกรรม
มีใครบางคนยืนมองอยู่ — สายตาเย็นชา จับจ้องมาที่ทั้งคู่...
บางที “อดีตของเมษา” อาจยังไม่จบแค่การจากลาในครั้งนั้น
ตอนที่ 4 : “ความลับที่ไม่เคยบอก”
ค่ำวันศุกร์ — ฝนตกหนักทั่วมหาวิทยาลัย
เสียงฟ้าร้องดังกลบเสียงหัวใจของใครบางคนที่กำลังสั่นไหว
เพชรนั่งอยู่ในห้องวาด เขายังจำคำพูดของเมษาได้
> “ผมสัญญา...ว่าจะไม่หนีอีก”
แต่ตั้งแต่เมื่อเช้า เมษาก็ไม่มาที่คณะ ไม่รับสาย ไม่ตอบแชต
ความเงียบที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง จนเพชรเริ่มรู้สึกเหมือนฝันร้ายซ้ำเดิม
🌧“ฝนตกอีกแล้ว”
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากประตู
เป็น “ต้น” — เพื่อนของเมษา ที่เพชรเคยเห็นในร้านกาแฟ
> “พี่เพชรใช่ไหมครับ? ผมมีเรื่องจะบอกเรื่องเมษา...”
เพชรเงยหน้าขึ้น แววตาเริ่มสั่น
“เขา...ไม่สบายครับ อยู่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน”
“ว่าไงนะ?”
🏥โรงพยาบาลกลางเมือง
เพชรวิ่งฝ่าสายฝนมาถึงโรงพยาบาล เสื้อผ้าเปียกชุ่มแต่ไม่สนใจ
พอเปิดประตูเข้าไปในห้องพักคนไข้ เขาก็เห็นเมษานอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดแต่ยังมีรอยยิ้ม
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments