บทที่ 5

ฉันเดินเข้าไปหาคีธ...แล้วทักทายอีกรอบ

"อะแฮ่ม สวัสดีคีธ"

คีธตัวแข็งทื่อทันที ใบหน้าคมชัดเงยขึ้นมามองฉันนิ่งๆ จากนั้นสายตาค่อยเหลือบไปทางครามที่ยืนข้างฉัน

สีหน้าของครามยิ้มระรื่นด้วยความดีใจ ผิดกับสีหน้าของคีธที่เต็มไปด้วยคำถาม

"เอ่อ..นี่คือคราม เขาอยากเจอนายน่ะ" ฉันผายมือแนะนำลูกชาย...จากอนาคต...แปลกๆ ละ

สีหน้าของคีธยังคงเรียบนิ่ง มองฉันสลับกับครามอย่างงุนงง

"ไม่รู้จักกันเหรอ" ฉันถามอย่างสงสัย

คีธส่ายหน้าเบาๆ ทันใดนั้นความเงียบก็มาทันที ฉันไม่รู้จะพูดยังไงต่อดี...

ครามเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

"เอ่อ..พี่คีธช่วยซ่อมนาฬิกาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ"

"อ๋อใช่ๆๆ"ฉันรีบตามน้ำทันที "พอดีนาฬิกาน้องเสียน่ะ ช่วยหน่อยนะ ได้ยินว่านายเก่งมาก"

ตอนแรกฉันกังวลว่าคีธจะงงไหม นาฬิกาเสียแล้วทำไมไม่ไปหาร้านซ่อม แต่ดันมาฝากเพื่อนนักศึกษาซ่อม คีธเป็นคนดีกว่าที่คิด เขารับนาฬิกาไปส่องดูเงียบๆ เขาสำรวจจับคลำอุปกรณ์อยู่เป็นนาที

"แบตหมดหรือเปล่า ชาร์จไฟยังไง" เขาถามสั้นๆ

"อ๋อ คือนาฬิกาผมใช้ระบบไฟฟ้าไร้สาย ไม่มีแบต ไม่ต้องชาร์จไฟเหมือนอุปกรณ์ไฟฟ้ารุ่นเก่าครับ" ครามอธิบาย

ฉันกุมขมับ พล็อตนิยายไซไฟมาอีกแล้ว คีธต้องคิดว่าฉันพาคนบ้ามาหาแน่ๆ แต่กลับไม่เป็นแบบนั้น

ดวงตาคีธเป็นประกายคล้ายรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ค้นพบอะไรแปลกใหม่ เขารีบเปิดของในกระเป๋า หยิบกล่องเครื่องมือออกมา จากนั้นใช้ไขควงถอดฝาครอบนาฬิกาออกมา เขามองดูอยู่สักพัก

"ไม่ใช่นาฬิกา ไม่ใช่สมาร์ทวอช นี่มันเหมือน.." คีธเอ่ย สีหน้าเหมือนเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่

พ่อหนุ่มเนิร์ดขยับแว่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นระริกเหมือนสะกดความดีใจไว้

"เหมือนที่เคยคิดไว้เลย มันคือไทม์แมชชีน"

คำพูดของคีธทำให้ฉันเหลือกตาโต "อะไรนะ"

"มันคือเครื่องเดินทางข้ามเวลา"

คีธเอ่ย ลุกขึ้นจับไหล่สองข้างของคราม แล้วถามจริงจัง

"ไปเอามาจากไหน"

"เอ่อ.."ครามเหลือบมองฉันเป็นเชิงปรึกษา

"..." ตอนนี้ฉันก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน

"น้องครับ" คีธถามเด็กหนุ่มแปลกหน้าโดยท่าทางเคร่งขรึม สวนทางกับดวงตาที่กำลังฉายประกายวิบวับ ทั้งตื่นเต้น ตื่นตะลึง

"นี่น้อง...เดินทางข้ามเวลามาเหรอ"

ติดตามบทต่อไป