บทที่ 4

"เครื่องเดินทางข้ามเวลา...เป็นไปได้"

จาก - KT.S -

วันนี้ฉันพาคราม เด็กหนุ่มผู้หลงอยู่ในโลกนิยายไซไฟ ไปหาผู้ปกครองของเขา

ฉันพาครามเดินมาที่ตึกคณะวิทยาศาสตร์

"ถึงห้องเลกเชอร์แล้ว" ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าห้องเลกเชอร์ของคณะ

"ยุคแม่ยังใช้จอโปรเจคเตอร์อีกเหรอครับ โรงเรียนยุคผมเขาจะจัดเป็นห้องวงกลมแล้วฉายโฮโลแกรมแทน"

"โอเค นิยายไซไฟ พอก่อนนะ ลองดูซิว่าพ่อนายอยู่ในห้องไหม" เจ้าเด็กนี่ชะโงกหัวมองเข้าไปในห้อง

"เอ๋ คนนั้นหรือเปล่าครับ" ครามชี้ไปที่นั่งแถวหน้าสุดริมหน้าต่างอย่างไม่แน่ใจ "พ่อตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันเยอะอยู่ครับ"

ในตอนนั้นเองฉันได้เห็นนักศึกษาชายรูปร่างสูงผอมคนนึงเขาใส่เสื้อนักศึกษาสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ สายตาเขาจดจ่อไปที่หน้าจอคอม ฉายออร่าเด็กเนิร์ดมาเต็มๆ

ถ้าเขาออกกำลังกาย มีกล้ามเนื้อบ้าง แล้วหันมาดูแลตัวเองให้ดีขึ้น เขาอาจจะเป็นผู้ชายหน้าตาดีคนนึงเลยก็ได้

"ต้องใช่แน่ๆ ผมจำสายตาของพ่อตอนทำงานได้ แบบนี้เลย โฟกัสและมีประกายมุ่งมั่นแบบสุดๆ" ครามยืนกราน

"โอเค รอนี่นะ" ฉันเดินเข้าไปหาคีธ

พ่อหนุ่มเนิร์ดเหมือนจะไม่รู้สึกตัว ว่ามีคนอยู่ตรงหน้า ฉันเลยทักทายเขา

"สวัสดีคีธ" ฉันโบกมือทักทาย

คราวนี้หนุ่มเนิร์ด..หรือคีธชะงักกึก แล้วค่อยๆเหลือบมองฉันผ่านแว่นกรอบหนา

"ขอโทษที่รบกวน เราชื่อกาลนะ เมื่อวานเราทัก facebook ไปแต่นายไม่ตอบ เลยมาหาแทน พอดีมีเรื่องอยากคุยด้วย สะดวกไหม"

คีธมองฉันไม่วางตา สีหน้าเขาดูตื่นตะลึงปนคาดไม่ถึง เขาไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ แต่ใบหน้ากลับเริ่มขึ้นสีแดงแจ๋ลามไปถึงลำคอ

"นายเป็นอะไร...ทำไมหน้าแดงแบบนี้ล่ะ" ฉันแสดงความเป็นห่วง ยังไม่ทันจบ จู่ๆพ่อหนุ่มเนิร์ดก็ลุกพรวด รีบคว้าคอม สะพายเป้ แล้ววิ่งจู๊ดออกจากห้องเลคเชอร์ไปทันที

"..." ฉันกระพริบตางงๆ อะไรวะเนี่ย

"แม่..เอ่อ..พี่คีธเขาเป็นอะไรหรอครับ เห็นวิ่งออกไปเลย" ครามเห็นสถานการณ์เลยเดินตามมาดูในห้อง

"นั่นสิ คีธเขาเป็นอะไร" กลุ้มใจจัง ยังไม่ทันคุยอะไรเลย

วิ่งหนีไปซะแล้ว

ครามอมยิ้ม แล้วพูดว่า"พ่อคงเขินแม่ละมั้ง แอบชอบแม่มานาน จู่ๆแม่มาทักแบบนี้ ก็เขินจนทำตัวไม่ถูกอะสิ"

"..." มันเมคเซนต์ตรงไหน "แล้วเขาจะกลับมาไหม"

"นั่นสินะ" ครามเองก็ไม่รู้ "เดี๋ยวพ่อหายเขินเมื่อไหร่ก็คงกลับมาละมั้ง"

"เหรอ" งั้นคงต้องรออยู่ในห้องนี้ต่อไป....

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเขาก็ยังไม่มา...

"พี่ว่าคีธคงไม่กลับมาแล้วละ"

"อ้าว..แล้วตอนนี้พ่อเขาไปอยู่ไหนละครับ ยังไม่เลิกเรียนเลยนิ"

ฉันครุ่นคิด"อ๋อ มันมีห้องคอมอีกห้องนึงที่ชั้นบน คีธอาจจะอยู่ที่นั่น"