บทที่ 3

"คนในยุคพ่อกับแม่เขาอยู่กันแบบนี้เอง"

จาก - คราม กิตติภูมิ ศิริวัฒน์ -

หากครามคนนี้คือลูกของฉันจริงๆ

แล้วพ่อเด็กนี่คือคีธ เจ้าของแอคเฟสบุ๊คนี้ เท่ากับว่าตอนนี้ ฉันกำลังแชทคุยกับ 'ว่าที่สามีในนาคต' หรือนี่

ฉันส่ายหน้าเบาๆ ขณะกดลิฟท์ขึ้นชั้น8

"ว้าว นี่คือลิฟท์สินะ โบราณสุดๆ เลย" ครามวิจารณ์

"โลกอนาคตไม่มีลิฟท์กันหรือไง" ฉันถามแบบทึ่งๆ

"ในโลกอนาคตเรามีเทคโนโลยีเคลื่อนย้ายมวลสารที่ก้าวหน้ามากๆ แบบว่าสามารถหายวับแล้วโผล่วูบมาอีกชั้นได้เลยครับ"

"อ๋อ เหมือนเทเลพอร์ตอะนะ"

"ใช่ๆ ประมาณนั้นเลย" ครามพยักหน้า

"สุดยอดจริงๆ" ฉันอึ้งมาก "ถ้าเทเลพอร์ตได้แบบนี้เวลาเดินทางไปต่างประเทศก็ไม่ต้องใช้เครื่องบินแล้วสินะ"

"เครื่องบินคืออะไรครับ" ครามถามงงๆ "ยานอวกาศเหรอ"

"เดี๋ยวนะ นายไม่รู้จักเครื่องบิน?"

"ยานพาหนะทุกชนิดในยุคผมบินได้หมดเลยครับ ใช้ความเร็วสูงด้วย"

"เอ่อ..." ฉันตอบไม่ถูกเลย พอเดินถึงห้องฉันไขกุญแจและเปิดห้อง

"ว้าว นี่คือห้องของแม่สินะ อืม โบราณจริงๆ"

"โบราณอีกละ ห้องนายในโลกอนาคตเป็นไง ว่ามาซิ"

"ห้องเรียบง่าย ไม่ซับซ้อน รายละเอียดน้อย แต่ดูเรียบหรู"

เด็กนี่มัน..จินตนาการไปถึงไหนเนี่ย

"แล้วแม่..คุยกับพ่อหรือยังครับ"

"ยัง นี่แหละกำลังจะคุย" ฉันเดินไปนั่งข้างๆ ครามที่ปลายเตียง แล้วเป็นโทรศัพท์ที่ค้างไว้หน้า message ของคีธ

ล่าสุดฉันทักไป เขาตอบกลับมาแค่ว่า 'อืม' จะไปต่อยังไงดี

"แม่เล่าเรื่องผมสิครับ พ่อต้องเชื่อแน่ๆ" ครามว่าแบบนั้น

ฉันส่ายหน้ารัวๆ "จะบ้าเหรอ ใครจะเชื่อ"

งั้นเอาแบบนี้" ว่าแล้วฉันก็พิมพ์ข้อความ

Nirankarn : ว่างไหม มีเรื่องอยากคุยด้วย นัดเจอกันวันนี้ สะดวกมั้ย

ผ่านไปสักพักก็ขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้ว แต่กลับไม่มีคำตอบ

"พ่อว่าไงบ้างครับ"

"ยังไม่ตอบเลย"

"เหรอครับ..." ครามพยักหน้าเบาๆ "วันนี้คงไม่ได้เจอพ่อแล้วสิ"

"พรุ่งนี้เดี๋ยวก็เจอ" ฉันตอบ ก่อนชวนครามไปร้านข้าวมันไก่ข้างล่างหอ

"ข้าวมันไก่ทอดสูตรโบราณ!" ครามอุทานเสียงใส

"..." กะแล้วว่าต้องพูดแบบนี้ "อะไรๆ ก็โบราณไปหมดเลยนะ"

"แต่ผมชอบนะครับ" ครามยิ้มก่อนกินข้าวมันไก่อย่างเอร็ดอร่อย

หลังทานเสร็จ ฉันนั่งดูแชทในโทรศัพท์ คีธก็ยังไม่ตอบข้อความเลย อ่านแล้วแต่ไม่ตอบ หมอนี่มันยังไงกันนะ

ครามเห็นฉันเช็คโทรศัพท์ด้วยท่าทางหงุดหงิด เลยช่วยอธิบายว่า

"ปกติพ่อเป็นคนเงียบไป ไม่ค่อยเล่นโซเชียลครับ ผมคิดว่าพ่อคงเขินที่แม่ทักไปมากกว่า"

"เขินอะไรกัน ก็คุยปกติ"

"พ่อเคยเล่าให้ผมฟังว่า พ่อแอบชอบแม่มานานแล้ว"

"แต่..เราสองคนไม่รู้จักกันเลยนะ"

"ครับ" ครามพยักหน้า "แม่คงจำพ่อไม่ได้ แต่พ่อเคยเรียนมัธยมที่เดียวกับแม่นะครับ"

"...." ฉันรีบแย้งเปลี่ยนเรื่องทันที "ไปอาบน้ำได้แล้วไป ผ้าเช็ดตัวอยู่ตรงนั้น"

ครามพยักหน้าก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป

"โอ้โห้! ห้องอาบน้ำแม่อย่างโบราณเลยอะ ผมต้องใช้ยังไงละ"

"แล้วห้องน้ำที่ไม่โบราณเป็นไง" ฉันอดถามไม่ได้

"เป็นเหมือนตู้อาบน้ำเลยครับ เข้าไปแล้วไม่ต้องทำอะไรเลย น้ำ สบู่ แชมพู ทุกอย่างจะออกมาเองอัตโนมัติ เราแค่ยืนเฉยๆก็พอ"

"..." เวรกรรม ฉันต้องมาสอนเด็กมัธยมอาบน้ำแบบโบราณด้วย

ฉันเดินไปห้องน้ำ สอนเด็กนี่ใช้อุปกรณ์

"ฟังนะ หมุนตรงนี้เพื่อเปิดน้ำ ส่วนอันนี้เป็นที่ปรับอุณหภูมิร้อนเย็น ขวดนี้คือแชมพู ครีมนวด สบู่ เปิดฝาแล้วบีบออกมานะ"

"โอเคครับ" ครามพยักหน้า "แล้วน้ำยาแปรงฟันอยู่ไหนครับ"

"น้ำยาแปรงฟัน?" มีด้วยเหรอวะ

"ก็น้ำยาที่ใส่ปาก บ้วนๆ มันมีนาโนเทคโนโลยีขัดฟันเองทุกซอกทุกมุมเลยครับ บ้วนๆ ประมาณ 1 นาทีก็สะอาดแล้ว"

"..." ขออึ้งอีกรอบ "ของแบบนี้ไม่มีอยู่ในยุค'โบราณ' หรอกนะน้อง"

ฉันเน้นคำว่า 'โบราณ'ประชดซะเลย

"ดูนะเดี๋ยวสอน หยิบแปรงสีฟัน บีบยาสีฟันใส แล้วก็แปลงๆ " ฉันโชว์ตัวอย่างให้เด็กนี่ดู

"โห ยุ่งยากเหมือนกันนะนี่" ครามค่อยๆ ทำตามทีละขั้นตอน

ฉันคิดในใจ เด็กนี่โตมาแบบไหนกันถึงได้แปรงฟันไม่เป็น

พออาบน้ำเสร็จ เจ้าเด็กนี่คงเหนื่อยมากจริงๆ หัวถึงหมอนก็หลับเลย

"ฝันดีนะเจ้าเด็กแสบ"

ติดตามบทต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***