บทที่ 2

"ไม่มีใครรักแม่เหมือนพ่อหรอกนะครับ"

จาก - คราม กิตติภูมิ ศิริวัฒน์ -

ชีวิตธรรมดาของฉัน จู่ๆก็เปลี่ยนไป

เมื่อได้พบเจอกับเด็กหนุ่มชื่อ 'คราม' ที่บอกว่าเป็นลูกชายของฉันในอนาคต

"นี่มัน..ข้าวกระเพราหมูกรอบสูตรโบราณนี่!" ครามเบิกตากว้างมองจานอาหารที่อยู่ตรงหน้าอยากตื่นเต้น ก่อนหันมองไปรอบๆด้วยความตื่นตาตื่นใจ

"โรงอาหารที่นี่ดูย้อนยุคสุดๆ เลยครับ เหมือนหลุดมาอยู่ในหนังพีเรียดเลยนะเนี่ย"

"..." ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี

"อืม อร่อยมากเลยครับ สมกับเป็นสูตรโบราณเลย ขอบคุณคุณแม่ที่ซื้อข้าวให้ผมครับ" ครามเอ่ยขณะทานข้าวอย่างหิวโหย

"แล้วคนในโลกอนาคตเขาทานอะไรกัน" ฉันอดถามไม่ได้ถึงจะไม่เชื่อว่าเด็กนี่มาจากอนาคตจริงๆหรือเปล่า แต่ก็ห้ามความสงสัยไม่ได้เลย อยากรู้ชะมัดว่าจะบ้าเป็นตุเป็นตะขนาดไหน

"ส่วนใหญ่เป็นอาหารฟิวชั่นครับ" ครามตอบขณะเคี้ยวข้าวอยากเอร็ดอร่อย

"เป็นอาหารที่ผสมผสานจากหลายรสชาติ ส่วนมากเป็นอาหารสำเร็จรูปทั้งนั้น พวกอาหารปรุงสดใหม่น่ะหากินยาก แถมแพงจะตายไป นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยนะครับที่ผมได้กินอาหารสูตรโบราณแบบนี้"

"อ้อ" ฉันพยักหน้าเบาๆ สรุปว่า..บ้าได้สมจริงดีนะเนี่ย

"สรุปแล้ว คีธ เอ่อ หมายถึงพ่อของนายน่ะ เขาทำอาชีพอะไร อยู่ที่ไหน มีที่อยู่หรือเบอร์ติดต่อไหม"

"พ่อผมเป็นนักวิทยาศาสตร์ อยู่ที่ประเทศไทยนี่แหละครับ แต่ในปีนี้เหรอ..." ครามครุ่นคิดพลางกินข้าวไปด้วย

"พ่อน่าจะเรียนอยู่ปีเดียวกับแม่นะครับ"

"อืม แล้วเขาเรียนที่ไหน"

"เรียนที่เดียวกับแม่นี่ละครับ"

โชคดีจริงๆ อย่างน้อยก็เรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน คงจะตามตัวไม่ยากหรอกมั้ง

"พ่อนายอยู่คณะอะไร ปีอะไร"

"พ่อเรียนคณะวิทยาศาสตร์ สาขาฟิสิกส์ครับ พ่ออายุเท่าแม่เลย"

"อยู่คณะเดียวกันคงตามหาไม่ยาก พ่อนายหน้าตาเป็นยังไง ลองบอกมาสิ"

"พ่อหล่อมากเลยครับ" ครามเอ่ยยิ้มๆ ท่าทางภาคภูมิใจ

"รูปร่างสูงใหญ่ กำยำ ผิวขาว ใส่แว่น แต่..เหมือนผมเคยเห็นรูปพ่อในหนังสือรุ่นช่วงเรียนมหาลัยพ่อไม่ได้หล่อล่ำขนาดนั้น"

"โอเค เดี๋ยวพี่จะลองถามเพื่อนดูนะว่ารู้จักคนชื่อคีธไหม"ฉันบอก ซึ่งครามพยักหน้าเบาๆ ขณะทานข้าวไปด้วย

ว่าแล้วฉันก็กดเบอร์โทรหาเพื่อนทันที รอสักพักปลายสายถึงรับ

"ว่าไงกาล โทรมามีอะไรหรือเปล่า"

"คือเรามีเรื่องอยากจะถามอะ"

"ว่ามา"

"แกรู้จักคนชื่อคีธ กิตติธร ศิริวัฒน์ไหม"

"อ๋อ รู้สิ" เพื่อนฉันตอบทันที "นักศึกษาอัจฉริยะหัวกะทิประจำมอเรา นักศึกษาทุนเต็มของคณะเรา เรียนวิชาไหนก็กวาดคะแนน top เต็มไปหมด"

"อ่า" ฉันรู้สึกโล่งใจที่เพื่อนของฉันรู้จักเขาด้วย ขณะเดียวกันก็อึ้งด้วย มีคนเก่งขนาดนี้ในคณะของเราด้วยหรอ

"แกมีเบอร์หรือ LINE ของคีธไหมอะ ถ้ามีขอหน่อยสิ"

"เอ๋..ยากเลยอะ" น้ำเสียงฟังดูหนักใจ

"ทำไมเหรอ"

"จะว่าไงดี คีธเขาเป็นอินโทรเวิร์ต ไม่สนิทกับใครเลยน่ะสิ แบบไม่ยุ่งกับชาวบ้านเขาอ่ะ เราไม่มี LINE หรอกนะ"

"กรรม" ฉันเอามือก่ายหน้าผาก สัมผัสได้ถึงความสิ้นหวัง

พ่อของเด็กหนุ่มนี่เป็นชาวอินโทรเวิร์ตประเภทเข้าถึงยากหรือนี่ คนที่ชอบเข้าสังคมอย่างฉันถึงกับคิดหนักว่าจะเอายังไงดี

"พรุ่งนี้เช้า มีเลกเชอร์วิชากลศาสตร์ ถ้ากาลไม่มีเรียนชนกันก็แวะมาหาเขาสิ คีธเป็นเด็กเรียน ไม่ค่อยโดดอยู่แล้ว"

"อ๋อ โอเค"

"ว่าแต่ ทำไมแกมาถาม สนใจคีธเหรอ อย่าบอกนะว่าเปลี่ยนสเปคหันมาสนใจหนุ่มเนิร์ดแทนหนุ่มนักกีฬา 55"

"จะบ้าเหรอ เรามีแฟนอยู่แล้ว แค่มีธุระอยากคุยกับเขาเฉยๆ"

"โอเคๆ ลืมบอก คีธมี facebook นะ แค่ไม่ค่อยเล่นไม่ค่อยโพสต์อะไร ได้ยินว่าไม่ค่อยตอบด้วย กาลลอง search ชื่อจริงภาษาอังกฤษของคีธแล้วลองแอดไปดูสิ"

"โอเค ขอบใจมากนะ" ฉันวางสายทันที

"แม่ครับ...ตอนนี้คบกับคนอื่นที่ไม่ใช่พ่ออยู่เหรอ"

"ทำไมอะ" ครามจ้องหน้าผมนิ่งๆ แล้วบอกว่า

"แฟนแม่ชื่อกันต์ใช่ไหมครับ เรียนคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา เป็นนักบาสมหาลัย"

"น้องรู้ได้ยังไง" ฉันอ้าปากค้าง ครามถอนหายใจแล้วพูดต่อ "พ่อเคยเล่าให้ฟัง.."

"โอเค พี่ไม่เถียงกับนายแล้ว สมมุติว่าถ้าที่นายพูดมาเป็นเรื่องจริง เราสองคนเป็นแม่ลูกกัน แล้วทำไมพ่อนายถึงไม่ใช่กันต์ละ"

"เพราะว่ากันต์ แฟนแม่น่ะ..เขาจะ..." ครามเงียบไปสักพักก่อนจะสายหน้าเบาๆ

"ไม่ได้ผมพูดไม่ได้ ก่อนจะเดินทางข้ามเวลามา คริสตัลเตือนถึงสิ่งที่ผมไม่สามารถพูดหรือเปลี่ยนแปลงได้ เพราะจะทำให้เกิดไทม์ริปเปิลเอฟเฟกต์"

"ห๊ะ!?" งงเป็นไก่ตาแตกอีกแล้ว "คริสตัลคืออะไร"

"AI ผู้ช่วยของพ่อครับ" ครามตอบ "ผมพูดไม่ได้ แต่แม่เชื่อผมเถอะนะ คนที่ชื่อกันต์เขาไม่ได้รักแม่จริงๆหรอก ไม่เหมือนกับพ่อที่รักแม่มากที่สุด"

"ผมพูดจริงนะ" ครามยังยืนกรานคำเดิม "เดี๋ยวแม่ก็จะรู้เองว่าใครกันแน่ที่รักแม่จริงๆ"

"โอเค" ฉันขี้เกียจเถียงเลยตัดบท "พรุ่งนี้พี่ไม่มีเรียน เดี๋ยวจะพานายไปหาคีธ โอเคนะ"

"ครับ" ครามพยักหน้า "ขอบคุณครับ"

"เรื่องที่ตัวนายมาจากอนาคตน่ะ อย่าพูดให้ใครฟังนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่านายบ้า"

"แต่ผมพูดความจริงนี่นา"

"ไม่ได้ ยังไงก็พูดไม่ได้"

"ก็ได้ครับ" ครามพยักหน้าแบบไม่เต็มใจ

"แล้วนายมีที่อยู่หรือยัง"

ครามส่ายหน้า🙂‍↔️

"งั้นมานอนห้องพี่ก่อนก็ได้"

"โอ้ ขอบคุณครับ~" ครามยิ้มดีใจ

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ชื่อ'Kittithorn Siriwat' ในเฟสบุ๊ค

"พี่มีเฟสพ่อนายนะ" ฉันชูโทรศัพท์ให้ครามดู

"โอ๊ะ นั่นชื่อพ่อผมจริงๆ ด้วย ว่าแต่..เฟสคืออะไรครับ" ครามทำหน้างง ขณะชะโงกหน้ามาดู

"เฟสบุ๊คไง ไม่รู้จักเหรอ"

"อ๋อ social media สมัยก่อนเหรอครับ" ครามยักไหล่

"ยุคผมเราใช้ไวป์(VYPE)น่ะ เป็นแพลตฟอร์มที่ใช้กันทั่วโลก ทุกคนจะมีอวตารของตัวเองในโลกเวอร์ชวล มีระบบแปลภาษาอัตโนมัติ สามารถรับจ่ายเงินได้ทุกประเทศด้วย"

"หา?" ฉันกระพริบตางงๆ "ไม่เคยได้ยินชื่อเลย"

"ไวป์เกิดก่อนผมไม่นานครับ" ครามอธิบาย "เดี๋ยวก็คงมาในอนาคตอีกไม่กี่ปีข้างหน้า"

"เอ่อ...โอเค" ฉันรีบเปิด message ทักทายพ่อของคราม

Nirankarn : สวัสดี นายชื่อคีธใช่ไหม เราชื่อกาลนะ

Nirankarn : อยากคุยด้วยหน่อย ว่างไหม

ฉันทิ้งข้อความไว้แค่นั้นแล้วหันกลับไปฟังเรื่องไวป์จากคราม ไม่นานโทรศัพท์ฉันก็สั่น อีกฝ่ายตอบกลับมาสั้นๆว่า

Kittithorn : อืม

เอาละ ฉันหยุดเดินและถอนหายใจ จะคุยกับเขาอย่างไรดี

"มีอะไรเหรอครับ" ครามถามเมื่อเห็นฉันหยุดเดิน

"พ่อนายน่ะ ตอบกลับมาแล้ว แต่จะเริ่มพูดยังไงดี"

เรื่องยากจริงๆ หากจะต้องอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง โดยไม่ถูกมองว่าเป็นบ้าไปเสียก่อน

ติดตามบทต่อไป