บทที่ 1

                   - บทนำ-

           "ทุกอย่างเป็นไปได้เพราะมีเธอ"

                  จาก - KT.S -                                        

ถ้าในอนาคตมีเทคโนโลยีท่องเวลาได้ โลกจะเปลี่ยนแปลงหรือเปล่านะ?

ฉันมักคิดและฝันกลางวันถึงโลกอนาคตเสมอ แถมตัวฉันเองชอบดูหนังไซไฟ หรือหนังที่เกี่ยวข้องกับโลกอนาคตด้วย

ถ้าทุกอย่างในอนาคตสามารถเป็นไปได้ ความฝันของฉันมีอยู่สองอย่าง

อย่างแรก ฉันอยากเจอรักแท้ ได้แต่งงานกับคนที่รัก ฝันอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น

ส่วนอย่างที่สอง ฉันอยากให้มีเทคโนโลยีที่สามารถพาเราท่องเวลาได้ ไม่ว่าจะเป็นการย้อนกลับไปยังอดีต หรือข้ามไปสู่โลกอนาคต

ฉันอยากรู้อนาคตของตัวเอง เพื่อที่จะได้เปลี่ยนปัจจุบันให้ดีขึ้น และอดีตบางอย่างที่ไม่ดี ฉันหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้น

แต่ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้จริงๆ ฉันคงจะไม่มีความรักในวัยเรียน แฟนเฮงซวยทุกคนน่ะ สมควรเลิกๆ ไป จะได้ไม่ต้องมานั่งร้องไห้เสียใจเป็นเดือนๆ

สุดท้ายทุกอย่างที่ฉันคิดก็คงเป็นแค่ฝันกลางวันเท่านั้น

ชีวิตธรรมดาของฉัน...ยังต้องดำเนินต่อไป

ระหว่างกำลังเดินไปตามทางเรียบสนามหญ้ามหาวิทยาลัย สายตาของฉันเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมที่ดูแปลกตา มันเหมือนเครื่องแบบโรงเรียนนานาชาติเสื้อเป็นเชิ้ตแขนยาว เนคไทสีแดง กางเกงสแล็คสีเทาและรองเท้าหนังสีดำสะอาดตา ทุกอย่างดูดีเป็นระเบียบมาก

เด็กหนุ่มคนนั้นท่าทางมึนงงและสับสน ฉันเลยอาสาช่วยเหลือนักเรียนหลงทาง ด้วยการเดินเข้าไปทักทายอย่างเป็นมิตร

"สวัสดีค่ะน้อง มีอะไรให้ช่วยไหม" ฉันถามตรงๆ

"!" เด็กหนุ่มคนนั้นหันมามองฉัน ดวงตาเบิกกว้างอย่าตกใจ

"แม่?" เด็กหนุ่มหน้าตาดีเอ่ยด้วยน้ำเสียงคาดไม่ถึง

"หืม?" ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตก หันไปมองรอบๆ เด็กนี่มันเรียกใครว่าแม่กัน

"ใช่แม่จริงๆด้วย" สีหน้าของเด็กหนุ่มดูดีใจมาก

"ผมเคยเห็นรูปแม่สมัยเรียนในหนังสือรุ่น พ่อเก็บไว้อย่างดีเลยละครับ ไม่คิดเลยว่าจะเจอแม่ที่นี่"

"เดี๋ยวๆ เรารู้จักกันด้วยเหรอ" ฉันถามอย่างสับสน

"อ่า..จริงสิ แม่ในตอนนี้ยังไม่รู้จักผม"

"พี่น่ะเหรอ..แม่ของน้อง ไม่ใช่อะ ตอนนี้พี่ยังไม่ได้แต่งงานจะมีลูกได้ยังไง"

"แม่ครับ" เขาคงยังเรียกฉันแบบเดิม สีหน้าจริงจังสุดฤทธิ์

"ผมชื่อคราม เป็นลูกชายแม่จากอนาคตในอีก 30 ปีข้างหน้าครับ"

"!!" ห๊ะ!? อะไรนะ?

สตั้นไปเลยสิคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน

แล้วในอนาคตอีก 30 ปีข้างหน้ามันคือเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

เด็กหนุ่มครามพูดต่อว่า"พ่อผมชื่อกิตติธร ชื่อเล่น คีธ ครับ"

"ในอนาคตพ่อจะเป็นนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะที่สร้างเทคโนโลยีเปลี่ยนโลกหลายอย่าง รวมไปถึงเทคโนโลยีข้ามเวลาด้วย"

'คีธ..กิตติธร?' ใครละนั่น ฉันอ้าปากเหวอ ไม่เห็นจะรู้จักหรือได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย

"แม่ไม่รู้จักพ่อเหรอ" ครามถามอย่างสงสัย

"ไม่" ฉันส่ายหน้ารัวๆ

"จริงด้วย พ่อเคยเล่าให้ฟังว่า พ่อกับแม่คบกันตอนหลังเรียนจบไปแล้ว ตอนนี้แม่เรียนอยู่ปีอะไรเหรอครับ"

"ปีสอง" ฉันตอบอย่างเลื่อนลอย สมองยังตามประมวลเรื่องแปลกใหม่ไม่ทันนัก

"ไม่เป็นไรครับ ผมจะช่วยให้พ่อกับแม่รักกันเร็วขึ้นเอง"

"เดี๋ยวนะ พ่อน้องคือใคร"

"พ่อชื่อกิตติธร ศิริวัฒน์ ชื่อเล่น คีธ ไงครับ"

ไม่คุ้นชื่อเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นใคร อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่ชื่อแฟนคนปัจจุบันของฉันด้วย

"แล้วแม่น้องล่ะ" ฉันถามต่อ

"ก็แม่ไงครับ" ครามชี้มาที่ฉัน "แม่ชื่อนิรันกาล อนันต์ภูไชย์"

"!?" ฉันอ้าปากค้าง "เดี๋ยว รู้จักชื่อจริงพี่ได้ไง"

"ก็พี่เป็นแม่ผมนี่ครับ แล้วผมก็เป็นลูกของแม่ในอนาคตไง"

"จะเป็นไปได้เหรอ นี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่หนังไซไฟ"

"ผมพูดจริงนะครับ ในอนาคตวิทยาศาสตร์จะพัฒนาไปไกลมากๆ หลายอย่างที่เคยเป็นแค่พล็อตในหนังก็เป็นจริงได้"

เด็กหนุ่มจึงพูดต่อ"แม่ช่วยตามหาพ่อได้ไหมครับ"

"โอเค..แค่ต้องตามหาคนชื่อ คีธ ใช่ไหม"

"ใช่ครับ พ่อผมเอง" ครามพยักหน้ารัวๆ

"เอาละ งั้นนายมีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง บอกมาให้หมด"

ฉันไม่รู้เลยว่าการได้พบเจอเด็กหนุ่มแปลกหน้าคนนี้

จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ที่ส่งผลไปถึงอนาคตอันเนื่องมาจากการบิดเบือนของกาลเวลา

ติดตามบทต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***