> [ค่ำคืน – สำนักฮิโนะคามิ]
เสียงลมหนาวพัดลอดผ่านหน้าต่างไม้ไผ่
คาเงะซึมินั่งนิ่งอยู่ในห้องมืด มีเพียงแสงไฟสีน้ำเงินจากมือเขาส่องแสงระเรื่อ
เปลวไฟนั้นไม่เผาไหม้ แต่กลับเต้นระยับราวกับมีชีวิต
---
คาเงะซึมิ (พึมพำ):
...เรนกะ... ทำไมข้ายังเห็นหน้าเจ้าอยู่ในเปลวเพลิงนี้...
> แสงไฟเปลี่ยนรูปร่าง กลายเป็นเงาร่างของหญิงสาวในชุดสีขาว ผมยาวปกหน้า นัยน์ตาสีฟ้าซีด
เสียงหญิงลึกลับ:
“เจ้าลืมข้าไม่ได้หรอก... คาเงะซึมิ”
คาเงะซึมิ (ขมวดคิ้ว):
ใครกัน... เจ้าคือใคร
เสียงนั้น:
“ข้าคือไฟในหัวใจของเจ้า และคือความตายของโลกนี้...”
> เปลวไฟระเบิดออก เสียงแตกดัง “ปัง!” คาเงะซึมิสะดุ้งตื่นจากห้วงหลอน เหงื่อไหลท่วมตัวทั้งที่ห้องเย็นจัด
---
> [รุ่งเช้า – ลานฝึกของสำนักฮิโนะคามิ]
คาเงะซึมิฝึกดาบด้วยพลังเพลิงสีฟ้า ดาบของเขาชื่อ “อาโอคาเกะ” — ดาบที่ชโลมด้วยไฟวิญญาณ
แต่ทุกครั้งที่ปล่อยพลัง เขากลับได้ยินเสียงหญิงสาวร้องในห้วงลึกของเปลวเพลิงนั้น
---
ศิษย์หนุ่ม:
ท่านคาเงะซึมิ! พลังของท่าน... มันรุนแรงเกินไป!
พื้นศิลายังละลาย...
คาเงะซึมิ (เย็นชา):
ถ้ามันละลายได้ แปลว่ายังไม่แข็งแกร่งพอ
> เขาสะบัดดาบลงอีกครั้ง — เปลวไฟสีฟ้าฟาดจนลมรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว
---
> [อีกฟากหนึ่ง – สำนักเซย์ริน]
น้ำแข็งสีขาวปกคลุมลานฝึก อากาเนะยืนกลางพายุหิมะที่ตนสร้างขึ้น
เธอถือดาบยาวชื่อ “ชิรายุคิ” — ดาบแห่งคำสาปน้ำแข็ง
อากาเนะ:
พลังของข้า... เริ่มไม่เหมือนเดิมแล้ว
> เธอยื่นมือออก – น้ำแข็งที่ปลายนิ้วเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อน แทนที่จะเป็นขาวใสเหมือนเดิม
ฮารุโตะ (พระรอง):
อากาเนะ เจ้าฝึกหนักเกินไปอีกแล้ว
ตั้งแต่กลับจากคาโมะ เจ้าดู... เหมือนคนละคน
อากาเนะ:
...บางครั้ง ข้าเห็นภาพไฟสีน้ำเงินในความฝัน
และเสียงเรียกชื่อใครบางคน — คาเงะ...ซึมิ...?
> ฮารุโตะชะงักทันที
ฮารุโตะ:
ชื่อ... นั้นห้ามพูดในสำนักนี้นะ อากาเนะ
มันคือชื่อของศัตรู
อากาเนะ (เบา):
แต่เหตุใด ข้าถึงรู้สึก... เหมือนเคยเอ่ยมันมาก่อน
---
> [กลางดึก – ภายในป่ากั้นระหว่างสองสำนัก]
หมอกหนาแน่น เงาคนสองเงาเดินสวนกันโดยบังเอิญ
ดาบหนึ่งเย็นเฉียบ... อีกดาบหนึ่งร้อนราวนรก
คาเงะซึมิ:
เจ้าคือ...
อากาเนะ:
เจ้า... นั่นเอง? จากศาลเจ้าคาโมะ
คาเงะซึมิ (เสียงเย็น):
สำนักเซย์รินห้ามข้ามแดนมา
หรือเจ้ากำลังอยากเจอเปลวไฟข้าอีกครั้ง
อากาเนะ (สายตาเยือก):
ข้าเพียงต้องการคำตอบ... ทำไมพลังของข้าเริ่มเปลี่ยน
และทำไมทุกครั้งที่ข้าใช้พลังน้ำแข็ง... ข้ากลับเห็น “เปลวไฟของเจ้า”
คาเงะซึมิ:
...อาจเป็นโชคชะตาที่โหดร้าย
เพราะข้าก็เห็น “เงาของเจ้าซ่อนอยู่ในเปลวเพลิงของข้า”
> ทั้งสองสบตากัน — ไฟและน้ำแข็งปะทะกลางหมอก เสียงแตกเปรี๊ยะดังสะเทือนผืนป่า
แต่พลังทั้งสองกลับ “ไม่หักล้างกัน” เหมือนที่ควรจะเป็น — หากแต่ “กลืนเข้าหากัน”
อากาเนะ (ตกใจ):
นี่มัน... เป็นไปไม่ได้...!
คาเงะซึมิ:
...ดูเหมือนตราผนึกจะเริ่มตื่นแล้วจริง ๆ
---
ไฟและน้ำแข็ง — สองสิ่งที่ไม่ควรอยู่ร่วมกัน
แต่ในยามที่มันบรรจบ กลับกลายเป็นพลังที่โลกไม่อาจรองรับ
และในเงามืดของป่าคืนนั้น — มีใครบางคนยืนมองอยู่ในเงา
> เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้น...
“ในที่สุด... ลูกหลานของข้าทั้งสองก็ได้พบกันอีกครั้ง”
> เสียงหัวเราะเบา ๆ ของหญิงนาม “เรนกะ” ดังขึ้นในสายลม
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments