> [คืนหลังการต่อสู้ – ศาลเจ้าร้าง หมู่บ้านคาโมะ]
หิมะยังคงตกไม่หยุด แม้เพลิงของพระเอกจะเผาไปแล้วทั้งป่า
---
อากาเนะ:
(พึมพำเบา ๆ) ...ตรานี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
วงในเป็นยันต์ผนึกปีศาจ แต่ชั้นนอก... คล้ายเวทมนตร์มนุษย์
> เธอใช้ปลายนิ้วแตะพื้นหิมะที่มีรอยตราดำ มันเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็ง — เย็นจนรู้สึกถึงความตาย
---
> [ระบบแจ้งเตือน – สัญญาณพลังวิญญาณแปรปรวน]
แหล่งพลังปีศาจยังคงไม่สลาย
---
เสียง (ไม่ทราบที่มา):
...อย่าสัมผัสสิ่งนั้น ถ้าเจ้ายังอยากมีชีวิต
อากาเนะ:
!
(หันไปอย่างเร็ว)
คาเงะซึมิ:
ข้าบอกแล้ว ว่ามันไม่ใช่ตราของปีศาจตนนั้น
มันคือ “ตราผนึกวิญญาณ” — ใช้เรียกวิญญาณที่เคยถูกสังหารให้กลับมา
อากาเนะ:
ตราผนึก... เจ้าเคยเห็นงั้นหรือ?
คาเงะซึมิ:
ครั้งหนึ่ง เคยเห็นที่ภูเขาอาโอะกามิ
ใช้มันเรียก “อาคุโนะคามิ” — เทพปีศาจแห่งไฟมรณะ
ผลคือทั้งหมู่บ้านหายไปในคืนเดียว
อากาเนะ:
...เช่นนั้นปีศาจคืนนี้อาจเป็นเพียงเครื่องบูชา
ลมหนาวพัดผ่านศาลเจ้าร้าง เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ดังขึ้นเบา ๆ ทั้งที่ไม่มีลมแรง
ดวงจันทร์ซ่อนหลังเมฆ เงาของทั้งสองทอดบนหิมะยาวเหมือนเส้นด้ายโชคชะตา
---
> [เสียงเอี๊ยดของประตูศาลเจ้าเปิดออกเอง]
คาเงะซึมิ:
...มีบางอย่างอยู่ข้างใน
อากาเนะ:
สัมผัสได้เช่นกัน
พลังเย็นนี้... ไม่ใช่ของข้าแน่
> ทั้งสองเดินเข้าไปในศาลเจ้าเก่า เสาหินแตกร้าว มียันต์กระดาษสีซีดแปะอยู่ทั่วผนัง
ตรงกลางมีหีบไม้ดำเก่าจาง ๆ คล้ายถูกเผาในอดีต
---
อากาเนะ:
ข้างในมีบางอย่าง—
คาเงะซึมิ:
อย่าเปิด
อากาเนะ:
เหตุใด—
คาเงะซึมิ:
กลิ่นพลังนี้... ไม่ใช่ปีศาจธรรมดา มันคือ “จิตมนุษย์”
> ทันใดนั้น หีบไม้เปิดออกเอง เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกลิ่นคาวเลือด
เงาดำลอยออกมาจากกล่อง — เป็นเงาหญิงในชุดแดง มีผมยาวลากพื้น ตาไร้ตาดำ
---
ปีศาจหญิง:
คืนข้า... คืนร่างของข้า...
อากาเนะ:
ถอยไป คาเงะซึมิ!
> เธอฟาดดาบน้ำแข็งใส่เงานั้น แต่ดาบทะลุร่างไปโดยไม่กระทบสิ่งใด
คาเงะซึมิ:
วิญญาณสาป... มันไม่ใช่ปีศาจ แต่คือผู้ถูกฆ่าด้วยมนตร์ผนึก
อากาเนะ:
ใคร... ทำแบบนี้
> เงาหญิงยกมือขึ้น แสงสีแดงจากตราดำบนพื้นเริ่มเรืองขึ้นอีกครั้ง
---
> [ระบบแจ้งเตือน – พลังเวท “โลหิต” ตรวจพบ]
คาเงะซึมิ:
โลหิต...? นี่มัน...
> เงาหญิงพูดเสียงเบา ราวกับคำสวดเก่า
“เรนกะ... เรียกข้ากลับมา...”
---
อากาเนะ:
เรนกะ?
คาเงะซึมิ:
เจ้าพูดว่า... เรนกะ?
นางนั่นตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อน... หรือว่า—
> ทั้งสองมองหน้ากัน — แววตาที่ไม่ไว้ใจแต่กลับสะท้อนความกลัวแบบเดียวกัน
---
ศาลเจ้าร้างถูกปิดตายด้วยตราผนึกโลหิต
ขณะเดียวกัน ที่อีกฟากของภูเขา...
หญิงในชุดแดงมืดกำลังยืนอยู่หน้ากระจกพิธี
ใบหน้าของนาง — คือ “เรนกะ”
และในมือของนาง มีเส้นผมของอากาเนะกับเลือดจากมือคาเงะซึมิอยู่ในขวดเดียวกัน
---
เรนกะ (กระซิบ):
เพลิงและน้ำแข็ง...
ถ้าเจ้าทั้งสองรวมกัน โลกนี้จะกลับสู่คืนเลือด
ข้าจะไม่ปล่อยให้ชะตานั้นเกิดซ้ำอีก—
นอกจากมันอยู่ใต้มือของ ข้า
> [เสียงหัวเราะสะท้อนก้องทั่วหุบเขา]
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments