วันล่มสลาย: สิ้นสุดของร่มเงา

เช้าวันหนึ่งที่ดงตาลล ทุกอย่างเปลี่ยนไปตลอดกาล ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานยามเช้าที่น่าสะพรึงกลัวแทนที่จะเป็นสีทองอบอุ่น เสียงคำรามที่กึกก้องดังสนั่นจากทิศตะวันออกไกลทำให้แผ่นดินสะเทือนขวัญ หลวงพ่อบุญ ผู้สละวิญญาณได้พยายามรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายเพื่อยับยั้งภัยคุกคาม แต่พลังของท่านนั้นไม่เพียงพอ

​พญายักษ์ตนหนึ่งที่สูงตระหง่านราวภูผาและมีผิวสีดำสนิทราวถ่านถูกจุด นามว่า ทศกัณฐ์ดำ (เป็นเพียงชื่อที่ชาวบ้านเดากันไปเอง) ได้ปรากฏตัวขึ้น ยักษ์ตนนี้เป็นระดับ อสูรขุนพล ที่ทรงพลังเกินกว่าที่วิญญาณที่อ่อนแอของหลวงพ่อบุญจะต้านทานได้ มันเหยียบย่ำเข้ามาในหมู่บ้านด้วยฝีเท้าหนักหน่วง ทุบทำลายเกราะวิญญาณของหลวงพ่อบุญด้วยการคำรามเพียงครั้งเดียว

​ครืนนนนน!

​เกราะวิญญาณแตกสลายเป็นผุยผง กลิ่นสาบสางของความตายกระจายไปทั่วอากาศ หลวงพ่อบุญปรากฏตัวขึ้นในรูปของเงาจาง ๆ และพยายามเข้าต่อสู้ แต่ยักษ์ตนนั้นเพียงแค่สะบัดมือเบา ๆ วิญญาณของหลวงพ่อบุญก็ถูกฉีกขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและสลายหายไปในอากาศ

​"หนีไป โชติ! หนีไป!" วิวรตะโกนด้วยน้ำเสียงที่แตกพร่า ขณะที่เธอกำลังพยายามดึงโชติให้วิ่งหนีจากซากปรักหักพัง แต่โชติกลับยืนนิ่งราวกับรากไม้ที่ถูกฝังลงในพื้นดิน ดวงตาของเขามองภาพการทำลายล้างที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างเย็นชา แม้ภายในใจกำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

​พญายักษ์เริ่มการทำลายล้างอย่างบ้าคลั่ง บ้านเรือนพังทลาย ผู้คนล้มตายเหมือนใบไม้ร่วงในฤดูหนาว เสียงร้องขอความช่วยเหลือผสมปนเปกับเสียงหัวเราะเยาะของยักษ์นั้น

​ทันใดนั้น แสงสีทองสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลังโรงเรียนเก่าที่กำลังจะพังทลาย หลวงพ่ออินทร์ พระชราผู้เคร่งครัดในศีลธรรม ซึ่งเคยเป็น นักมวยหลวง และ ขุนศึกมังกรดำ ในอดีตได้ก้าวออกมาจากเงามืด ร่างกายของท่านสูงใหญ่กำยำ แม้จะอยู่ในผ้ากาสาวพัสตร์ แต่ก็ยังเห็นได้ถึงกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง รอยสักโบราณมากมายเต็มเรือนร่างของท่านบ่งบอกถึงอดีตที่เต็มไปด้วยการต่อสู้และสงคราม รอยสักเหล่านี้คือ ยันต์รบ ที่เก็บวิญญาณของเหล่าสัตว์ในตำนานไทยไว้ แต่ความชราและบาดแผลจากสงครามในอดีตทำให้ท่านอ่อนแอลงไปมากแล้ว

​"ยักษ์ร้าย! เจ้าไม่ควรมายุ่งกับที่นี่!" หลวงพ่ออินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นราวเสียงระฆังเก่า

​พญายักษ์หัวเราะอย่างดูถูก "ไอ้พระแก่! แกจะทำอะไรข้าได้! แค่เศษเถ้าธุลีที่รอวันดับสูญ"

​การต่อสู้เริ่มขึ้น หลวงพ่ออินทร์ใช้ มวยโคตรสาร กระบวนท่าที่หนักหน่วงและรุนแรงราวกับช้างสารที่บ้าคลั่ง แม้จะแก่ชรา แต่ทุกหมัดและทุกศอกที่ส่งออกไปกลับมีพลังที่สามารถสยบยักษ์เล็ก ๆ ได้อย่างง่ายดาย ท่านสามารถเปลี่ยนลายสักที่แขนให้กลายเป็น เกราะ ที่แข็งแกร่งคล้ายงาช้างสารป้องกันตัวได้อย่างรวดเร็ว

​แต่พลังของทศกัณฐ์ดำนั้นเหนือกว่า หลวงพ่ออินทร์เริ่มอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด บาดแผลเก่า ๆ เริ่มปริแตกและมีเลือดไหลซึมออกมา

​"โชติ! มานี่!" หลวงพ่ออินทร์ตะโกนเรียกเด็กชายที่ยืนมองเหตุการณ์อย่างตื่นตระหนก ท่านร่ายมนต์โบราณบทหนึ่งอย่างรวดเร็ว และผลักโชติเข้าไปในวงล้อมของพลังเวทมนตร์สีทอง

​"จงรอดชีวิต! จงจำไว้ว่าแกต้องแข็งแกร่งเพื่อปกป้องคนที่แกรัก!"

​ก่อนที่หลวงพ่ออินทร์จะถูกยักษ์ซัดกระเด็น โชติเห็นภาพสุดท้าย... วิวรถูกยักษ์ร้ายจับตัวไป พลังเวทมนตร์สีทองของหลวงพ่อได้พาโชติให้รอดพ้นจากอันตรายไปได้ แต่ความสิ้นหวังและความรู้สึกผิดได้ฝังลึกเข้าไปในจิตใจของเขา

​เมื่อพลังเวทมนตร์จางหายไป โชติพบว่าตัวเองอยู่ห่างจากหมู่บ้านที่ถูกทำลายหลายสิบกิโลเมตร เขากำลังนั่งอยู่บนพื้นดินที่เต็มไปด้วยความมืดมิด

​ข้างกายเขาคือร่างของ หลวงพ่ออินทร์ ที่กำลังรวยริน ท่านหายใจอย่างอ่อนแรงและเลือดไหลอาบไปทั่วร่างกาย ท่านได้ใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อช่วยให้โชติรอด

​"โชติ...ลูก... ฟังพ่อให้ดี..." เสียงของหลวงพ่ออินทร์แหบพร่าราวกับกระดาษทราย "แกไม่มีพรสวรรค์... แต่แกมี ความพยายาม และ ความอดทน ที่แม้แต่ข้าก็ยังต้องทึ่ง... นี่คือ สมบัติ ที่มีค่ากว่าทุกสิ่ง..."

​หลวงพ่ออินทร์ยกมือที่สั่นเทาขึ้นมา และถอด ไองั่ง วัตถุทางไสยศาสตร์โบราณที่ทำจากโลหะสีดำเงาที่ห้อยอยู่กับสายประคำของท่านออก และผูกมันไว้ที่เอวของโชติ

​"นี่... ไองั่ง... จะคุ้มครองแกจากภูตผีปีศาจระดับต่ำได้... ใช้มันให้เป็นประโยชน์..."

​จากนั้น หลวงพ่ออินทร์ก็หยิบ แผ่นจารึกโบราณ ที่ทำจากหินสีดำแกะสลักอย่างประณีตส่งให้โชติ จารึกนั้นไม่สามารถอ่านออกได้ แต่โชติสังเกตเห็นว่ามันคือภาพวาดลายเส้นของ ท่วงท่ามวยไทย ที่ดูแปลกตาและซับซ้อน

​"จารึกนี่... เป็น ตำรากระบวนท่ามวยโบราณ ที่สืบทอดกันมา... ข้าเคยใช้มันเมื่อครั้งเป็นขุนศึก... แกยังอ่านไม่ออก... แต่จง จดจำ มันไว้ในหัวใจ..."

​หลวงพ่ออินทร์หอบหายใจอย่างหนักก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด:

​"โชติ... ออกเดินทางไป... สี่ทิศ ของไทย... ฝึกฝนฝีมือให้แข็งแกร่ง... เพื่อปกป้องคนที่แกรัก... จงแข็งแกร่งขึ้น... เพื่อตามหาเพื่อนของแก... วิวร..."

​ก่อนที่แสงสว่างสุดท้ายจะดับลงจากดวงตาของหลวงพ่ออินทร์ ท่านได้กระซิบคำสุดท้ายที่โชติแทบจะไม่ได้ยิน: "จงแบกรับ ภาระ ที่ยิ่งใหญ่นี้..."

​ทันใดนั้น...

​หลวงพ่ออินทร์ได้เอื้อมมือที่เต็มไปด้วยรอยสักโบราณมาจับที่หัวไหล่ของโชติ รอยสักบนแขนของท่านเกิดการเรืองแสงสีทองสลับกับสีดำมืดมิด แสงนั้นเริ่มไหลเข้าสู่ร่างกายของโชติอย่างรวดเร็ว มันคือ ลายสักยันต์แรก ที่กำลังถูกถ่ายทอดสู่ร่างกายของโชติ

​ความเจ็บปวดที่โชติได้รับมันรุนแรงจนเกินกว่าที่มนุษย์ทั่วไปจะทนได้ มันไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นความเจ็บปวดทางจิตวิญญาณราวกับถูก ฉีกทึ้ง และ เผาไหม้ พร้อมกัน วิญญาณที่แข็งแกร่งราวภูผาที่กำลังถูกถ่ายทอดนั้นคือ ท้าววิรูปักษ์ หนึ่งในจตุโลกบาลผู้พิทักษ์ทิศตะวันตกและเป็นพญานาคราชผู้ยิ่งใหญ่ วิญญาณของท่านถูกหลวงพ่ออินทร์ผนึกไว้ในสมัยสงครามปราบอสูร แม้แต่นักมวยระดับสูงที่มีประสบการณ์ยังไม่อาจทนรับวิญญาณระดับนี้ได้โดยไม่เสียสติ

​"อ๊า... กรรรรร..." โชติกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายผอมแห้งของเขาสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ เหงื่อและเลือดซึมออกมาจากรูขุมขนทั่วร่างกาย แต่นัยน์ตาของเขากลับไม่ยอมปิดลง เขาใช้ ความอดทน และ ความมุ่งมั่น ที่ไร้สิ้นสุดของเขาในการต่อสู้กับความเจ็บปวดนั้น

​หลวงพ่ออินทร์ใช้พลังเฮือกสุดท้ายควบคุมการถ่ายทอด

​"ทนไว้ โชติ... ทนไว้! แกต้องทนให้ได้... เพื่อเธอ..."

​ไม่นาน... ความเจ็บปวดนั้นก็สงบลง โชติหมดสติไปทันที ร่างกายของเขามีลายสักสีดำเข้มรูป พญานาคราชเกล็ดดำ ที่ดูน่าเกรงขามปกคลุมอยู่บนแผ่นหลังของเขาอย่างสมบูรณ์ ลายสักนั้นเรืองแสงจาง ๆ ก่อนจะมืดลงเป็นสีดำสนิท

​เมื่อโชติฟื้นขึ้นมา หลวงพ่ออินทร์ก็ได้สิ้นลมไปแล้ว แต่ท่านจากไปพร้อมรอยยิ้มที่สงบเสงี่ยมบนใบหน้า โชติยืนขึ้นมองซากปรักหักพังของดงตาล... หมู่บ้านของเขา... บ้านของเขา... และเพื่อนที่เขารัก...

​เขาได้สูญเสียทุกสิ่ง... สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือ ภาระ ที่ต้องแบกรับ... ไองั่ง ที่เอว... แผ่นจารึก ในมือ... และ ลายสักนาคราช ที่แผ่นหลัง...

​ดวงตาของโชติที่เคยเต็มไปด้วยความเย็นชาได้ถูกแทนที่ด้วย ความมุ่งมั่นอันแรงกล้า เขาตัดสินใจแล้ว... เขาจะทำตามคำสั่งของหลวงพ่ออินทร์... เขาจะแข็งแกร่งขึ้น... เพื่อช่วยวิวรให้ได้...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***