คำพูดเยาะเย้ยของคุณนวลจันทร์ไม่ได้ทำให้วิภาดารู้สึกสะทกสะท้านเท่ากับสายตาอันเรียกร้องของอัลเลน เธอซ่อนสมุดบันทึกเล่มเก่าไว้ใต้เสื้อคลุมทันทีที่เดินออกจากห้องสมุด พร้อมกับความสงสัยที่อัดแน่นในอก
หลายวันต่อมา การทำงานร่วมกันระหว่างอัลเลนและวิภาดาเริ่มเข้มข้นขึ้น อัลเลนใช้ความสัมพันธ์ทางธุรกิจเป็นข้ออ้างในการเข้ามาที่คฤหาสน์เกือบทุกเย็นเพื่อ 'ปรึกษา' เรื่องโครงการใหม่ ท่านเจ้าคุณพิชัยมองเห็นความสามารถของอัลเลนจึงไม่ได้รู้สึกระแวง
คืนหนึ่ง อัลเลนและวิภาดานั่งทำงานกันที่ระเบียงด้านหลัง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เคยเป็นมุมลับ ๆ ของทั้งสองเมื่อวัยเยาว์ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกปีบที่ปลูกอยู่ริมรั้วพัดโชยมาปลุกเร้าความทรงจำ
"เอกสารเรื่องนี้ยังไม่เรียบร้อยดี" วิภาดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการที่สุด พยายามไม่สบตากับเขา
อัลเลนไม่ตอบ แต่เท้าความไปถึงเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับงาน "ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะนะ แต่ดอกปีบยังหอมเหมือนเดิม... ผมจำได้ว่าคุณชอบมันมาก"
วิภาดาวางปากกาลงอย่างแรง "คุณอัลเลนคะ เรากำลังพูดเรื่องงาน"
อัลเลนเลิกคิ้ว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนวิภาดาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา "แต่ผมกำลังพูดเรื่องหัวใจ... วิภาดา" เขาเรียกชื่อเธออย่างเต็มเสียง เป็นชื่อที่เขาไม่ได้ใช้มานานนับสิบปี
"ทำไมคุณถึงกลับมา อัลเลน?" คำถามที่เก็บงำมานานหลุดออกจากปากเธออย่างควบคุมไม่ได้
"ทำไมผมถึงกลับมา? คุณต่างหากที่ต้องตอบผมว่าทำไมคุณถึงทิ้งผมไปแต่งงานกับคนแก่คราวพ่อ!" อัลเลนตอบกลับอย่างเผ็ดร้อน พลางจับข้อมือของเธอไว้แน่น
ทันใดนั้นเอง คุณนวลจันทร์ ก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งพร้อมถาดน้ำชาที่บรรจงจัดวางไว้
"คุณหญิงขา ดิฉันเห็นว่าอากาศเริ่มเย็นแล้วเลยชงชาดอกปีบมาให้ค่ะ... อุ๊ย! ขอโทษด้วยค่ะที่มาขัดจังหวะ เห็นคุณอัลเลนกับคุณหญิงสนิทสนมกันถึงขนาดจับมือคุยงานกันเลยหรือคะเนี่ย" นวลจันทร์พูดเสียงสูง ดวงตาเรียวสวยจับจ้องไปที่ข้อมือของวิภาดาที่อัลเลนเพิ่งปล่อยออกไปอย่างรวดเร็ว
"เรากำลังปรึกษาเรื่องข้อผิดพลาดในสัญญาที่ผ่านมา คุณนวลจันทร์" อัลเลนแก้ตัวอย่างเลือดเย็น แต่สายตาของเขามองตรงมาที่วิภาดาอย่างมีความหมาย "มันเป็นข้อผิดพลาดที่ร้ายแรง... จนผมต้องจับให้มั่น"
นวลจันทร์ยิ้มเย็น ๆ แล้ววางถ้วยชาลง "คุณอัลเลนอย่าพูดจาให้เข้าใจผิดเลยค่ะ ท่านเจ้าคุณไว้ใจดิฉันให้ดูแลเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในบ้านทั้งหมด ดิฉันก็แค่เป็นห่วง... ชื่อเสียงของคฤหาสน์นี้สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด"
เมื่อนวลจันทร์เดินจากไป วิภาดาหันไปหาอัลเลนด้วยความโกรธ "คุณกำลังทำให้ทุกอย่างยุ่งยาก คุณอัลเลน เลิกทำตัวเหมือนเรายังเป็นเด็ก ๆ ได้แล้ว"
"แต่เราไม่ใช่เด็กไงวิภาดา" อัลเลนก้มลงใกล้หูเธออีกครั้ง "ถ้าเราเป็นเด็ก ผมคงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรให้ได้สิ่งที่เป็นของผมกลับคืนมา... ผมจะหาคำตอบว่าทำไมคุณถึงทิ้งผม และถ้าเป็นเพราะใคร... ผมจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่"
ปมที่ถูกเปิดเผยและเงาของมารดา
วันรุ่งขึ้น วิภาดาตัดสินใจไปเยี่ยมบ้านเก่าของเธอ ซึ่งตอนนี้ถูกปรับเปลี่ยนเป็นเรือนรับรอง
เธอตั้งใจจะไปหาหลักฐานเพิ่มเติมเกี่ยวกับจดหมายของมารดา
ในห้องทำงานเก่าของมารดา เธอพบกล่องไม้เก่าซ่อนอยู่ใต้พื้นไม้กระดานที่หลวม กล่องนั้นบรรจุจดหมายหลายฉบับ และมีจดหมายหนึ่งที่ทำให้โลกของเธอสั่นสะเทือน
จดหมายนั้นเป็นลายมือของ ท่านเจ้าคุณพิชัย เขียนถึงมารดาของเธอเมื่อสิบปีก่อน...ข้าเข้าใจความกังวลของเจ้าเรื่องวิภาดาและไอ้หนุ่มฝรั่งนั่น ข้าได้จัดการส่งเงินก้อนใหญ่ให้มันไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศแล้ว และมันจะไม่มีวันกลับมาเหยียบแผ่นดินนี้อีก ข้ารับรองได้ว่าอนาคตของวิภาดาจะอยู่กับข้าอย่างมั่นคง เจ้าวางใจเถิด...
วิภาดาน้ำตาไหลอาบแก้ม จดหมายนั้นเป็นหลักฐานยืนยันว่า การหายตัวไปของอัลเลนไม่ใช่การทรยศ แต่เป็นการถูกซื้อตัวไปโดยสามีของเธอเอง! และมารดาของเธอก็รู้เห็นเป็นใจด้วย!
ในขณะที่เธอกำลังจ้องมองตัวอักษรบนจดหมายด้วยความเจ็บปวด ก็มีเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นที่ประตู... ท่านเจ้าคุณพิชัย ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ดวงตาเต็มไปด้วยอำนาจและรู้เท่าทันเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วค่ะ! ท่านเจ้าคุณรู้ว่าวิภาดากำลังสืบหาความจริง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments