บทที่ 5 : ข่าวลือแรก

เช้าวันใหม่ อากาศสดใส แต่บรรยากาศในห้องเรียนกลับเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบ

ภัทรเดินเข้ามาพร้อมกับแก้มเพื่อนสนิท แต่ทันทีที่เขาเปิดประตู เหมือนทุกสายตาจะหันมามองเป็นจุดเดียว

“นั่น ๆ ใช่เขารึเปล่า ที่เห็นเดินกับพี่วิศวะบ่อย ๆ”

“ใช่ ๆ เห็นหลายครั้งแล้วนะ เหมือนสนิทกันเกินกว่ารู้จักทั่วไป”

เสียงกระซิบแว่วเข้าหูจนหัวใจภัทรกระตุก เขาก้มหน้าลง พยายามเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ แต่แก้มกลับเหลือบมองไปรอบ ๆ ด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ

เมื่อถึงโต๊ะ แก้มกระซิบเบา ๆ

“ภัทร นายได้ยินไหม… คนเริ่มพูดถึงนายกับพี่คีรินทร์แล้วนะ”

ภัทรชะงัก มือที่วางบนสมุดกำแน่น

“เราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”

“ก็จริง แต่ข่าวลือแบบนี้มันหยุดยากนะ”

ช่วงบ่าย ภัทรออกจากห้องเรียนก็เจอคีรินทร์มารออยู่หน้าตึก ใบหน้าของเขาเปื้อนยิ้มเหมือนทุกครั้งที่เห็นภัทร

“ไปกินข้าวกันเถอะ เราหิวแล้ว”

ภัทรลังเลเล็กน้อย แต่ก็เดินตามไป ในหัวเต็มไปด้วยเสียงนินทาที่ได้ยินตอนเช้า

ที่โรงอาหาร มีสายตาหลายคู่จับจ้อง ทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันและรุ่นน้อง บางคนยกโทรศัพท์ขึ้นแอบถ่ายรูปด้วยซ้ำ

ภัทรรู้สึกอึดอัดจนแทบจะไม่กล้าหยิบช้อนขึ้นมา แต่คีรินทร์กลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาคุยเรื่อยเปื่อย ถามเรื่องเรียน และยังยื่นขนมปังที่ซื้อมาให้อีก

“นี่ ของโปรดนายไม่ใช่เหรอ”

“อืม… ขอบใจ” ภัทรรับมาเสียงแผ่ว พยายามไม่สบตาใครรอบข้าง

หลังอาหารเสร็จ ทั้งคู่เดินออกมาที่สนามหญ้าหลังตึกเรียน ภัทรหยุดก้าว ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

“คีรินทร์… นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ที่คนอื่นเขามองแบบนั้น พูดกันไปต่าง ๆ นานา”

คีรินทร์หันมามองตรง ๆ แววตานิ่งและจริงจัง

“ทำไมต้องแคร์ล่ะ ภัทร เรารู้ว่าเรารู้สึกยังไงกับนาย แค่นั้นก็พอ”

คำพูดเรียบง่าย แต่กลับดังชัดเจนกว่าฝนตกหนักที่เคยได้ยินมา ภัทรยืนนิ่ง ใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าควรตอบอะไรดี

คีรินทร์ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยกมือตบไหล่เขาเบา ๆ

“อย่าเก็บมาคิดมากเลยนะ เราอยู่ตรงนี้เสมอ”

คืนนั้น ภัทรนอนมองเพดานห้องพัก เสียงหัวเราะและคำพูดของคีรินทร์ยังวนอยู่ในหัว เขารู้ตัวแล้วว่าความรู้สึกที่มีต่อคีรินทร์ ไม่ใช่แค่ “เพื่อน” อีกต่อไป

แต่ในขณะเดียวกัน… เขาก็เริ่มกลัวว่าข่าวลือเล็ก ๆ นี้ อาจกลายเป็นคลื่นใหญ่ที่พร้อมจะถาโถมเข้ามาในไม่ช้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***