บทที่ 2 : เพื่อนใหม่ในรั้วมหาลัย

เช้าวันนั้น ภัทรมาถึงห้องเรียนด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงไม่หาย ภาพรอยยิ้มอบอุ่นของคีรินทร์ยังติดอยู่ในหัว ทั้งที่เจอกันเพียงไม่กี่นาที แต่กลับชัดเจนราวกับรู้จักกันมานาน

เขานั่งลงตรงเก้าอี้ด้านหลังชั้นเรียน ก่อนจะหยิบสมุดออกมา ทว่าแทนที่จะตั้งใจจดเลกเชอร์ สมุดกลับเต็มไปด้วยร่องรอยการขีดเขียนชื่อ “คีรินทร์” อย่างเผลอตัว

“ภัทร นี่นายเหม่ออะไรอีกแล้วเนี่ย”

เสียงเพื่อนสนิทในคณะอย่าง แก้ม ดังขึ้นพร้อมกับท่าทางกอดอก

“ปะ…เปล่าสักหน่อย!” ภัทรรีบปิดสมุดทันที ใบหน้าแดงก่ำ

แก้มเลิกคิ้วอย่างจับผิด แต่ไม่ทันซักถามต่อ อาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้อง ทุกคนจึงรีบหันไปตั้งใจเรียน

ช่วงพักกลางวัน ภัทรถือถาดอาหารเดินหาที่นั่งในโรงอาหารมหาลัย เสียงผู้คนคุยกันจอแจ เขามองหาที่ว่างด้วยความลังเล จนกระทั่งเสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง

“ภัทร มานั่งตรงนี้สิ”

เขาหันไปก็พบคีรินทร์นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่ง โบกมือเรียกด้วยรอยยิ้มสดใส เพื่อนร่วมโต๊ะอีกสองสามคนเป็นนักศึกษาวิศวะเหมือนกัน ต่างหันมามองภัทรด้วยสายตาเป็นมิตร

ภัทรเกือบทำถาดอาหารร่วงเพราะไม่ทันตั้งตัว

“อะ…ครับ” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งอย่างเกร็ง ๆ

คีรินทร์เอื้อมมือดึงเก้าอี้ให้เล็กน้อย เป็นการกระทำเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจ

“นี่เพื่อนเราชื่อบอมกับต้น เรียนวิศวะเหมือนกัน”

“สวัสดีครับ” ภัทรยกมือไหว้

การสนทนาเป็นไปอย่างเป็นกันเอง คีรินทร์มักหันมาถามภัทรบ่อย ๆ เช่น “อาหารโอเคไหม” หรือ “เรียนเช้านี้เข้าใจหรือเปล่า” ราวกับใส่ใจมากกว่าปกติ

หลังเลิกเรียน ภัทรเดินกลับหอพัก ข้างกายมีคีรินทร์ปั่นจักรยานคู่มาอย่างสบาย ๆ

“เอาจริง ๆ นายเป็นคนที่ไม่ควรปั่นจักรยานคนเดียวเลยนะ” คีรินทร์พูดพลางหัวเราะ

“ทำไมล่ะ”

“ก็ดูสิ เมื่อเช้านายเกือบล้ม ถ้าเราไม่ช่วยคงได้เข้าเฝือกไปแล้ว”

ภัทรยู่หน้า “ก็ไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นสักหน่อย”

เสียงหัวเราะของคีรินทร์ดังขึ้นก้องในอากาศเย็นยามเย็น เป็นเสียงที่ทำให้ภัทรเผลอยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว ความเกร็งในใจค่อย ๆ คลายลงทีละน้อย