เพียงเธอในใจฉัน

บทที่ 1 : เส้นทางเช้าวันใหม่

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของเช้าวันจันทร์

“ติ๊ด ๆ ๆ ๆ”

มือเรียวของ ภัทร เอื้อมมากดปิดเสียงด้วยท่าทางครึ่งหลับครึ่งตื่น ดวงตาคมที่ยังแดงเล็กน้อยเพราะอ่านหนังสือดึกคืนนั้นกะพริบช้า ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว

“อีกแล้ว…สายแน่ ๆ วันนี้”

เขาลุกจากเตียงด้วยความเร่งรีบ กวาดผมที่ยุ่งเหยิงไปด้านหลังแล้วคว้าเสื้อเชิ้ตนักศึกษาใส่อย่างลวก ๆ กระเป๋าสะพายถูกยัดเอกสารลงไปอย่างรีบร้อน ก่อนที่เขาจะพุ่งออกจากห้องพักเล็ก ๆ ที่เช่าอยู่ข้างมหาวิทยาลัย

ถนนยามเช้าเต็มไปด้วยผู้คน ภัทรปั่นจักรยานเก่าคู่ใจไปตามซอยแคบ ๆ ลมเย็นพัดผ่านหน้า ทว่าความคิดยังวุ่นวายอยู่ในหัว — รายงานวิชาสถิติยังไม่เสร็จดี อีกไม่กี่วันก็สอบกลางภาค เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะไหวหรือเปล่า

เมื่อเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่ จู่ ๆ รถจักรยานก็ส่ายแรงเพราะพื้นถนนมีร่องลึก

“เฮ้ย!” ภัทรร้องเสียงหลง ก่อนจะเสียหลักเกือบล้ม

โชคดีที่มีมือใครบางคนคว้าหมับเข้าที่แขนไว้ทันเวลา ร่างของเขาหยุดนิ่งก่อนจะได้ฟาดลงพื้น เขาเงยหน้าขึ้น… และสบตากับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตนักศึกษาขาวสะอาด กางเกงสแลคเรียบร้อย รอยยิ้มบางบนใบหน้าอบอุ่นจนภัทรถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ดวงตาเป็นประกายเหมือนจะหัวเราะได้ทุกเมื่อ

“ระวังหน่อยสิ ถนนแถวนี้มันหลุมบ่อเยอะนะ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงนุ่ม

ภัทรรีบก้มหน้าลง แก้มร้อนขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ

“อะ…ขอบคุณครับ”

เขาจัดจักรยานให้เข้าที่ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อคนแปลกหน้าก้มลงช่วยจับแฮนด์จักรยานให้มั่นคง ก่อนจะยกคิ้วเล็กน้อย

“เราเรียนมหาลัยเดียวกันใช่ไหม? เห็นป้ายคณะตรงกระเป๋านาย”

“อ้อ…ใช่ครับ คณะบริหาร” ภัทรตอบสั้น ๆ

อีกฝ่ายยิ้มกว้างขึ้น พลางยื่นมือขวามา

“เราชื่อ คีรินทร์ ปีสาม คณะวิศวะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

ภัทรลังเลเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะยื่นมือไปจับตอบ ความอบอุ่นจากสัมผัสนั้นแผ่ซ่านผ่านปลายนิ้วอย่างประหลาด เหมือนโลกวุ่นวายเมื่อครู่หยุดนิ่งไปชั่วขณะ

เสียงนาฬิกาข้อมือของคีรินทร์ดังติ๊ดบอกเวลา เขาหัวเราะเบา ๆ

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสาย”

ในเช้าวันธรรมดาที่เหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษ ภัทรไม่รู้เลยว่าการได้พบกับคีรินทร์ จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล…