บทที่3 บทเรียนที่แตกต่าง

อาจารย์หญิงผู้สอนวิชาการควบคุมธาตุมีชื่อว่า อาจารย์เอลร่า เธอเป็นแม่มดผู้สง่างามในชุดคลุมยาวสีเขียวมรกตที่ปักลวดลายต้นไม้แห่งชีวิต เส้นผมสีน้ำตาลเข้มของเธอมักจะถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อย เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูจริงจังและเด็ดขาด แววตาของเธอเฉียบคมราวกับเหยี่ยว และดูเหมือนจะสามารถมองทะลุเข้าไปในจิตใจของทุกคนได้

ในขณะที่นักเรียนคนอื่นๆ ในชั้นเรียนกำลังตั้งใจเรียนรู้เกี่ยวกับการร่ายคาถาพื้นฐานเพื่อควบคุมธาตุต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการทำให้ลูกไฟลอยได้ หรือการเสกสายลมให้พัดไปตามทิศทางที่ต้องการ อาราเพิลกลับไม่ได้สนใจบทเรียนที่อาจารย์หญิงกำลังบรรยายเลยแม้แต่น้อย เธอแอบซ่อนหนังสือ “ตำนานภูตที่สาบสูญ” ไว้ใต้โต๊ะเรียน และใช้เวลาในชั่วโมงเรียนแอบอ่านเนื้อหาในหนังสืออย่างเงียบๆ

“อาราเพิล เธอฟังอาจารย์อยู่หรือเปล่า?” เสียงของอาจารย์หญิงผู้สอนวิชาการควบคุมธาตุดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุดันเล็กน้อย ทำให้หัวใจของอาราเพิลกระตุก เธอรีบเงยหน้าขึ้นจากหนังสืออย่างรวดเร็วและเก็บมันกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างรวดเร็ว

“คะ? ขอโทษค่ะอาจารย์” อาราเพิลตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

อาจารย์หญิงเดินเข้ามาใกล้ๆ โต๊ะของเธอ

“เธอต้องตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ การควบคุมธาตุเป็นพื้นฐานที่สำคัญของนักเวททุกคน ถ้าเธอไม่ตั้งใจเรียน เธอจะไม่มีวันเป็นนักเวทที่เก่งกาจได้” อาจารย์หญิงพูดต่อด้วยสีหน้าที่จริงจัง อาจารย์เอลร่าขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในอาจารย์ที่เข้มงวดที่สุดในโรงเรียน เธอเชื่อว่าเวทมนตร์เป็นสิ่งที่มีระเบียบแบบแผน และนักเรียนทุกคนต้องฝึกฝนอย่างหนักเพื่อที่จะควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอให้ความสำคัญกับพื้นฐานเป็นอย่างมาก และไม่เคยปล่อยผ่านความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ของนักเรียนเลยแม้แต่น้อย

อาราเพิลก้มหน้าสำนึกผิด แต่ในใจของเธอเธอกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น ในสายตาของอาราเพิล การเรียนรู้เรื่องการควบคุมธาตุเป็นเรื่องที่น่าเบื่อและจำเจ แม้มันจะสำคัญแต่เธอกลับรู้สึกว่ามันไม่น่าสนใจเท่ากับการอัญเชิญภูตที่เธอได้อ่านเจอในหนังสือเลยสักนิด

“เธอสนใจอะไรถึงขนาดไม่สนใจบทเรียนของฉันเลยล่ะ?” อาจารย์หญิงถามต่อด้วยความสงสัย

“หนู...หนูแค่รู้สึกว่ามันไม่น่าสนใจเท่าไหร่ค่ะ” อาราเพิลตอบไปตามตรง เธอไม่รู้ว่าจะต้องโกหกไปทำไม ในเมื่อความจริงก็คือเธอไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้จริงๆ

อาจารย์หญิงมองมาที่อาราเพิลด้วยแววตาประหลาดใจ “ไม่น่าสนใจงั้นหรอ? การควบคุมธาตุเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของนักเวทเลยนะ ถ้าเธอไม่มีพื้นฐาน เธอจะใช้เวทมนตร์ขั้นสูงได้ยังไง?”

“หนูรู้ค่ะ” อาราเพิลตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “แต่หนูเชื่อว่ายังมีศาสตร์เวทมนตร์อื่นๆ อีกมากมายที่น่าสนใจกว่านี้”

“เช่นอะไร?” อาจารย์หญิงถาม

อาราเพิลเงียบไปครู่หนึ่ง เธอมองไปที่หนังสือในกระเป๋าของเธอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาและพูดว่า

“การอัญเชิญภูตค่ะ”

คำพูดของอาราเพิลทำให้บรรยากาศในห้องเรียนเงียบสงัดลงทันที เพื่อนนักเรียนทุกคนหันมามองเธอด้วยสายตาที่สงสัยและประหลาดใจ บางคนถึงกับกระซิบกระซาบกัน

“อัญเชิญภูต...?” อาจารย์หญิงหัวเราะเบาๆ

“เธอคงอ่านนิยายมากเกินไปแล้วอาราเพิล ภูตเป็นเพียงแค่ตำนานเท่านั้น มันไม่มีอยู่จริงหรอก”

“แต่ในหนังสือเล่มนี้บอกว่า...” อาราเพิลพูดขึ้น

“หนังสือ? หนังสือเล่มไหน?” อาจารย์หญิงถาม

อาราเพิลลังเลเล็กน้อย ก่อนจะหยิบหนังสือ “ตำนานภูตที่สาบสูญ” ออกมาจากกระเป๋า

“หนูเจอหนังสือเล่มนี้ในห้องสมุดค่ะ”

อาจารย์หญิงรับหนังสือไปดู และเมื่อเห็นชื่อหนังสือ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

“นี่มันหนังสืออะไรน่ะอาราเพิล! เธอไปเอามาจากไหน?” อาจารย์หญิงถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“หนูเจอในห้องสมุดค่ะ” อาราเพิลตอบด้วยความสงสัยในน้ำเสียงของอาจารย์

“มันเป็นหนังสือในโซนต้องห้าม! รีบเอาไปคืนเดี๋ยวนี้!” อาจารย์หญิงตะโกนเสียงดังจนนักเรียนทุกคนในห้องสะดุ้ง

“และต่อไปนี้ ห้ามเธออ่านหนังสือเล่มนี้อีกเด็ดขาด!”

อาราเพิลรู้สึกสับสนและงุนงงในคำสั่งของอาจารย์หญิง แต่ในขณะเดียวกันความอยากรู้อยากเห็นของเธอก็เพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ หนังสือเล่มนี้ต้องมีบางอย่างที่สำคัญซ่อนอยู่แน่นอน ถึงทำให้อาจารย์หญิงมีท่าทีแบบนี้

“ทำไมคะอาจารย์?” อาราเพิลถามด้วยความสงสัย

“มันเป็นสิ่งที่อันตรายเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจ รีบเอาไปคืนเดี๋ยวนี้ และลืมเรื่องนี้ซะ” อาจารย์หญิงตอบด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด

ถึงแม้จะดูเข้มงวดและน่าเกรงขาม แต่ภายในใจของอาจารย์เอลร่าก็ยังคงมีความเป็นห่วงเป็นใยในตัวนักเรียนทุกคน เธอทำทุกอย่างเพื่อให้นักเรียนของเธอแข็งแกร่งและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยความท้าทาย แต่ความเชื่อที่ว่า "เวทมนตร์คือศาสตร์ที่มีแบบแผน" ของเธอก็เป็นสิ่งที่ทำให้อาจารย์เอลร่าไม่เชื่อในเรื่องราวที่ดูเหมือนจะอยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์ ภูตหน่ะเหรอ คือสิ่งที่ไม่มีบนโลกนี้มานานมากแล้ว และนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอต่อต้านหนังสือ "ตำนานภูตที่สาบสูญ" อย่างรุนแรง เพราะมันเป็นสิ่งที่ขัดกับความเชื่อของเธอทั้งหมด

อาราเพิลไม่กล้าเถียง เธอรับหนังสือคืนมาและเดินกลับไปที่โต๊ะเรียนด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจและเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

“ทำไมถึงเป็นสิ่งที่อันตราย? มันมีอะไรซ่อนอยู่ในหนังสือเล่มนี้กันแน่?” อาราเพิลคิดในใจ

ในขณะที่นักเรียนคนอื่นๆ กลับไปตั้งใจเรียน อาราเพิลกลับคิดถึงแต่เรื่องหนังสือ “ตำนานภูตที่สาบสูญ” เธอรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าแค่ตำนานที่เล่าขานกันมา เธอจะหาทางเรียนรู้วิธีการอัญเชิญภูตให้ได้ ถึงแม้ว่าจะต้องแอบเรียนรู้ก็ตาม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***