เช้าวันพุธ รันเดินเข้ามาในออฟฟิศด้วยความตื่นเต้นเล็ก ๆ
วันนี้เธอต้องทำงาน นำเสนอโครงการใหม่ ต่อทีมงานทั้งหมด และปราชญ์ก็จะนั่งอยู่แถวหน้าเหมือนเดิม
รันเตรียมสไลด์ เตรียมพูดซ้ำในใจ แต่หัวใจดันเต้นแรงทุกครั้งที่สบตาปราชญ์
“เอาล่ะ…สู้ ๆ นะรัน” เธอพูดกับตัวเอง
พอเริ่มนำเสนอ เธอก็เริ่มสับสนกับสไลด์บางหน้า
“เอ่อ…ขอ…ขอโทษค่ะ หน้านี้…เอ่อ…”
รันเกือบจะหยุดพูด แต่ปราชญ์ก็มองมาเพียงแวบเดียว พร้อมเอ่ยเสียงเรียบว่า
“ไม่เป็นไรครับ ทำต่อไป คุณทำได้”
แค่ประโยคสั้น ๆ ทำให้รันกล้าใจมากขึ้น
เธอยิ้มและพูดต่อจนจบการนำเสนออย่างราบรื่น
เพื่อนร่วมงานปรบมือให้เสียงดัง แต่รันกลับมองปราชญ์ที่ยืนนิ่ง ๆ
สายตาเขาดู…ไม่โกรธเหมือนทุกครั้ง แต่เหมือนกำลังชมเธออย่างเงียบ ๆ
ช่วงพักเที่ยง รันเผลอทำกาแฟหกใส่มือของเพื่อนร่วมงานอีกครั้ง
เธอหน้าแดงกลัวว่าคราวนี้จะโดนดุ
แต่ปราชญ์กลับรีบเอาผ้าเช็ดหน้าให้เธอพร้อมบอก
“ไม่ต้องกังวลครับ ผมช่วยคุณเอง”
รันตกใจจนแทบพูดไม่ออก
“เอ่อ…ขอบคุณค่ะ” เธอก้มหน้ารับผ้าเช็ดหน้าอย่างเขิน ๆ
ปราชญ์เพียงพยักหน้าเล็ก ๆ ก่อนจะหันไปทำงานต่อ
แต่รันสังเกตได้ว่า… สายตาของเขาอบอุ่นและใจดีขึ้นกว่าทุกวัน
ช่วงบ่าย รันต้องเข้าไปช่วยปราชญ์จัดเอกสารสำคัญ
สองคนต้องนั่งใกล้กันจนเกือบแตะมือ
หัวใจรันเต้นแรงจนเธอแทบจะหายใจไม่ทัน
ปราชญ์สังเกตแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่ค่อย ๆ จัดเอกสารให้อย่างใจเย็น
ทำให้รันรู้สึกว่า… แม้เขาจะปากแข็ง แต่ลึก ๆ เขาใส่ใจเธอมากกว่าที่เธอคิด
ก่อนเลิกงาน รันหันไปมองปราชญ์และอดถามไม่ได้
“เอ่อ…วันนี้…ขอบคุณนะคะ…สำหรับทุกอย่างค่ะ”
ปราชญ์เพียงพยักหน้าเบา ๆ และเดินออกไป
รันยิ้มกับตัวเองแบบเขิน ๆ
วันนี้…แม้จะวุ่นวายและป่วนมากมาย แต่ เธอรู้สึกว่าเริ่มเข้าใจกับเจ้านายปากแข็งของเธอมากขึ้นแล้ว
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments