2

รันก้าวเข้าไปในห้องสัมภาษณ์ด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก ทั้งตื่นเต้น ทั้งลุ้นว่าจะได้งานหรือเปล่า เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วส่งยิ้มประจำตัว—ยิ้มที่ใครเห็นก็มักจะบอกว่าสดใสราวกับเด็กมัธยม

“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อรัน…เอ่อ…” เสียงเธอสั่นนิด ๆ ก่อนจะรีบยื่นแฟ้มเอกสารให้กรรมการสัมภาษณ์

แต่ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น…รันก็แทบอยากหายตัวไปจากห้องทันที

ชายหนุ่มในชุดสูทที่เธอเพิ่งทำกาแฟหกใส่เมื่อเช้านี้ กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงหัวโต๊ะ สายตาคมกริบจ้องมาที่เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นี่มันอะไรเนี่ย…” รันพึมพำเบา ๆ แทบจะกัดลิ้นตัวเอง

“เชิญนั่งครับ” เสียงเขาเอ่ยเรียบ ๆ แต่กลับทำให้เธอขนลุกวาบ

ตลอดการสัมภาษณ์ รันพยายามตอบคำถามให้ดีที่สุด แต่ทุกครั้งที่เผลอเงยหน้าเจอสายตาคมกริบของเขา ก็ทำเอาพูดติด ๆ ขัด ๆ จนคนอื่นแอบอมยิ้ม ส่วนเขากลับยังคงสีหน้าเย็นชาไม่เปลี่ยน

หลังการสัมภาษณ์เสร็จสิ้น รันเดินออกมาพร้อมกับความรู้สึกเครียดสุดขีด

“ตายแน่ ๆ โดนกาแฟล้างโอกาสอนาคตหมดแล้วแน่ ๆ …”

แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อได้รับโทรศัพท์ในวันถัดมา—

“คุณรันใช่ไหมคะ? คุณผ่านการสัมภาษณ์และจะเริ่มงานวันจันทร์นี้ค่ะ”

รันแทบจะกรี๊ดด้วยความดีใจ แต่ดีใจได้ไม่ถึงห้าวินาที ภาพใบหน้าคม ๆ ของเจ้านายคนใหม่ก็ลอยขึ้นมาในหัว

“โอ๊ย…แล้วเราจะรอดจากเจ้านายสุดเย็นชานั่นได้ยังไงเนี่ยยย…”

ทว่าเธอไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังคำพูดเย็นชานั้น ปราชญ์กลับเผลอคิดถึงภาพหญิงสาวซุ่มซ่ามที่ถือทิชชู่ก้ม ๆ เงย ๆ เช็ดรองเท้าให้เขาในเช้าวันนั้น…และแอบยิ้มบาง ๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทต่อไป

