คืนฝนตก

เสียงฟ้าร้องครืน 🌩️ ดังสนั่นเหนือท้องฟ้า มหาวิทยาลัยถูกปกคลุมด้วยความมืดและสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก ☔ นักศึกษาหลายคนรีบกลับหอพัก แต่เซียวอวิ๋นยังติดทำรายงานที่ห้องสมุด

เขาเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้ววิ่งออกมา แต่พอถึงทางเดินกลับหอพัก ฝนกลับเทลงมาแรงกว่าเดิม ร่างสูงถอนหายใจอย่างหงุดหงิด 😤 เพราะไม่ได้เตรียมร่มมา

ทันใดนั้น… เสียงฝีเท้าและร่มสีดำกางออกข้าง ๆ 🎩

เว่ยหลงยืนอยู่ตรงนั้น — สูทของเขาเปียกเล็กน้อยจากการเดินตากฝนมา แต่เขาก็ยังดูสง่างามราวกับพระเอกละคร หยดน้ำเกาะอยู่บนผมดำเงางาม เขายื่นร่มมาให้เซียวอวิ๋นโดยไม่พูดอะไร

เซียวอวิ๋นชะงักไปครู่หนึ่ง 🫢 ก่อนจะรับร่มมาใช้ร่วมกัน ทั้งคู่จึงต้องเดินใกล้กันมากกว่าปกติ บ่าชนบ่า แทบได้ยินเสียงหัวใจเต้น

...เว่ยหลง: (เสียงเรียบแฝงความอุ่น) "เดินช้า ๆ หน่อย เดี๋ยวลื่น"...

...เซียวอวิ๋น: (เบือนหน้าไปอีกทาง) "ฉันไม่ใช่เด็กหัดเดิน" 🙄...

ถึงพูดอย่างนั้น แต่หัวใจของเซียวอวิ๋นกลับเต้นแรงกว่าปกติ 💓 เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอยู่ ๆ เว่ยหลงถึงแสดงท่าทีแบบนี้

เมื่อทั้งคู่เดินถึงหอพัก กลับพบว่าน้ำท่วมขังเล็กน้อยบริเวณทางเข้า ทำให้ต้องถอดรองเท้าเดินลุยเข้าไป เว่ยหลงก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง 🦶 แต่หันกลับมาเห็นเซียวอวิ๋นกำลังชะงัก

...เว่ยหลง: (ยื่นมือออกมา) "จับสิ เดี๋ยวลื่น"...

...เซียวอวิ๋น: (ชะงัก มองมือคู่นั้นนิ่ง ๆ) "...ฉันเดินเองได้"...

แต่พอทำท่าจะก้าวจริง ๆ เท้าเซียวอวิ๋นกลับไถลนิดหน่อย 😳

เว่ยหลงคว้าข้อมือไว้ทัน ดึงเข้ามาในอ้อมแขนแรงกว่าที่ตั้งใจ 🤲

ร่างของเซียวอวิ๋นแนบชิดอกกว้างของเว่ยหลง กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ และไออุ่นแทรกเข้ามา จนเขาหน้าแดงจัด 🫣

...เว่ยหลง: (ก้มมองด้วยแววตาละมุน) "บอกแล้วไงว่าต้องจับฉันไว้"...

...เซียวอวิ๋น: (หลบตา พึมพำ) "ปล่อยได้แล้ว..."...

เว่ยหลงยิ้มบาง ๆ 🙂 แต่กลับปล่อยช้า ๆ เหมือนไม่อยากปล่อยจริง ๆ

...----------------...

คืนนั้นฝนยังคงตกไม่หยุด ห้องของเว่ยหลงอยู่ตึกเดียวกับเซียวอวิ๋น และโชคชะตาก็เล่นตลก — ไฟดับทั้งตึก 🔌 ความมืดและเสียงฟ้าร้องทำให้บรรยากาศกดดัน

เว่ยหลงเคาะประตูห้องของเซียวอวิ๋นเบา ๆ 🚪

...เว่ยหลง: "ฉันมีไฟฉาย... จะมานั่งด้วยสักพักมั้ย เผื่อจะได้ไม่อึดอัด"...