ตอนที่ 2

เว่ยหลงเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทีมั่นใจเหมือนทุกครั้ง เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัว เนคไทหลวม ๆ คล้ายตั้งใจโชว์ความเท่ 😏 ดวงตาคมกริบกวาดมองรอบห้อง ก่อนจะหยุดที่เซียวอวิ๋น

เซียวอวิ๋นที่นั่งอยู่กับกองหนังสือเลกเชอร์ยกตาขึ้นสบตา เขายังคงใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเคย 😐 แต่แววตากลับวูบไหวเล็กน้อยเมื่อเจอคู่ปรับเก่า

......เว่ยหลง: (ยิ้มมุมปาก) "ไม่คิดว่าจะมาเจอกันอีกในที่แบบนี้นะ... คู่ปรับคนเก่งของฉัน" 😉......

...เซียวอวิ๋น: (ถอนหายใจเบา ๆ) "คู่ปรับ? นายยังคิดว่าเรื่องพวกนั้นสำคัญอยู่รึ" 🙄...

บรรยากาศรอบตัวทั้งคู่เหมือนตึงเครียดจนเพื่อนร่วมห้องมองกันเงียบ ๆ 👀

เว่ยหลงเลิกคิ้วเล็กน้อย 🤨 เหมือนแปลกใจที่อีกฝ่ายไม่ตอบโต้แรง ๆ อย่างที่เคยเป็นในนิยายที่เขาอ่านก่อนมาเกิดใหม่ เขาเริ่มสงสัยว่า "เนื้อเรื่อง" อาจไม่ได้ดำเนินไปตามเดิมทั้งหมด

เว่ยหลงยื่นมือไปหยิบชีทสรุปการเรียนจากโต๊ะเซียวอวิ๋นแบบกะทันหัน ✋📄

เซียวอวิ๋นขมวดคิ้วทันที 😠 "เอามาคืน"

แต่แทนที่เว่ยหลงจะยั่วยุ เขากลับส่งชีทคืนให้อย่างรวดเร็ว พลางยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยน 🙂

...เว่ยหลง (คิดในใจ): ไม่เหมือนในเรื่องเลย... ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากจะชนะเขาอีกต่อไป แต่กลับอยากรู้จักตัวตนจริง ๆ ของเขามากกว่า ❤️...

เซียวอวิ๋นมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเว่ยหลงแล้วเผลอชะงักไปเล็กน้อย 🤔

เขารู้สึกได้ว่า... รอยยิ้มนี้ไม่ใช่รอยยิ้มเสแสร้งเหมือนเมื่อก่อน

......................

อากาศยามบ่ายในมหาวิทยาลัยร้อนอบอ้าวจนหลายคนพากันหลบเข้าห้องสมุด เซียวอวิ๋นก็นั่งอ่านตำราอยู่เงียบ ๆ เหมือนเคย 📚

เขาก้มหน้าจดโน้ต ใบหน้าเคร่งขรึม จนคิ้วเข้มขมวดแน่นเล็กน้อย 🖊️

เสียงเก้าอี้ถูกเลื่อนเบา ๆ ดังขึ้นข้างตัว เซียวอวิ๋นเงยหน้าขึ้นก็พบเว่ยหลงที่นั่งลงโดยไม่ถามก่อน 😏

......เซียวอวิ๋น: (ขมวดคิ้ว) "นาย... มานั่งตรงนี้ทำไม"......

เว่ยหลงเอนพิงเก้าอี้หลวม ๆ ไหล่กว้างทอดตัวอย่างสบาย 🛋️ แววตาเจือรอยยิ้มขี้เล่นเล็กน้อย