2

กฏของการเล่นบอทข้อที่ 3

‘ อย่าอ่อยผ่านข้อความจนเกินความจำเป็น’

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

ผมนั่งเขี่ยหน้าจอมือถือเล่นเสมือนว่าว่างจัด ทั้งที่ภาพตรงหน้าผมในตอนนี้คืออาจารย์วัยกลางคนกำลังยืนสอนผ่านสไลด์นับได้ประมาณห้าสิบกว่าสไลด์ เล่นเอาทุกคนในคลาสต่างสลบฟุบหลับกันเป็นแถบ

เรื่องราวในทวิตเตอร์ก็แบบเดิม มีแฮชแท็กเพิ่มขึ้นในทุกๆวัน บางแฮชแท็กก็มีสาระ บางแฮชแท็กก็เกิดขึ้นจากความหมั่นไส้ส่วนตัว

เช่นเดียวกับแฮชแท็กหนึ่งที่ผมเอาแต่เลื่อนอ่านอย่างหาข้อสรุปไม่ได้

#แหกบอทหลอกชาวบ้าน

ผมเข้าแฮชแท็กนี้มาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนตอนนี้บ่ายกว่าๆแม่ง ผมยังไม่รู้จุดประสงค์ของแฮชแท็กดังกล่าวเลย

‘บอทวงนั้นหลอกเงินบอทค่ายเล็กไปอ่ะ หน้าด้านจัง’

‘คนนี้เหมือนจะเคยเล่นบอทวงนึงด้วยนะถ้าจำไม่ผิด สันดานไม่เปลี่ยน’

‘หลอกคนอื่นว่าเป็นผู้ชาย จริงๆเป็นชะนีจ้า นังเด๋อ!’

‘บอทนี้เคย...’

“เล่นอีกแล้ว!” ไม่ทันที่ผมจะอ่านจบ คนข้างๆก็เอามือมาตะปบเข้าที่มือถือผมอย่างพลการ จ้องมาด้วยสายตากดดันจนผมต้องเงยหน้ามองมันแบบปลงๆ

“เป็นห่าเหวอะไรไอ้ภัทร! กูจะอ่านทวีต” ผมทำถ้าแย่งแต่มันเบี่ยงหลบ

“สนใจเพื่อนฝูงบ้างดิ เล่นแต่ทวีตทั้งวัน น้อยใจเป็นนะเว้ย”

“เป็นเหี้ยไรเนี่ย” แม้ผมจะด่ามัน แต่ผมกลับขำออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ มึงอ่ะ เดี๋ยวนี้ไม่เล่นเกมกับกูเลย เอะอะๆ ไม่ว่างตลอด” มันทำท่าทางงอนจนเพื่อนผู้หญิงด้านข้างเริ่มวี้ดว้าย สายเลือดวายต่างพลุ่งพล่าน “ทำเหมือนติดแฟนไปได้”

“นี่เพื่อนหรือเมียกูวะแม่ง!” ผมสายหน้าเอือมก่อนจะเอื้อมมือเอาเเขนไปล็อกคอมันยังหมั่นไส้ แต่เมื่ออาจารย์หันมากระแอมใส่ พวกผมจึงหยุดเล่นและกลับมานั่งเรียนตามปกติ

“เออมึง รุ่นพี่ปีสามได้ติดต่อมาให้มึงเล่นหนังสั้นให้ป่ะ” ไอ้ภัทรเขยิบเก้าอี้ เข้ามาใกล้ผมก่อนจะถามด้วยเสียงเบาๆผมหันไปเลิกคิ้วพลางส่ายหน้ารัว

“ไม่อ่ะ ทำไมอ่ะ เค้าติดต่อมึงมาหรอ”

“เออดิ พี่คนที่ชื่อกิตที่เป็นประธานสโมสรอ่ะ เขาบอกให้กูไปช่วยงานเขาหน่อย” พอไอ้ภัทรมันพูดถึงพี่กิต นั่นจึงเป็นเรื่องที่ดึงดูดความสนใจผมได้เป็นอย่างดี”เขาไม่รู้ตัวเหรอวะว่ากูไม่ชอบขี้หน้าเขา”

“มึงไม่บอกเขาไปอ่ะ ว่าไม่ว่าง”

“เขาบอกข้าวฟรี”

“มึงเลยไป?”

“ใช่ครับ”

โถ่ ไอ้สัตว์ นี่ถ้าไม่ติดว่ามีอาจารย์อยู่หน้าห้องผมยกเท้าถีบเข้าที่หน้าอกไปแล้วเนี่ย

พี่กิต คือรุ่นพี่ปีสามที่พ่วงหน้าที่เป็นประธานสโมสร ของคณะผมนั่นเอง แถมเขายังเป็นเพื่อนสนิทพี่เฟรมด้วย ใครๆต่างก็บอกว่าสองคนนั้นจิ้นกัน ผมนี่เบ้ปากไปถึงดาวอังคาร จิ้นบ้าจิ้นบออะไร เขาเป็นเพื่อนกันไหมล่ะ!

แล้วกูจะโมโหทำห่าอะไรเนี่ย?

“แล้วมึงจะไปเล่นบทอะไร คนบ้าหรอ” ผมพูดเเหย่คนข้างๆ เพื่อยั่วโมโหไอ้ภัทรแยกเขี้ยวแถมยังแอบทุบขาผมเบาๆ จนผมต้องตีท้องมันกลับเพื่อแก้แค้น

“กูเป็นพระเอกสิหล่อขนาดนี้”

“และนางเอกก็คือพี่กิตนั่นเอง”

“...”มันไม่พูดอะไรแต่ค่อยๆชูนิ้วกลางใส่หน้าผมด้วยสีหน้านิ่งๆเวลาได้แกล้งมันนี่ตลกฉิบหาย

“แหม่ กูหยอกเล่นทำโกรธไม่ได้”

“กูจะเอาไข่ไปปาบ้านมึง”

“มาเหอะ กูไม่กลัว” ผมท้า

พูดถึงไข่ ไข่ต้มที่พี่เฟรมให้มาเมื่อวานผมเอาไปให้ป้าแม่บ้านในหอกินเรียบร้อย จริงๆอยากเก็บไว้นะ แต่ผมเป็นคนเกลียดกลิ่นไข่สุดๆ นี่จึงเป็นสาเหตุที่ผมไม่โอเคกับการกินไข่เป็นอย่างสูง เป็นตายร้ายดีผมไม่คิดจะกินมันหรอก ต่อให้อดตายก็ยอมอ่ะ

“แหงสิ วันนั้นมีคนซื้อข้าวไข่เจียวให้ เดินกลับมาหน้านี่ยิ้มแป้นเป็นจานดาวเทียม ทีกูซื้อให้นะ ด่าเหมือนกูไปแอบดูมึงอาบน้ำงั้นแหละ”

“มึงกับคุณนั้นต่างกันครับ” ผมพูดพลางใช้นิ้วจิ้มหน้าผากมันแก้เขิน “เมื่อไหร่จะคืนครับ มือถือกูน่ะ” ผมว่าก่อนจะพยักพเยิดหน้าเป็นเชิงกวนตีน

“เอาไปเลยปะ กูมันคนไม่สำคัญ เพราะคนไม่จำเป็นก็ต้องเดินจากไป!” ผมยิ้มกริ่ม รีบเก็บมือถือตัวเองใส่กระเป๋าเสื้อทันที ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้ภัทรถึงเอาแต่จงเกลียดจงชังพี่กิตทั้งที่เขาไม่เคยทำอะไรให้ เคยถามมันอยู่ครั้งนึง มันก็บอกว่าพี่เขาจัดกิจกรรมไม่โดนใจมัน ขัดหูขัดตา

มันใช่เหตุผลหรอว่ะ

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนเดิมๆดังขึ้น เบียงความสนใจผมจากการสอนของอาจารย์ทันที ผมค่อยๆก้มมองมือถือในกระเป๋าเสื้อ เมื่อเห็นว่ามันคือข้อความแจ้งจากไลน์ก็ทำเอาผมสงสัยว่าใครกันที่ทักมา เพราะนอกจากไลน์กลุ่มห้องก็มีไลน์ของไอ้ภัทรเท่านั้นแหละที่แจ้งเตือนทุกวัน แต่วันนี้กลับไม่ใช่ทั้งสองแฮะ...

ไอดีไลน์ของใครบางคนเด้งขึ้นมาจนผมต้องขมวดคิ้ว พยายามเพ่งดูโปรไฟล์ของไอดีนี้อย่างพินิจ รูปดิสผู้ชายคุ้นหน้าคุ้นตากำลังอุ้มแมวด้วยรอยยิ้มจนตาหยี เเถมยังใช้หน้าปกไอดีเป็นรูปเดียวกับโปรไฟล์ในทวิตเตอร์ของผมอีก...

FREM เพิ่มคุณจาก ID LINE

หืม...

นี่มันพี่เฟรมนี่หว่า เขาไปเอาไอดีผมมาจากไหนวะ...

“มึง” ผมหันไปเรียกไอ้ภัทรที่กำลังเก็บหนังสือลงกระเป๋าเพราะใกล้จะหมดคาบเรียนพอดี “มึงเอาไอดีไลน์กูให้พี่ปีสามเหรอวะ”

“อือ ก็พี่เขาขออะ”

“ใคร”

“พี่ที่ชื่อเฟรมไง เขารู้ว่ากูเป็นเพื่อนกับมึงเขาเลยขอ พี่แกบอกว่าเผื่อต้องใช้ตัวละครแสดงเพิ่ม เขาเลยเอามึงอ่ะ”

“แล้วมึงก็ให้เขาไปโดยไม่ถามกูเนี่ยนะ”

“พี่แกน่ารักดีออก จะซีทำไมเพื่อน กลับไปตีดอทกันดีกว่า ปะ” ไอ้ภัทรรีบปัดประเด็นทันที มันตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะสะพายกระเป๋าลุกขึ้นเมื่ออาจารย์บอกเลิกคลาส ผมมองหน้าจอมือถือของตัวเองสักพักอย่างไม่รู้ควรจะกดรับเพื่อนดีมั้ย แต่ไม่ทันที่จะได้กดอะไร ข้อความไลน์ดันเด้งขึ้นทำเอาความคิดทั้งหมดในหัวของผมแตกกระเจิง

เฟรมเองนักเลงภูเขาไฟ :: ไอ้พีท!

เฟรมเองนักเลงภูเขาไฟ :: อันนี้ไลน์พีทปะครับ?

เฟรมเองนักเลงภูเขาไฟ :: ตอบด้วยนะครับ

พี่เฟรมทักผมรัวทีเดียวสามข้อความ ลืมไปว่าผมเอารูปมูมินขึ้น พี่แกเลยไม่รู้ว่านี่ใช่ตัวตนจริงๆของผมหรือเปล่าสินะ..

สุดท้ายผมก็ต้องรับพี่เขาเป็นเพื่อนอยู่ดี

พีท ฐิวัฒน์ :: ว่าไงพี่ ผมเอง

ผมก้มหน้าพิมพ์ตอบก่อนจะลุกสะพายกระเป๋าออกจากห้องตามไอ้ภัทรไปติดๆ แต่พอเงยหน้ามาไอ้เพื่อนสนิทก็หายลับไปเสียแล้ว มันคงรีบไปเล่นเกมตามปกติที่ชีวิตมันทำประจำนั่นแหละ...

แล้วมาโทษกูว่าไม่มีเวลาให้ ไอ้เพื่อนเลว

เฟรมเองนักเลงภูเขาไฟ :: ลงมาใต้ตึกที มีเรื่องจะคุย

พีท ฐิวัฒน์ :: เรื่องอะไรอ่ะพี่

รู้สึกลางไม่ดีเลยแฮะ...

เฟรมเองนักเลงภูเขาไฟ :: ก็บอกอยู่ว่ามีเรื่องจะคุย กูจะคุยต่อหน้าไม่ใช่คุยในข้อความ ไม่ได้อรรถรถเว้ย!

เฟรมเองนักเลงภูเขาไฟ :: รีบมา กูรออยู่

แม่ง ทำไมอ่านแล้วเหมือนได้ยินเสียงสำเนียงดุๆ ผ่านไลน์ มาเลยวะ นี่ขนาดไม่ได้สนิทหรือรู้จักกันจริงจัง ทำไมต้องตีโหด ทั้งที่ตัวจริงก็มุ้งมิ้งไม่ได้เหมาะสมกับบุคลิกหน้าตาเอาซะเล้ยยย

เฟรมเองนักเลงภูเขาไฟ :: อ่านไม่ตอบไอ้สัตว์นี่สงสัยอยากมีเรื่อง

พีท ฐิวัฒน์ :: โธ่พี่ ผมกำลังลงไป ใจเย็นดิ!

ผมรีบพิมพ์เท้าก็รีบก้าวลงบันไดเพื่อไปด้านล่าง ตึกบ้านี่ก็ไม่มีลิฟต์ แถมชั้นที่ผมเรียนยังเป็นชั้นสี่ เดินลงที่นี่ขาลากน่องโป่งจนกลายเป็นเด็กวิทย์กีฬาไปแล้ว

ติ้ง!

เสียงเตือนจากทวิตเตอร์ดังขึ้น ผมกดสลับไปยังหน้าแอพพลิเคชั่นสีฟ้า และมันทำให้ผมเกิดความสงสัย เพราะพี่เฟรมดัน DM FROM : น้องพายบอทคนสวยมาหาหรือเรียกง่ายๆว่าทักข้อความมาทางทวิตเตอร์บอทของผม

ทำไมวันนี้พี่แกมาแปลกๆวะ...

ฟ.เฟรมคนคูล :: พาย พี่ขอถามตรงๆนะ

สัตว์...

คำแรกก็ทำเอาหัวใจแป้วแล้ว แกเป็นอะไรของแกวะ หรือว่าจับผิดผมได้แล้วเลยจะขอพบตัว...เชื่อละ

ผมหยุดเดินลงบันไดและนั่งลงที่ขั้นบนสุดเพื่อดูสถานการณ์ในทวิตเตอร์ด้วยจิตใจที่หวั่นๆ

น้องพายบอทคนสวย :: ว่าไงพี่ มีอะไร

ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยใช้คะค่ะเป็นทุนเดิม เพราะไม่ได้อยากจะหลอกคนอื่นว่าตัวผมจริงๆเป็นผู้หญิงอะไรแบบนั้น

ฟ.เฟรมคนคูล :: พายเคยบอกว่าไปเรียนม.เดียวกับพี่ใช่ปะ

น้องพายบอทคนสวย :: อืม ทำไมอ่ะ

ทำไมมือกูต้องสั่นแบบนี้ว่ะ!

ฟ.เฟรมคนคูล :: เราคุยกันมานานแล้วอ่ะ ไม่คิดจะเจอตัวจริงกันหน่อยหรอ...

ตัวจริงบ้าอะไรของพี่แกเนี่ย เกิดบ้าเกิดบออะไรถึงอยากมารู้จักตัวจริงของบอทผมวะ

น้องพายบอทคนสวย :: พายตัวจริงไม่เหมือนกับที่พี่คิดหรอก อย่าเจอเลยเนอะ

ฟ.เฟรมคนคูล :: พี่ไม่เคยคิดว่าพายหน้าตาดีนี่ จะหน้าแบบไหนหุ่นเท่าโอ่งมังกรพี่ก็ไม่สนหรอก

เห็นพูดแบบนี้ทุกราย เจอตัวจริงก็หนีแทบไม่ทัน เหอะๆ

น้องพายบอทคนสวย :: ไม่ดีกว่า

ฟ.เฟรมคนคูล :: ทำไมอ่ะ เจอแป๊บเดียวก็ได้ เรียนที่เดียวกันมันไม่เสียเวลาหรอกเนอะ

ฟ.เฟรมคนคูล :: ไว้วันอื่นก็ได้นะ พี่ยังไม่รีบหรอก

ฟ.เฟรมคนคูล :: นะครับบบ

ฟ.เฟรมคนคูล :: เดี๋ยวเลี้ยงติม^+++^ .กอดๆ

แม่งน่ารักซะไม่มี ไม่ได้รู้เอาซะเลยว่าคนหลังคีย์บอร์ดเป็นใคร เพศอะไร

น้องพายบอทคนสวย :: ไว้วันอื่นแล้วกันน้า พายไม่ว่างจริงๆ

น้องพายบอทคนสวย :: พายมีธุระด่วนพอดี ไว้คุยกันเนาะ

ผมตัดบทสนทนาทันทีที่เห็นว่าไลน์เริ่มเด้งเตือนถี่ขึ้น เนื่องจากพี่เฟรมรัวสติกเกอร์มาไม่ยัง

ไอ้นี่ก็ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาไปได้ ที่กับในบอทนี่คุยดีเป็นสุภาพบุรุษเชียวเจ๊ดม่า

ผมลงมายังใต้ตึกที่มีโต๊ะยาวตั้งอยู่สองสามโต๊ะ มองซ้ายขวาเพื่อหาคนที่ส่งข้อความนัดมาเมื่อครู่ เมื่อเห็นว่าพี่เฟรมกำลังโบกมือเหมือนเรียกผมจึงรีบตรงดิ่งไปยังโต๊ะที่เค้านั่งอยู่ทันที

“มึงไม่ลงมาพรุ่งนี้เลยล่ะ”

“ให้ผมมาพรุ่งนี้ก็ได้หรอ” ผมทำท่าจะเดินกลับ หาเรื่องวอนตีนยอกย้อนคนตรงหน้าที่รีบเม้มปากยกมือคล้ายกับจะต่อยผม ผมหัวเราะนิดๆ และนั่งลงข้างผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่กับพี่เฟรมก่อนหน้านี้

พี่กิตที่ไอ้ภัทรเปิดประเด็นพูดถึงไปเมื่อช่วงบ่าย ผู้ชายร่างสูงหุ่นนายแบบมีบุคลิกอบอุ่นที่สาวๆหลายคนต่างพากันเพ้อทั้งคณะ ผมหันไปยิ้มให้พี่แกนิดๆ เหมือนว่าพี่กิตจะมีธุระต่อ

“กูไปก่อนนะ พอดีนัดเเคสหนังน้องไว้” พี่กิตหันไปบอกพี่เฟรม รายนั้นยกมือเป็นสัญญาณว่าโอเค “นี่เพื่อนน้องพัทรป่ะ”

คนด้านข้างละความสนใจจากเพื่อนตัวเองหันมาทัก ผมเลยชี้เข้าหาตัวเองและพยักหน้าให้แบบงงๆ

“ครับ”

“ภัทรบอกว่าเราอยากเล่นหนังกับเฟรมมันหรอ”

“หา! เปล่านะพี่” ผมรีบโบกมือปฏิเสธเป็นการด่วน พอหันไปมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม เขากลับยกยิ้มขำเบาๆไอ้ภัทรมึงเล่นกูแล้วงัย “ภัทรมันหลอกพี่แล้ว มันต่างหากที่อยากเล่นกับพี่กิตอ่ะ”

“หืม? กับพี่เนี่ยนะ”

“ช่ายยย มันบอกดีใจมากเลยตอนที่พี่ติดต่อให้มันไปเล่นอะ พี่ต้องสนองมันหน่อยนะครับ”

มึงเล่นกู กูเล่นมึงกับไอ้ภัทร ไอ้หมาดัชชุนขาสั้น!

—ปล. มีต่อนะคะ อยู่ตอนถัดไปกลัวมันไม่อัพให้ เพราะตอนที่สองนะว่าคำเยอะเกินไปมันเลยยังไม่อัพให้ขออภัยด้วยนะคะ—

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***