1

กฏของการเล่นบอทข้อที่ 2

’อย่าจริงจังกับคำพูดของคนในทวิต’

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

“สรุปคือมึงจะเดินกลับ?” ภัทรถามไถ่ผมทันทีที่มันเข็นจักรยานคันโปรดที่ใช้ปั่นมาคณะทุกๆวันออกมาจากลานจอด ผมพยักหน้ารับยืนยันความมั่นใจให้มันไปเพราะเห็นสภาพล้อของรถมันแล้ว คาดว่าคงแตกในอีกไม่กี่กิโลเมตร

“หอกูอยู่แค่นี้เอง ไปเหอะ” ผมบอกก่อนจะขับไสไล่ส่งมันไป

“เออๆ กลับดีๆ แล้วกัน ถึงแล้วทักไลน์กูมานะ วันนี้ดอทเอๆ” ผมรีบเอออไปอย่างส่งๆ ภัทรโบกมือลาพลางไสจักรยานตัวเองออกจากหน้าคณะ ผมส่ายหัวเผลอขำเบาๆ สายตามองหน้าจอมือถือเพื่อรอข้อความเหมือนในทุกๆวัน

วันนี้เงียบแฮะ สงสัยงานเยอะละมั้ง...

“เฮ้ยๆ!” เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ผมละสายตาออกจากหน้าจอเงยมามองหน้าร่างสูงที่ใส่เกียร์วิ่งมาแต่ไกล

คนที่ผมเพิ่งพูดถึงนั่นแหละครับ!

“มีอะไรหรือเปล่าพี่” ผมถามขึ้น ผมเปียกๆ ของพี่เฟรมถูกเสยขึ้นด้วยน้ำมือของเขาเอง แสดงถึงความเซ็กซี่จนรุ่นน้องผู้หญิงที่กำลังเดินเข้าคณะถึงกับชะงักเท้าหยุดดู

“ว่างมั้ย”

“ก็...ว่างนะครับ” ผมพยักหน้ารับ

“ช่วยกูถือของไปส่งที่หอหน่อยดิ พอดีเพื่อนมันไม่ว่างอ่ะ” ผมมองตามนิ้วพี่เฟรมที่ชี้ไปยังถุงใบใหญ่ที่ใส่กล่องไว้ประมาณสามสี่ใบ จริงๆ ผมอยากกลับไปนอนให้สบายใจเฉิบนะ แต่เอาเป็นว่า...

“งั้นผมช่วยก็ได้พี่” พี่เฟรมยกยิ้มขึ้นอย่างดีใจ เวลาเห็นพี่เฟรมตาหยีๆนี่แม่งรู้สึกดีชะมัด

คะ คือ หมายถึงว่าเขาไม่หน้าบึ้งจะดูดีอะไรทำนองนั้นต่างหาก-0-

ผมรีบเดินไปคว้าถุงที่วางอยู่ทันที ในตอนแรกที่ดูก็ไม่คิดว่าแม่งจะหนักอะไรเบอร์นี้นี่หว่า

“อ่ะ กูซื้อมาเกินถุงนึงอ่ะ ให้มึงเป็นการขอบคุณแล้วกัน” พี่เฟรมยัดถุงพลาสติกเล็กๆ ใส่อะไรสักอย่างมาใส่มือของผมที่เต็มไปด้วยถุงอีกสองใบใหญ่ ในตอนแรกไม่เอะใจอะไร แต่พอมองดีๆ มันคือไข่ต้มสามใบพร้อมซอสถั่วเหลืองหนึ่งถุง!

พี่มึง กูไม่กินไข่ T[]T

“พี่เอาไปเถอะ ผมไม่...”

“อร่อยนะ” พี่เฟรมยื่นหน้ามาใกล้หน้าผมเพื่อยืนยันให้ผมรับๆมันมา “ลองกินดูแล้วจะติดใจ”

แต่กูไม่กินไข่ทุกชนิดไงพี่ มึงต้องรับรู้เรื่องนี้!!!

“งั้นผมจะกินให้อร่อยนะครับ...” ทำไมกูพูดแบบนั้นออกปายยย\=[]\=

“ดีมาก\~ไว้เดี๋ยวพาไปกินไข่ตุ๋นร้านเจ้แมว เจ้านั้นเด็ดสุด”

“...”

“กินไข่เยอะๆ จะได้โตเร็วๆ” พี่เฟรมเล่นหัวผมอีกแล้วY_Y

“ครับ”

ปฏิเสธไม่ลงเลยกู...

“เดี๋ยวมึงซ้อนมอเตอร์ไซค์กูแล้วกัน ไม่หนักมากใช่มะ”

“นิดนึงอ่ะพี่”

“อ่า...ขอโทษนะที่ต้องใช้กะทันหันอ่ะ กูไปคนเดียวไม่ได้จริงๆว่ะ”

“เฮ้ย ไม่เป็นไรพี่ ผมเต็มใจ”

“งั้นพอเอาของไปส่งที่หอเสร็จ เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่หอแล้วกัน”

...ดีชะมัด

ผมยิ้มกริ่ม ก้มหน้าไม่สบตาคนตรงหน้า พี่เฟรมหัวเราะเบาๆ มือตบบ่าผมเหมือนบอกให้รอตรงนี้แล้วหายเข้าไปตรงลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ ไม่นานนักก็ขี่มอเตอร์ไซค์สีเหลืองมาเทียบข้างผม ไม่ทันที่ผมจะก้าวขาขึ้นซ้อน พี่เฟรมกลับสวมหมวกกันน็อกใบเล็กให้ผมแบบลวกๆ

“ใส่ไว้ เผื่อตกรถจะได้ไม่หัวแตกตาย”

“ขอบคุณครับพี่”

แม่ง ประโยคเหมือนเป็นห่วงนะ แต่คล้ายกับแช่งยังไงไม่รู้ ผมซ้อนท้ายเขาด้วยท่าทางเงอะงะ พอนั่งได้สักพักมอเตอร์ไซค์กลับไม่ยอมเดินหน้าไปจากจุดนี้เสียที ผมลองชะเง้อมองคนด้านหน้าก็พบว่าเขากำลังทวีตอยู่

มันใช่เวลามั้ยวะ คนถือกำลังหนักฉิบหายขนาดนี้นี่รู้บ้างมั้ยเนี่ย

“พี่รีบขี่ดิ ผมหนัก”

“เฮ้ มึงบ่นเหรอ” เสียงไม่พอใจของพี่เฟรมทำเอาผมถึงกับต้องรีบพูดแก้

“เปล่าพี่ ผมกลัวพี่จะลืมว่ายังมีผมซ้อนท้ายอยู่เนี่ย”

“ลืมได้ไงวะ” พี่เฟรมบ่นในขณะที่เขาเริ่มสตาร์ทรถ “กูไม่ลืมมึงหรอกน่า บ่นอยู่ได้”

นั่นเป็นประโยคที่ทำเอาผมหุบปากเงียบแต่แอบยิ้มกริ่มออกมา รถเคลื่อนที่ออกจากหน้าคณะ ถ้าจำไม่ผิดหอพี่เฟรมนี่อยู่ติดกับหอผมละมั้ง

ท่าทางเงอะงะบ่งบอกว่าทักษะการขี่ของเขาค่อนข้างห่วยในระดับหนึ่ง ผมพยายามนั่งเกร็งหนีบเบาะไว้ทุกครั้งที่มอเตอร์ไซค์ข้ามลูกระนาดซึ่งใหญ่เท่าภูเขาไฟฟูจิ และพอเห็นว่าพี่เฟรมกำลังจะเสยแท็กซี่คันหน้าผมจึงเผลอเอาถุงในมือฟาดไปยังต้นขาเขาเต็มแรง

“ถือดีๆ สิวะ เดี๋ยวรถล้มมม”

“พี่อ่ะขี่ดีๆ ผมจะตกรถแล้ววว”

“กอดเอวกูสิวะ!”

“ห๊ะ อะไรนะ ไม่ได้ยิน” ผมถามเพื่อจะทวนคำพูดของคนด้านหน้า เมื่ออยู่ๆเขากลับพูดอะไรสักอย่างที่ผมจับใจความไม่ได้”พี่พูดว่าอะไรนะ!”

“กอดเอวกูสิ!”

“หะ...”

พรึ่บ!

ไม่ทันขาดคำคนร่างสูงกลับคว้ามือขวาของผมไปวางหน้าตักอย่างถือวิสาสะ ผมเบิกตากว้างด้วยตกใจเล็กน้อย เพราะอีกไม่กี่คืบนี่มือจะแตะไข่ทองคำแล้วนะเว้ย!

“เกาะไว้แน่นๆ มึงตกไปกูคงรู้สึกแย่”

แม่งเอ๊ย อยู่ๆ ก็หน้าร้อนขึ้นมาเฉย กูเป็นหวัดแน่ๆ!

ดีนะที่มีหมวกกันน็อกปิดหน้าอยู่ ไม่อย่างนั้นคนข้างทางคงเห็นหูผมแดงลามมายันแก้มทั้งสองข้างแน่ ผมคว้าชายเสื้อพี่เฟรมดึงไว้กันตัวเองตกรถ พยายามจะไม่แตะโดนพุงของแก เพราะถ้าเผลอไปโดนขึ้นมา ภายในร่างกายผมคงต้องเกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นเป็นแน่

เมื่อรถเลี้ยวเข้าซอยทางลัด ผมก็ยกมือตีไหล่คนขี่เบาๆ

“เฮ้ยพี่! ซอยข้างหน้ามีหมา!”

“ฉิบหายแล้วครับ...” พี่เฟรมสบถออกมาเบาๆ เมื่อผมบอกถึงหายนะที่กำลังจะมาเยือน แล้วซอยนี้ก็แคบ จะเลี้ยวรถกลับก็ไม่ได้เสียด้วยนะ จะหนีก็คงหนีไม่พ้นแล้วล่ะ

พี่เฟรมเบรกกะทันหัน เป็นจังหวะเดียวกับที่มีหมาจ่าฝูงเดินออกมาเผชิญหน้าเราทั้งสองคน

เหี้ยแล้ว...

“ทำไงดีพี่ ชนแม่งเลยมะ!” ผมว่าพลางชี้หน้าหมาเพื่อไม่ให้มันคืบคลานเข้ามาใกล้รถมอเตอร์ไซค์ของเรา

“ลงไปไล่หมาให้หน่อยดิ”

“หา...”

“กลัวอ่ะ” พี่เฟรมพูดเสียงอ่อย ไอ้เราก็ของเต็มไม้เต็มมือยังมีหน้ามาไล่ให้ลงไปเจรจากับหมาอีก

ทว่าในตอนแรกมีแค่ตัวเดียว หลังจากนั้นไม่ถึงนาทีแก๊งของมันนับห้าถึงหกตัวก็โผล่ออกมาล้อมหน้าล้อมหลัง พี่เฟรมที่คงเห็นการณ์ไม่ดีจึงลืมตัวบิดคันเร่งทำให้รถพุ่งไปอย่างสุดแรง ฝ่าดงหมาที่กำลังใส่เกียร์วิ่งไล่มาติดๆ

บรืนนน

โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!

เสียงเห่าตามมาติดๆ หมานับหกตัวต่างกรูเข้ามาประดุจว่าเราฮ็อตกันก็ไม่ปาน

“พี่ขับช้าๆหน่อย ผมกลัวร่วง!”

“อ๊ากกก มันจะงับขากูวว” เสียงโวยวายดังลั่นเมื่อคนข้างหน้าแหกแข็งแหกขาฟาดฟันกับหมาตัวใหญ่สุดในแก๊งที่วิ่งมาขนาบข้างเฉยๆ ไม่เห็นท่าทีว่ามันจะอ้าปากงับตามที่พี่แกคิดเลย

มีความมโนไปเอง

“พี่ มันไม่กัดหรอก ขับดีๆสิครับ”

โฮ่ง แฮ่\~

“อ๊าก! ออกไป!”

ตุบ!

ผมหัวเราะออกมาเมื่อพี่เฟรมใช้ขาข้างขวาสะบัดไล่หมาจนรองเท้าผ้าใบหลุด แถมยังไม่ห่วงที่จะจอดลงไปเก็บด้วยนะ

“เอ้าพี่! รองเท้าหลุดไม่เก็บหรอ”

“ไม่องไม่เอาแม่งแล้ว หมาเวรเอ๊ย!” พี่เฟรมหันหลังมามองว่ามีหมาตัวไหนตามมาอีกรึป่าว เมื่อเห็นว่าถนนโล่งดีแล้ว พี่แกจึงถอนหายใจออกมาแถมยังหอบจนดูออกเลยว่าเหนื่อยสุดๆ

“เป้นไรมั้ยพี่”

“เหนื่อยดิ ถามได้”

“เล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์ขนาดนั้นไม่เหนื่อยก้บ้าแล้ว”

“คนมันกลัวนี่หว่า มาขี่แทนกูตอนโดนหมาไล่ดูมั้ยล่ะ”

“มีประชดแฮะ”

“ยังจะเถียงอีก”พี่เฟรมจิ๊ปากอย่างไม่พอใจที่ผมแอบล้อเขา

“คร้าบบบ ไม่เถียงแล้ว” ผมตัดจบบทสนทนาทันทีที่รถจอดตรงหน้าหอคุ้นหน้าคุ้นตา ที่นี่เป็นหอชายล้วนติดกับหอรวมของผม ในทีแรกแม่จะให้มาอยู่ที่นี่แต่ผมคิดว่าถ้าเกิดทำงานกลุ่มขึ้นมาคงไม่สะดวกในการใช้หอตัวเองแน่นอนเลยเลือกอยู่หอรวมจะดีกว่า

“เอาวางไว้ตรงโต๊ะหินอ่อนหน้าหอก็ได้” พี่เฟรมจัดการสั่งทันที ผมเลยเดินเอาของต่างๆไปวาง พอเหลือบเห็นถุงไข่ต้มก็รู้สึกลังเลว่าควรเอาไปด้วยดีมั้ย หรือแกล้งลืมวางไว้ดี...

เอามาด้วยก็ได้วะ!

“พี่ไม่ต้องไปส่งผมหรอก หอผมอยู่ข้างๆพี่นี่เองอ่ะ”

“หืม...หอสีชมพูอ่ะนะ” พี่เฟรมชี้ไปทางทิศที่หอผมตั้งอยู่ “ให้เดินไปส่งเปล่า”

“พี่ดูสภาพส้นตีนตัวเองก่อนมั้ยล่ะ” ผมพูดแหย่ คนตรงหน้าก้มมองเท้าตัวเองที่ในตอนนี้โล่งโจ้งเหลือเพียงถุงเท้าอยู่ข้างเดียว

“เดี๋ยวขึ้นไปเอาอีแตะแป๊บ”

“เฮ้ย พี่ไม่ต้องเลยครับ เดี๋ยวกลับเองได้น่า” ผมรีบห้ามปรามพี่เฟรมที่กำลังทำท่าจะขึ้นไปเอารองเท้าตัวเองจริงๆ ”อีกอย่างผมเป็นผู้ชายนะ มาส่งอะไรกัน”

“แล้วไงวะ เป็นผู้ชายไปส่งไม่ได้ไง?”

“มันก็ได้แหละ แต่ไม่ต้องหรอกพี่ ไหนๆพี่มาถึงหอตัวเองแล้วจะมาเสียเวลาไปส่งทำไม รีบขึ้นห้องไปเหอะครับ”

“เอางั้นหรอ...” พี่เฟรมดุนกระพุ้งแก้ม ปมพยักหน้ารับ “ถ้างั้นเดินกลับดีๆแล้วกัน ไว้ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ได้ครับพี่” ผมยิ้มให้คนตรงหน้าเพื่อแสดงให้เห็นว่าผมเต็มใจในทุกเรื่อง ว่าเสร็จพี่เฟรมก็รวบถุงทั้งหมดถือขึ้นไปที่ห้องตัวเอง ผมยืนมองพี่เค้าสักพัก พอเเผ่นหลังของอีกฝ่ายลับสายตาจึงหันเดินกลับไปยังหอตัวเอง ระหว่างทางผมล้วงมือถือขึ้นมาดทวิตเตอร์เหมือนทุกครั้ง

และแน่นอนว่าผมต้องส่องแอคเคาน์ของพี่เฟรมเหมือนเช่นเคย...

FROM : ฟ.เฟรมคนคูล @FFREMXX

@PIELUVU วันนี้พี่ต่อสู้กับหมาด้วยแหละ

การแจ้งเตือนเด้งขึ้นประจวบเหมาะกับที่ผมออนพอดี พอผมเข้าไปอ่านข้อความที่พี่เฟรมส่งมาก็ถึงกับหลุดขำในความโอ้อวดของเขา

FROM : น้องพายบอทคนสวย @PIELUVU

@FFREMXX เป็นไงบ้าง โดนกัดปะ

FROM : ฟ.เฟรมคนคูล @FFREMXX

@PIELUVU ระดับพี่นะ แค่มานี้เรื่องจิ๊บๆ

FROM : น้องพายบอทคนสวย @PIELUVU

@FFREMXX โห! แปลว่าไม่กลัวหมาเลยอ่ะดิ ไปสู้กับหมาอีท่าไหนล่ะเนี่ย

ผมใส่อารมณ์ลงไปในประโยคพร้อมกับแนบภาพกิ๊ฟเคลื่อนไหวเป็นเด็กผู้หญิงเบิกตากว้างเอามือทาบอก

จะว่าขำก็ขำนะ ขำในความมโนของเขาอ่ะ ทำไมถึงโม้อะไรได้เบอร์นี้วะ งง

FROM : ฟ.เฟรมคนคูล @FFREMXX

@PIELUVU พี่ขับรถไปส่งรุ่นน้องอ่ะ หมามันทำทีจะมากัดรุ่นน้องพี่ พี่นี่กระโดดลงจากรถไปสู้กับหมาทันที หมานี่วิ่งหนีพี่เลย โคตรเท่

FROM : น้องพายบอทคนสวย @PIELUVU

@FFREMXX ทำไมเก่งจังอ่ะ ปรบมือ

FROM : ฟ.เฟรมคนคูล @FFREMXX

@PIELUVU แน่นอน คนหล่อซะอย่าง

ผมเบ้ปากมองบนไปหนึ่งที่เมื่ออ่านประโยคขี้โม้ของพี่เฟรมเสร็จ แล้วเลื่อนนิ้วกดสลับแอคเคาน์เปลี่ยนเป็นแอคเคาน์จริงของตัวเอง ก่อนจะทวีตอะไรบ้างอย่างลงไปในหน้าฟีด

ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่สามารถทวีตสิ่งที่อยากทวีตลงในบอทได้ เพราะยังไงถ้าจะเล่นในบอทผมก็ควรคีปลุคถูกมะ

นี่จึงเป็นหนทางเดียวที่ผมสามารถใช้แอคเคาน์จริงของตัวเองทวีตอะไรก็ได้อย่างที่ใจนึก

เช่น...

TWEET BY นี่พีทคนหล่อเอง @PEETTIWAT

:: ขี้โม้ฉิบหายเลยไอ้สัตว์!

-ขออภัยในคำหยาบด้วยนะคะ😊🙏🏻-

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***