บทนำ

กฏของการเล่นบอทข้อที่1

’ตกหลุมรักในโลกของบอทได้ แต่อย่าเผลอตกหลุมรักในโลกความเป็นจริง’

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

ติ๊ง!

FROM : ฟ.เฟรมคนคูล @FFREMXX

@PIELUVU คิดถึง ทำอะไรอยู่ครับวันนี้\~

ผมยิ้มให้กับหน้าจอมือถือที่มีข้อความหนึ่งจากทวิตเตอร์เด้งเตือนขึ้นมาเพียงแค่อ่านผมก็รู้สึกเขินมานิดๆเลยแฮะ

“แดกข้าวก่อนไหมไอ้พีท ก้มหน้าก้มตาเล่นอยู่ได้”

“เออ แป๊บหนึ่งสิวะ”

FROM : น้องพายบอทคนสวย @PIELUVU

@FFREMXXพายกินข้าวก่อนน้า\~ไว้คุยกันเนาะ .กอด

คลิก!

ผมจัดการส่งข้อความที่ตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์เมื่อครู่ ก่อนจะกดปิดหน้าจอและหันมาให้ความสนใจผู้ชายด้านข้างที่เอาแต่บ่นเป็นแม่คนที่สองไปได้ น่ารำคาญฉิบหายเลยไอ้เตี้ยเอ๊ย

“เห็นมึงสไลด์หน้าทวิตเตอร์มาทั้งวันแล้วนะ มันมีอะไรดีวะ”

ไอ้ภัทร เพื่อนชายคนสนิทเอ่ยปากบ่นอีกรอบ มันตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆสายตามองไปยังนักศึกษารุ่นพี่ที่ใส่ทรงเอผ่าหลังจนแทบจะเห็นอะไรต่อมิอะไรอยู่รอมร่อ ผมกับมันคบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ขึ้นปีสองแล้ว จริงๆ ผมเป็นคนที่พูดน้อยเอามากๆ จนไม่มีเพื่อนคบ โชคดีที่มีไอ้ภัทรเข้ามาทักทายและชวนผมกินข้าวตั้งแต่แรกเจอ ถึงผมจะรู้สึกรำคาญมันแทบจะทุกวัน แต่เอาเข้าจริงถ้าขาดมันไปนี่ชีวิตผมต้องเงียบเหงาแน่ๆ

“มันเรื่องของกูน่า” ผมปัดประเด็นที่มันถามก่อนจะหยิบช้อนเพื่อกินข้าวแต่...”เดี๋ยวนะ กูสั่งให้มึงซื้อก๋วยเตี๋ยว มึงซื้อข้าวไข่เจียวมาทำไมไอ้ภัทร!”

“เอ้า! ร้านมันปิดนี่หว่า กูไม่รู้จะซื้ออะไรให้อ่ะ”

“แต่กูไม่กินไข่ มึงลืมหรือไง”

“เออ กูลืม เอาเงินไปซื้อใหม่เลยปะ เรื่องมากจริงพ่อเจ้าประคุณรุนช่อง” ไอ้ภัทรล้วงเอาเงินในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตขาวออกมายัดใส่มือผมลวกๆ คล้ายกับไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับผมอีกแล้ว

เป็นเพื่อนกูมาสองปี ไม่ได้มีดีอะไรนอกจากบ่นกูไปวันๆ จริงๆ มันไม่คิดจะจดจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ของเพื่อนบ้างเลยเหรอวะฮะ!

ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ยาวของโรงอาหารในคณะมนุษย์ศาสตร์ นั่นก็คือสถานที่ที่ผมเรียนอยู่ประจำนั่นเองแหละครับ

อ้าว ลืมแนะนำตัว ผมชื่อ พีท อยู่ปีสอง สาขานิเทศศาสตร์ เอกภาพยนตร์ ผมชอบการเขียนบท ตัดต่อ และการแสดง เลยเลือกสาขานี้ครับ วันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากเดินหล่อๆ กับกิน แต่ถ้ามีงานจากอาจารย์ทีนี่ขอบอกเลยว่าซอมบี้ที่ว่าแน่ยังแพ้พวกผม

เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ในตอนนี้ผมควรโฟกัสเรื่องหาของกินก่อนว่าผมจะกินอะไรดี...

ทำไมวันนี้ดูไม่ค่อยมีของกินที่น่ากินเหมือนทุกๆ วันเลยน้า... ฮึ่ย! แค่เห็นไข่ก็รู้สึกไม่ชอบกลิ่นมันแล้วอ่ะ

ติ๊ง!

เสียงเตือนจากมือถือในกระเป๋าเสื้อทำให้ผมต้องเลิกสนใจร้านค้าตรงหน้ามือรีบล้วงมือถือขึ้นมากดเพื่อดูการแจ้งเตือนในทวิตเตอร์ทันที

FROM : ฟ.เฟรมคนคูล @FFREMXX

@PIELUVU กินเร็วๆ นะครับ พี่เง้าเหงา

ประโยคอ้อล้อของบุคคลที่ผมโควตในทวิตเตอร์ทำเอาต้องยกยิ้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ @PIELUVU เป็นแอคเคาน์ในทวิตเตอร์ที่ผมใช้เล่นรองจากแอคเคาน์จริงๆ ของตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าผมติดเล่นมันตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกที่ผมก็ชอบการมีเพื่อนที่รู้จักกันโดยไม่เคยรู้ตัวตนจริงๆ ของโลกทวิตเตอร์นี้ไปเสียแล้ว ใครๆ ต่างเรียกว่า ‘โลกของบอท’

บอท ในความคิดของคนอื่นผมไม่รู้นะว่าเขาคิดยังไง แต่ในความคิดของผมคือการใช้รูปศิลปินหรือรูปของคนดังตามโซเชียลมาตั้งเป็นรูปมโนในแอคเคาน์ของตัวเอง และเราก็ใช้นิสัยบางส่วนของคนในรูปมาเล่นละมั้ง แอคเคาน์ที่ผมเล่นอยู่ในตอนนี้เป็นรูปนักร้องหญิงสัญชาติเกาหลีที่ใครเห็นต่างต้องตกหลุมรัก ที่ผมเล่นเป็นเธอคงเป็นเพราะความชอบส่วนตัวด้วยแหละ

เล่นแบบนี้มันก็ดีเหมือนกันนะ

ไม่มีใครรู้จักตัวตนของเรา จะทำบ้าทำบออะไรไม่มีใครห้าม

เวลาเหงาก็มีเพื่อนคุย

เหมือนอย่างในตอนนี้ไง...

FROM : น้องพายบอทคนสวย @PIELUVU

@FFREMXX พี่เฟรมไปเรียนได้แล้วน้า เดี๋ยวพายทักไปคืน. นี้นะ ^ ^

แม้ว่ามันจะต่างจากความเป็นจริงที่ตัวผม เป็นผู้ชาย ส่วนในบอท ผมเป็นผู้หญิง

แต่ช่างเหอะ มันไม่จำเป็นต้องให้ใครมารับรู้ถึงตัวจริงๆ ของผมนี่นา เล่นแบบนี้สนุกออก สบายใจด้วย

“มายืนยิ้มไรตรงนี้วะ” เสียงทักของใครบางคนทำผมสะดุ้งหลุดออกจากความคิด ผมรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋าอย่างร้อนรน ก่อนจะตั้งหลักก้มหัวให้คนตรงหน้าเล็กน้อย ส่วนสูงที่ต่างจากผมไม่มากเท่าไร ผิวเข้มตามสไตล์ชายไทยทั่วไปทำเอาผมรู้สึกอิจฉาขึ้นมานิดๆ ใบหน้าที่มีแก้มน่าจับนั่นอีก...เฮ้ออ

ร่างสูงยิ้มให้นิดๆ เขาเลิกคิ้วเหมือนรอคำตอบจากผม

พี่เฟรม รุ่นพี่ปีสามในคณะของผมเอง ผมไม่ค่อยสนิทกับพี่แกเท่าไรหรอกเคยเจอตอนรับน้องแค่สองสามครั้ง ในตอนนั้นผมยังไม่ได้ดูแลตัวเองจนดูเป็นคน ผมเชื่อว่าอีกฝ่ายคงจำผมไม่ได้หรอก พี่เขาดูป๊อปในคณะอยู่พอตัว ส่วนผมน่ะหรอจะเอาอะไรไปเทียบกับพี่แกวะ

แต่วันนี้มาแปลกแฮะ ปกติผมไม่เคยโดนพี่เขาทักทายเลยสักครั้ง แล้วทำไมถึงเข้ามาทักผมได้วะเนี่ย...

“มากินข้าวน่ะครับพี่” ผมตอบพลางชี้ไปที่ร้านข้าวตรงหน้า

ซึ่งแม่งเป็นร้านข้าวไข่เจียว U_U

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเวลาผมเจอเขาต้องลนๆ ด้วย เกิดอาการนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้อ่ะ

“นี่ใช่น้องในคณะกูปะ ถ้าจำไม่ผิด”

“คะ ครับ...”

“อ๋อ งั้นดีเลย เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนี่เนอะ วันนี้กูเลี้ยงข้าวมึงแล้วกัน”

“อะ เอ่อ...”

“มึงห้ามปฏิเสธ รุ่นพี่ให้อะไรก็ต้องรับเข้าใจเปล่า”

“แต่...”

“ป้าครับ ข้าวไข่เจียวสองจานครับผม” พี่เฟรมหันไปสั่งข้าวไข่เจียวหน้าตาเฉย ผมเม้มปากกระพริบตาปริบๆ เพราะจะเถียงอะไรออกไป ไอ้คนตรงหน้ากลับเออออเองไปหมด

“ขอบคุณนะพี่ แต่ทีหลังไม่ต้องก็ได้นะครับ เกรงใจ”

“แค่ยี่สิบบาทจะเกรงใจอะไรวะ” พี่เฟรมพูดติดขำ “นี่มึงมีเรียนต่อปล่า”

“อ่า มีครับ...” ที่ผมพูดติดขัดไปเล็กน้อยเพราะอยู่ๆ ร่างสูงกลับวางมือบนหัวผมอย่างพลการ จะปัดออกก็ดูเสียมารยาท แต่บางทีหัวผู้ชายมันไม่ควรให้ผู้ชายด้วยกันเอามือมาขยี้ปะวะ

“ตั้งใจเรียน ถ้ามีอะไรปรึกษากูได้เสมอ เข้าใจ๊! 🙂”

แม่ง... รอยยิ้มแบบ...

“ข้าวได้แล้วจ้ะหนู” เสียงป้าขัดขึ้น พี่เฟรมหันไปให้ความสนใจกับป้าร้านข้าวไข่เจียวแทน ผมรับจานข้าวทันทีที่พี่แกจ่ายเงินเสร็จ

“ขอบคุ...”

ติ๊ง!

ไม่ทันที่จะขอบคุณตามมารยาท เสียงแจ้งเตือนทวิตเตอร์ทำให้ผมเลิกสนใจพี่เฟรมและยกมือถือตัวเองขึ้นมาดู แต่การแจ้งเตือนกลับว่างเปล่า ไม่มีข้อความอะไรขึ้นมาบนหน้าจอเลย

แต่มันกลับเป็นของคนตรงหน้า...

พี่เฟรมก้มลงเลื่อนหน้าจอของตัวเองชั่วครู่ อาจเป็นเพราะเห็นผมจ้องอยู่พี่แกเลยหันหลังเดินถือจานข้าวพร้อมกับกดมือถือจากไปโดยไม่เอ่ยลาสักคำ

ผมไหวไหล่อย่างเลี่ยวไม่ได้ ถอนหายใจออกมาด้วยอาการเซ็งเล็กน้อยจริงๆ โลกเรามันกลมนะ แต่คนส่วนใหญ่กลับมองข้ามจุดเล็กๆไป

เหมือนคนที่เดินจากผมไปเมื่อกี้ไง...

ผมก้มมองมือถืออีกครั้ง การแจ้งเตือนจากแอคเคาร์ซึ่งใช้รูปหมาน้อยตั้งเป็นโพรไฟล์ที่คอยทวิตหาผมทุกเช้าเย็นจนเด้งเป็นเจ้าประจำปรากฏขึ้นพอดิบพอดี ผมกดเข้าไปที่หน้าฟีดของเขาเพื่อดูโพสต์บ่นในทุกๆ วัน ก่อนจะเคลื่อนสายตาละจากหน้าจอขึ้นมามองแผ่นหลังหนาของคนที่เดินหายลับไปในฝูงผู้คน...

FROM : ฟ.เฟรมคนคูล @FFREMXX

@PIELUVU พาย วันนี้พี่ได้กินข้าวไข่เจียวร้านโปรดแล้วนะ ดีใจกับพี่หน่อยดิ๊

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมคือน้องพาย

คนที่เขาคุยอยู่ด้วยทุกวัน...

(เข้ามาอ่านกันเยอะๆนะคะ เป้นกำลังใจให้ด้วยนะคะ รักคนอ่านทุกคนเลยน้าาาา ผิดตรงไหนขอโทษด้วยน้าาารีบไปหน่อย😅😅)

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***