ตอนที่ 5: มื้อกลางวันแรก
ตั้งแต่เหตุการณ์สมุดเล่มฟ้าที่ถูกยูริเอะหยิบไป ฉันก็เอาแต่คิดวนซ้ำ ๆ ว่าเธอได้อ่านข้อความไหนเข้าไปบ้างหรือเปล่า โดยเฉพาะหน้าที่ฉันเขียนว่า “เธอเป็นเพื่อนใหม่ที่ไม่เคยยิ้มเลยสักครั้ง” แค่คิดถึงความเป็นไปได้นี้ก็ทำให้ฉันอยากจะเอาหน้าไปซุกโต๊ะหนีความอาย แต่ไม่ว่าจะทำยังไงภาพตอนที่เธอเงยหน้ามามองฉันนิ่ง ๆ แล้วคืนสมุดก็ยังคงชัดเจนในหัวใจเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
วันต่อมาฉันนั่งทานข้าวกลางวันกับกลุ่มเพื่อนตามปกติ แต่บรรยากาศครึกครื้น เสียงหัวเราะและการพูดคุยดังไปทั่วห้องอาหารยิ่งทำให้สายตาของฉันเผลอเหลือบไปมองหาคน ๆ หนึ่งที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ — ใช่แล้ว, ยูริเอะ เธอหายไปอีกแล้ว ฉันเลยแอบอ้างกับเพื่อน ๆ ว่าจะไปซื้อน้ำเพิ่ม แต่จริง ๆ แล้วฉันแค่เดินออกมาจากความวุ่นวายและลองมองหาว่าเธออยู่ที่ไหน
จนในที่สุดฉันก็เจอ — ร่างเล็ก ๆ ของเธอนั่งอยู่คนเดียวตรงมุมระเบียงด้านหลังโรงเรียน มีข้าวกล่องเล็ก ๆ วางอยู่ตรงหน้า เธอใช้ตะเกียบคีบข้าวขึ้นอย่างเงียบงัน ไม่สนใจเสียงหัวเราะหรือบทสนทนาของใคร ฉันยืนนิ่งอยู่พักใหญ่เหมือนกำลังชั่งใจว่าควรเข้าไปดีไหม หัวใจฉันเต้นแรงแบบที่ไม่รู้ว่าทำไม ฉันแค่…ไม่อยากปล่อยให้เธอนั่งคนเดียวอีกต่อไป
สุดท้ายฉันก็สูดหายใจลึกแล้วเดินไปข้างหน้า พอเธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันก็ชะงักนิดหนึ่ง สายตาของเธอยังคงนิ่งเรียบเหมือนเคยแต่ก็ไม่ได้ไล่ฉันไป ฉันเลยยิ้มกว้างแล้วเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า “เรานั่งด้วยได้ไหม?” ยูริเอะเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ จากนั้นฉันก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างเธอ หัวใจฉันเต้นแรงราวกับกำลังทำเรื่องใหญ่ที่สุดในชีวิต ทั้งที่จริงมันก็แค่การนั่งกินข้าวกับเพื่อนใหม่คนหนึ่งเท่านั้นเอง
ฉันวางกล่องข้าวของตัวเองแล้วพูดพลางหัวเราะเบา ๆ ว่า “จริง ๆ ฉันกินกับเพื่อนก็สนุกนะ แต่บางทีมันเสียงดังเกินไป ฉันเลยแอบหนีมานั่งตรงนี้เหมือนเธอ” เธอเงยหน้ามามองฉันแว็บหนึ่งก่อนจะก้มหน้ากลับไป ไม่พูดอะไร แต่แค่การที่เธอไม่ปฏิเสธก็ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
เรากินข้าวกันเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง ฉันพยายามชวนคุยนั่นนี่เล็กน้อย เช่น “ข้าวกล่องของเธอน่ากินจัง ใส่อะไรบ้างเหรอ?” หรือ “เธอชอบอ่านหนังสือประเภทไหนหรอ?” ถึงแม้ยูริเอะจะตอบสั้น ๆ หรือบางครั้งไม่ตอบเลย แต่ฉันก็ยังไม่ถอย เพราะแค่ได้ใช้เวลานั่งข้าง ๆ กันแบบนี้มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีมากแล้ว
ในบันทึกเล่มฟ้าของฉันฉันเขียนไว้ว่า “วันนี้เป็นมื้อกลางวันแรกที่ฉันได้นั่งกับยูริเอะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับฉันมันคือก้าวแรกที่สำคัญที่สุด ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉัน แต่ฉันรู้ว่าต่อจากนี้ฉันอยากจะนั่งตรงนี้กับเธออีกเรื่อย ๆ จนกว่าจะมีวันที่เธอเผลอยิ้มออกมาให้ฉันเห็น”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 20
Comments