ตอนที่ 4: สมุดที่ถูกยืม
วันนี้เป็นวันที่ฉันเกือบหัวหมุนเพราะรีบวิ่งเข้าห้องเรียนตอนเช้าโดยที่ลืมหยิบสมุดจดไปด้วย พอถึงเวลาอาจารย์บรรยายฉันก็ตั้งใจจะจดทุกอย่างลงไปในกระดาษ แต่แล้วก็เพิ่งรู้ว่ากระดาษที่ฉันเอามามันดันเป็นสมุดบันทึกเล่มฟ้าที่ฉันเอาไว้เขียนความลับกับความคิดของตัวเอง ไม่ใช่สมุดเรียน ฉันเลยนั่งกังวลว่าถ้าเปิดสมุดเล่มนี้ขึ้นมาเพื่อน ๆ รอบข้างจะเห็นข้อความที่ฉันเขียนถึงยูริเอะและเรื่องไร้สาระอื่น ๆ เข้าคงจะเขินจนอยากหายไปจากโลกเลยทีเดียว แต่เพราะความรีบฉันเลยแค่เอาสมุดวางไว้บนโต๊ะแล้วแอบขีด ๆ เขียน ๆ ตรงมุมกระดาษแทนเพื่อไม่ให้เสียเวลา
พอเลิกเรียนฉันมัวแต่เก็บของคุยกับเพื่อนเสียงดังเหมือนเดิมแล้วรีบออกไปข้างนอก ลืมไปเลยว่าสมุดเล่มนั้นยังวางอยู่บนโต๊ะ ฉันไม่รู้ตัวจนกระทั่งถึงตอนบ่ายที่กำลังจะเข้าห้องเรียนอีกคลาสหนึ่งและก้มลงหาสมุด แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ฉันถึงกับใจหายวาบรีบวิ่งกลับไปที่ห้องเดิม พอเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่เห็นก็คือยูริเอะนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ริมหน้าต่างเหมือนทุกครั้ง และตรงมือของเธอก็คือสมุดเล่มฟ้าของฉันที่ถูกเปิดค้างอยู่ ฉันตกใจแทบล้มทั้งยืนรีบเดินเข้าไปแล้วเอ่ยเสียงดัง “นั่น…นั่นสมุดของฉัน!” ยูริเอะเงยหน้าขึ้นสบตาฉันด้วยสายตานิ่ง ๆ แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแปลกไปในแววตานั้น มันไม่ใช่แค่เย็นชาอย่างเดียว แต่เหมือนเธอได้อ่านข้อความอะไรบางอย่างในสมุดแล้วกำลังซ่อนความคิดของตัวเองเอาไว้ เธอปิดสมุดอย่างเรียบร้อยแล้วยื่นคืนให้ฉันพร้อมกับพูดเพียงคำสั้น ๆ ว่า “อย่าลืมอีกล่ะ”
หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา ฉันทั้งเขินทั้งกังวลว่าเธอได้อ่านข้อความในนั้นหรือเปล่า โดยเฉพาะบันทึกที่ฉันเขียนถึงเธอว่า “เพื่อนใหม่ที่ไม่ยิ้ม” ฉันไม่กล้าถามและเธอก็ไม่พูดอะไรเพิ่ม แค่หันกลับไปเปิดหนังสือของเธอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันนี่สิยืนกอดสมุดเล่มฟ้าแน่นเหมือนกำลังปกป้องความลับที่ใครบางคนได้เห็นไปแล้ว
เมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเองฉันรีบเขียนลงในบันทึกทันทีว่า “วันนี้สมุดเล่มฟ้าของฉันถูกยูริเอะหยิบไป เธอคืนมาโดยไม่พูดอะไรมาก แต่ฉันมั่นใจว่าเธอต้องเห็นอะไรบางอย่างข้างใน ถึงแม้เธอจะทำเหมือนทุกอย่างปกติ แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนหัวใจถูกเปิดเผยออกไปเล็กน้อย นี่มันทั้งน่าอาย ทั้งน่าตื่นเต้น และแอบดีใจที่คนแรกที่ได้เห็นบันทึกของฉันคือเธอ”
ฉันนั่งมองยูริเอะจากมุมไกล เธอยังก้มหน้าอ่านหนังสือเหมือนเดิม แต่ฉันรู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างเรามันเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนมีกำแพงบาง ๆ ที่ถูกแตะแล้วเริ่มร้าวออกทีละน้อย และฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า วันหนึ่งฉันอาจจะสามารถทำให้เธอหันมามองฉันด้วยรอยยิ้มได้จริง ๆ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 20
Comments