ตอนที่ 5 : ความลับในข้อความ
ค่ำคืนหนึ่ง หลังจากที่หวังไปส่งริรินถึงบ้าน
เขาวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า
ริรินนั่งมองเขาอย่างอ่อนโยน แต่อดไม่ได้ที่จะเหลือบตาไปยังโทรศัพท์เครื่องนั้นที่หวังวางเอาไว้ข้างๆตัวเอง
เธอไม่ได้เป็นคนชอบสอดรู้สอดเห็น แต่หัวใจกลับเต้นแรงผิดปกติ…
ราวกับเสียงบางอย่างกระซิบอยู่ในใจว่า “มีสิ่งที่เธอควรรู้อยูในนั้นริริน”
หลังจากต่อสู้กับความลังเลอยู่นาน ริรินก็ยื่นมือไปแตะหน้าจอเบา ๆ
โทรศัพท์ไม่มารหัส เขาไว้ใจเธอมากพอที่จะไม่ปิดบังหรือปิดกั้นอะไรกับเธอ
แต่ความไว้ใจนี่เองที่ทำให้เธอรู้สึกผิดจนมือสั่น....
หน้าจอสว่างขึ้น ข้อความแชทที่ค้างอยู่ปรากฏขึ้นมาให้เห็น…
ชื่อที่ริรินเห็นทำให้หัวใจเธอแทบหยุดเต้น —
“จันเจ้า”
ข้อความล่าสุดที่หวังส่งออกไปไม่กี่วันก่อน
> “สบายดีไหม…ฉันยังคิดถึงอยู่เสมอ”
ดวงตาของริรินพร่าเลือนด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอทันที
เธอพยายามบอกตัวเองว่าอาจเป็นเพียงความห่วงใยแบบเพื่อนเก่าเท่านั้นไม่มีอะไรหรอก
แต่ถ้อยคำเหล่านั้นช่างอ่อนโยนเกินไปสำหรับคำว่า “เพื่อน”น้ำตาเธอไหลลงช้าๆแบบไม่มีเสียง
เธอวางโทรศัพท์กลับลงที่เดิม มือเย็นเฉียบเหมือนถูกดึงทุกหยดเลือดออกไปจากร่างไป
ริมฝีปากพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“ทำไม…ทำไมทั้งที่ฉันรอคุณมาตลอดหายสิบปีแต่ ทำไมคุณยังมีใครในใจคนนั้นที่คุณรอ”
—
ภาพที่เห็นวันนี้ทำให้คืนนั้นริรินนอนหลับไม่สนิท
เธอฝันเห็นภาพในอดีต—วันที่เธอรักเขาเขาเคยจูงมือเด็กผู้หญิงที่หลงทางอย่างเธอ
ฝันนั้นอบอุ่นและมีความสุข แต่เมื่อเธอตื่นขึ้น ความจริงกลับเจ็บปวดจนแทบขาดใจเธอนอนร้องให้ทั้งคืนพร้มกับคำถามมากมายที่หาคำตอบไม่เจอ
ในเช้าวันถัดมา ริรินยังคงยิ้มเหมือนเดิมต่อหน้าหวัง
เธอทำอาหารให้เขาเหมือนทุกครั้ง
แต่ในรอยยิ้มของเธอ ซ่อนคำถามที่ไม่กล้าเอ่ยออกไปเพราะถ้าถามไปเธออาจจะรับความจริงนั้นไม่ได้
“หวังคุณรักฉัน…จริง ๆ บ้างหรือเปล่า?”
---
จบตอนที่ 5 🖤
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 19
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments