ความจริง

ดาวนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ พยายามทำงานตามปกติ แต่สมาธิหายไปครึ่งหนึ่ง เพราะเรื่องของอาโพยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด

ทันใดนั้น เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง—คนที่เธอไว้ใจ—เดินมานั่งข้าง ๆ

เพื่อนร่วมงาน: “ดาว…ฉันได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับอาโพนะ”

ดาวชะงัก ใบหน้าแทบซีด

ดาว: “อะไร…พูดมาซิ”

เพื่อนร่วมงาน (เสียงกระซิบ):

“เมื่อก่อนเขาต้องไปดูแลเรื่องครอบครัวบางอย่าง…เกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัวเขาเองด้วยแหละ ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวธรรมดา ๆ”

ดาวก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตา

ดาว (ในใจ):

“ธุรกิจครอบครัว…งั้นนี่คือเหตุผลที่เขาหายไปห้าปีจริง ๆ เหรอ…?”

เพื่อนร่วมงาน: “แต่เขาก็กลับมาแล้วนะ ตอนนี้เขาเลือกจะอยู่ที่นี่…และดูเหมือนเขาจะตั้งใจจะทำงานร่วมกับเธอด้วย”

ดาวเงียบไปครู่หนึ่ง ความรู้สึกหลายอย่างปะปนกัน ทั้งโกรธที่ไม่เคยบอก ทั้งสงสาร และหัวใจที่ยังสั่นไหวทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา

ขณะนั้น อาโพเดินเข้ามาอย่างสงบ พอดีได้ยินส่วนหนึ่งของบทสนทนา

อาโพ (ยิ้มเล็ก ๆ):

“ฟังแล้วเข้าใจผิดหมดเลยสินะดาว”

ดาวรีบหันไปมอง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่ก็มีความเศร้าแฝงอยู่

ดาว: “นาย…นายหมายความว่าไง?”

อาโพ: “ทั้งหมดที่เกิดขึ้น…ฉันไม่ได้อยากให้เธอเจ็บ ฉันต้องไปจัดการเรื่องครอบครัวจริง ๆ แต่ไม่อยากให้เธอเป็นภาระใจ”

ดาวเงียบ น้ำตารื้นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ดาว: “…งั้นนี่คือเหตุผลจริง ๆ ที่นายหายไปห้าปี”

อาโพพยักหน้าเงียบ ๆ ใกล้ชิด แต่ยังคงเว้นระยะให้เธอรู้สึกปลอดภัย

อาโพ:

“ฉันกลับมา…เพราะอยากเริ่มต้นใหม่กับเธอ อยากให้เธอเข้าใจทุกอย่าง…แต่ฉันจะไม่บังคับ”

ดาวกัดริมฝีปากแน่น ทั้งโกรธ ทั้งซาบซึ้งใจ ปล่อยให้อารมณ์ปะปนกันอยู่ในใจ

บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด ทั้งคู่ต่างรู้สึกถึงความจริงที่เริ่มปรากฏทีละน้อย

ดาว (ในใจ):

“นี่…ฉันควรจะให้อภัยเขาดีไหมนะ…?”

อาโพมองเธอเงียบ ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง แต่ก็เต็มไปด้วยความอดทน

อาโพ (ในใจ):

“ต่อให้ต้องรออีกนานแค่ไหน…ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก”

เช้าวันใหม่ในออฟฟิศ ดาวนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง พยายามตั้งใจทำงาน แต่สายตาก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนมองโต๊ะของอาโพซึ่งอยู่ใกล้ ๆ

ดาว (ในใจ):

“ทำไมฉันต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วยนะ…แค่เห็นเขานั่งอยู่เฉย ๆ ก็เหมือนโลกหยุดหมุนแล้ว”

หัวหน้าส่งสัญญาณให้ทั้งคู่ไปตรวจสอบเอกสารในห้องประชุมชั้นสอง เนื่องจากมีไฟล์สำคัญที่ต้องลงลายมือชื่อ

ดาว (หันไป):

“เอ่อ…เราจะไปด้วยกันเหรอ?”

อาโพ (เรียบง่าย):

“แน่นอน…สะดวกกว่า”

ดาวพยายามไม่คิดมาก แต่ยิ่งเดินเคียงข้างเขา ความใกล้ชิดก็ยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงไม่หยุด

ระหว่างทางขึ้นบันได อาโพหยุดเดินและเอ่ยขึ้นเบา ๆ

อาโพ: “ระวังนะ…ขั้นบันไดนี้ลื่นนิดหน่อย”

ดาวเบิกตาโต รู้สึกเหมือนเขามองเธออย่างใส่ใจทุกจังหวะ

ดาว (ในใจ):

“นี่…เขาใส่ใจฉันมากเกินไปแล้วนะ ทำไมหัวใจฉันถึงสั่นขนาดนี้…”

เมื่อเข้าไปถึงห้องประชุม ทั้งคู่เริ่มจัดเรียงเอกสาร อาโพเอื้อมมือไปหยิบแฟ้ม แต่มือของเขาดันสัมผัสมือของดาวโดยบังเอิญ

ดาว (ใจสั่น):

“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ…” (รีบดึงมือออกทันที)

อาโพ (ยิ้มบาง ๆ):

“ไม่เป็นไร…ฉันไม่ได้เจ็บ”

ความเงียบปกคลุมห้องประชุม แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียด…และความรู้สึกบางอย่างที่ทั้งคู่ยังไม่กล้าพูดออกมา

ดาว (ในใจ):

“ทำไมเขาถึงใกล้ชิดฉันแล้วใจฉันมันสั่นขนาดนี้…ฉันต้องทำใจยังไงดีเนี่ย?”

หลังจากจัดเอกสารเสร็จ ทั้งคู่ยืนข้างกันเพื่อเตรียมลงลายมือชื่อ แต่ความใกล้ชิดทำให้ดาวอดไม่ได้ที่จะมองหน้าเขา

อาโพ (พูดเบา ๆ ราวกับกลัวว่าจะทำให้เธอกลัว):

“ฉันกลับมา…เพราะอยากให้เราเริ่มใหม่อีกครั้ง ดาว”

ดาวก้มหน้า แก้มร้อนผ่าว น้ำตารื้นขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่เธอก็พยายามกลั้นไม่ให้มันร่วง

ดาว (พึมพำ):

“ฉัน…ฉันไม่รู้ว่าจะพร้อมไหม…”

อาโพยิ้มเพียงเล็กน้อย แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

อาโพ:

“ไม่เป็นไร…ฉันจะรอ…ไม่ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน”

ความใกล้ชิดครั้งนี้ ทำให้ทั้งคู่เริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกเก่า ๆ ที่เคยซ่อนเอาไว้ และหัวใจของดาวก็เริ่มอ่อนลงอย่างช้า ๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***