พี่เลี้ยงจำเป็น?

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นห้องโถงสำนักงาน “ตึก ตึก ตึก” ดังประสานกับเสียงหัวใจของดาวที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

ดาว (บ่นในใจ):

“บ้าจริง…ทำไมต้องเป็นตึกเดียวกันด้วยเนี่ย! แล้วทำไมต้องเป็นวันนี้ที่ฉันสายด้วยล่ะ โอ๊ยยยย”

เธอเดินเร่งฝีเท้า ก้มหน้าก้มตาไม่อยากสบตาใคร แต่เสียงทุ้มที่คุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

อาโพ:

“คงไม่เปลี่ยนนิสัยสินะ…สายเหมือนเดิม”

ดาวชะงักกึก หันขวับกลับไปมองตาขวางทันที

ดาว: “นี่! นายเงียบ ๆ ไปเลยนะ ฉันแค่…แค่มีเหตุขัดข้องนิดหน่อย”

อาโพยักคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มมุมปากนั่นปรากฏอีกครั้ง…รอยยิ้มที่ดาวเกลียดนักหนา แต่หัวใจกลับอ่อนยวบทุกทีที่เห็น

อาโพ:

“ห้าปีแล้วนะดาว แต่บางอย่าง…ก็ไม่เปลี่ยนจริง ๆ”

ดาวกัดริมฝีปากแน่น รีบหมุนตัวเดินไปที่ลิฟต์ กดปุ่มรัว ๆ ราวกับอยากให้ประตูลิฟต์เปิดกลืนเธอหายไปเดี๋ยวนั้น

ทว่าก็เป็นโชคร้ายอีกครั้ง…อาโพก้าวตามเข้ามายืนข้าง ๆ

เงียบ…เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตัวเอง

ดาวหันไปเล็กน้อยก็เห็นเขายืนสงบ มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกมือถือแฟ้มเอกสาร ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

ดาว (บ่นในใจ):

“ทำไมเขาถึงทำตัวนิ่งได้ขนาดนี้นะ…ไม่ใช่ว่าฉันเป็นฝ่ายเจ็บปวดอยู่คนเดียวหรอกใช่มั้ย?”

ทันใดนั้นเสียงลิฟต์ก็ดัง “ติ๊ง—” ประตูเปิดออก แต่คนที่เข้ามาด้วยคือหัวหน้าฝ่ายของดาวเอง

หัวหน้า: “อาโพ! ในที่สุดก็ได้เจอกันสักที ยินดีต้อนรับกลับมาทำงานนะ คุณคือทีมลีดคนใหม่ของแผนกเราใช่มั้ย?”

ดาวเบิกตาโพลง หันขวับไปหาอาโพทันที

ดาว: “อะไรนะ!?”

อาโพ:

“ใช่ครับ…ฝากตัวด้วย”

คำพูดเรียบง่าย แต่สำหรับดาว มันเหมือนระเบิดลูกใหญ่ในใจ

ดาว (ในใจ):

“ไม่จริงใช่มั้ย…เขากลับมาไม่ใช่แค่ในชีวิตฉัน แต่จะต้องโผล่มาในที่ทำงานทุกวันด้วยงั้นเหรอ!?”

หัวหน้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ

หัวหน้า: “งั้นดาว เธอช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้อาโพด้วยนะ ช่วยแนะนำงาน ช่วยแนะนำบรรยากาศบริษัทด้วย”

ดาว: “หา!!? มะ…หมายความว่า…ให้ฉัน…!?”

อาโพ (พูดแทรก ยิ้มมุมปาก):

“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ…พี่เลี้ยง”

ประตูลิฟต์ปิดลงช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบที่ชวนให้หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

ดาวได้แต่ยกมือกุมขมับ

ดาว (ในใจ):

“แย่แล้ว…ชีวิตฉันกำลังจะวุ่นวายสุด ๆ แน่ ๆ”

แต่ลึก ๆ…เธอก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าแค่ได้ยินคำว่า “พี่เลี้ยง” จากปากเขา หัวใจมันก็สั่นไหวอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

เสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดดังเป็นจังหวะในออฟฟิศ ดาวนั่งหน้าคอมพิวเตอร์พยายามตั้งสมาธิ แต่สมองกลับไม่รับรู้ข้อมูลตรงหน้าเลย เพราะสิ่งเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวคือ…ร่างสูงที่นั่งอยู่โต๊ะติดกัน

ใช่แล้ว…อาโพเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อเช้า และโต๊ะทำงานของเขาก็ดันอยู่ห่างจากดาวแค่เอื้อมมือ

ดาว (บ่นในใจ):

“โอ๊ย ทำไมต้องใกล้กันขนาดนี้ด้วยนะ จะหายใจยังไม่สะดวกแล้วเนี่ย”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู ทำเอาหัวใจเธอแทบหล่น

อาโพ: “หน้าจอแค่นั้น คงไม่ทำให้มึนได้หรอกมั้ง”

ดาว: “อ๊ะ! นะ…นายแอบอ่านความคิดฉันเหรอ!”

อาโพยิ้มมุมปาก ไม่ตอบอะไร แค่เลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้แล้วชี้ไปที่ไฟล์งาน

อาโพ: “หัวหน้าบอกให้เธอสอนฉันเรื่องระบบเอกสารใช่มั้ย? งั้นเริ่มเลยสิ…พี่เลี้ยง”

ดาวกัดฟันกรอด หันหน้าหนีเพราะไม่อยากให้เขาเห็นแก้มที่เริ่มร้อน

ดาว: “อย่ามาเรียกแบบนั้นได้มั้ย ฟังแล้วหงุดหงิด”

อาโพ: “หงุดหงิด…แต่หน้าแดง?”

ดาว: “บ้า! ไม่ได้แดงสักหน่อย!”

เธอรีบก้มหน้ากับเอกสารตรงหน้า พยายามสอนอย่างเป็นทางการที่สุด แต่ทุกครั้งที่เขาก้มลงมาฟังใกล้ ๆ กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากน้ำหอมผู้ชายที่คุ้นเคยก็ลอยมากระทบจมูก เธอแทบจะเสียสมาธิไปทุกวินาที

เวลาผ่านไปจนถึงพักกลางวัน ดาวรีบลุกออกจากเก้าอี้ตั้งใจจะไปกินกับเพื่อน ๆ แต่เสียงทุ้มก็ดังขึ้นอีก

อาโพ: “ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?”

ดาวชะงัก หันมามองตาโต

ดาว: “ห้าปีหายหัวไปไม่บอกไม่ลา…แล้วจะมาชวนกินข้าวเฉย ๆ เนี่ยนะ?”

บรรยากาศเงียบลงครู่หนึ่ง อาโพมองเธอนิ่ง สีหน้าไม่ได้ยิ้มเหมือนก่อน

อาโพ: “ฉันมีเหตุผล…แต่ไว้จะเล่าให้ฟัง ไม่ใช่ตอนนี้”

ดาวกำลังจะสวน แต่เสียงเพื่อนร่วมงานดังแทรกขึ้น

เพื่อนร่วมงาน: “ดาว! มากินด้วยกันเร็ว”

เธอหันไปยิ้มแหย ๆ ก่อนจะเดินหนีออกไป ทิ้งให้อาโพยืนมองตามด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

อาโพ (ในใจ):

“ฉันกลับมา…ก็เพื่อเธอ ดาว”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***