แค่บังเอิญ?

เสียงหัวเราะสดใสของ ดาว ดังไปทั่วคาเฟ่เล็ก ๆ เธอนั่งล้อมวงกับเพื่อนสนิท เม้าท์เรื่องชีวิตประจำวันเหมือนปกติ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ไม่มีใครรู้…เบื้องหลังนั้นคือหัวใจที่เคยแตกสลายจนแทบเก็บซ่อนเอาไว้ไม่อยู่

"ดาว แกนี่ทำไมไม่จริงจังกับใครบ้างเลยวะ" เพื่อนคนหนึ่งแซว

ดาวหัวเราะพลางยักไหล่ "ก็ฉันมันขี้เล่นอะ ทำจริงจังแล้วเจ็บจะทำไมล่ะ"

ประโยคธรรมดา แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ไม่มีใครเข้าใจ

ทันใดนั้น…เสียงประตูคาเฟ่ก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่คุ้นตา “อาโพ” ก้าวเข้ามาอย่างสงบ เย็นชาในสายตาทุกคน แต่สำหรับดาวแล้ว…หัวใจกลับเต้นแรงจนแทบระเบิด

ห้าปีแล้ว…ตั้งแต่เขาจากไปโดยไม่อธิบายอะไร ทิ้งไว้เพียงคำถามที่ไม่มีวันได้คำตอบ

ดาวเม้มริมฝีปากแน่น พยายามเก็บซ่อนความรู้สึก ทั้งโกรธ ทั้งคิดถึง ทั้งสับสนที่ถาโถมเข้ามาในเวลาเดียวกัน

อาโพกวาดตามองไปรอบร้าน ก่อนจะหยุดที่ดาวเพียงเสี้ยววินาที ดวงตาที่เคยอบอุ่นเมื่อมองเธอ ยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่สีหน้าของเขากลับนิ่งสนิทราวกับคนแปลกหน้า

"อา…อาโพ" ดาวเผลอเรียกชื่อเขาเบา ๆ ราวกับกลัวว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา

เขาเพียงแค่ยกคิ้วขึ้นน้อย ๆ ก่อนเดินเข้ามาหา

“นานแล้วนะ…ดาว” เสียงทุ้มเรียบง่ายดังขึ้น

ดาวรีบเบือนหน้า พยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติ “ใช่สิ…นานมากแล้ว”

อาโพมองเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดเบา ๆ จนหัวใจเธอแทบหยุดเต้น

“ยังชอบหัวเราะเสียงดังเวลาเขินอยู่เหมือนเดิม”

คำพูดเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจที่เขาจำได้ทุกอย่าง ทำให้ดาวเงียบไปทันที ใบหน้าที่เคยยิ้มกลับร้อนวูบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ในความเงียบนั้น…หัวใจทั้งคู่กลับเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง

หลังจากเหตุการณ์ในคาเฟ่วันนั้น ดาวก็พยายามบอกตัวเองว่า “แค่บังเอิญ” การเจออาโพอีกครั้งไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เธอไม่ควรปล่อยให้หัวใจสั่นไหวเหมือนเมื่อก่อน แต่ยิ่งบอกตัวเองมากเท่าไร…ภาพรอยยิ้มมุมปากของเขาก็ยิ่งตามหลอกหลอนอยู่ในความคิด

เช้าวันถัดมา ดาวรีบวิ่งไปทำงานเพราะตื่นสาย เธอกำลังจะข้ามถนน แต่กลับสะดุดล้มเพราะรองเท้าส้นสูงที่ใส่ หวิดจะล้มคว่ำไปตรงกลางถนน โชคดีที่มีมือใหญ่คว้าข้อมือเธอไว้แน่น

“ระวังหน่อยสิ ดาว” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น

ดาวเงยหน้าขึ้น…หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือ อาโพ อีกครั้ง

“บะ…บังเอิญจังเลยนะ” เธอหัวเราะแห้ง ๆ พยายามดึงมือกลับ แต่เขายังจับไว้อยู่แน่น ราวกับไม่อยากปล่อย

“ใช่ บังเอิญ…หรือเปล่า?” อาโพมองตาเธอด้วยแววที่อ่านยาก

ดาวหลบตาเร็ว “อย่าพูดอะไรแปลก ๆ ได้ไหม ฉันรีบไปทำงาน”

อาโพปล่อยมือช้า ๆ แต่กลับเดินตามประกบข้างเธอโดยไม่พูดอะไร ดาวหันมามองด้วยความงง “ตามมาทำไมเนี่ย?”

เขาตอบเรียบ ๆ “บริษัทเราอยู่ตึกเดียวกัน”

ดาวถึงกับอ้าปากค้าง “หา! …อย่าบอกนะว่าที่นายหายไปห้าปี คือเพื่อจะกลับมาเป็นเพื่อนร่วมงานฉันเนี่ย!?”

อาโพหัวเราะเบา ๆ เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเสียงหัวเราะจากเขาในรอบหลายปี มันทำให้หัวใจเธออบอุ่นอย่างประหลาด

“คงไม่ใช่แค่นั้นหรอก…ดาว” เขาเอ่ยอย่างมีนัย ก่อนจะเดินนำหน้าไป ทิ้งให้เธอยืนงงและใจเต้นแรงอยู่กลางทางเดิน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***