3

ท้องฟ้ายามบ่ายคลี่คลายเมฆบาง ๆ แสงแดดลอดผ่านยอดไม้ในสวนผลไม้ บ้านไม้เล็กกลางสวนดูสงบงามตามวิถีชีวิตชนบท ทว่าภายในใจของ นที กลับเต็มไปด้วยความคิดที่โหมกระหน่ำไม่ต่างจากพายุ

เขานั่งอยู่บนแคร่ไม้ใต้ต้นมะม่วง สมุดภาพวาดและดินสอถูกกางออกตรงหน้า บนหน้ากระดาษเต็มไปด้วยเส้นสายของอาคารสูง สะพานยาว และผู้คนในเมืองใหญ่

“สักวัน… ฉันจะได้ไปที่นั่น” นทีพึมพำกับตัวเอง

เขามีความฝันอยากเรียนสถาปัตยกรรม อยากเป็นคนสร้างสิ่งปลูกสร้างที่งดงาม แต่ทุกครั้งที่คิดถึงความฝัน ภาพของพ่อที่เหน็ดเหนื่อยกับสวน และแม่ที่ป่วยไอหนักขึ้นทุกวัน ก็ลอยเข้ามาทำให้ใจเขาหนักอึ้ง

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังเข้ามาใกล้ “พี่นที วาดอะไรอยู่น่ะ”

อิงดาวในชุดนักเรียนเพิ่งกลับจากโรงเรียน เธอวางกระเป๋าลงแล้วเอียงคอมองภาพวาดในสมุดของพี่ชาย

“อาคาร… ตึกใหญ่ ๆ ในเมือง” นทีตอบสั้น ๆ

“สวยจังเลยพี่ หนูอยากเห็นจริง ๆ ว่ามันจะเป็นยังไงถ้าพี่ได้สร้างเอง” ดวงตาของอิงดาวเปล่งประกาย เธอภูมิใจในตัวพี่ชายเสมอ

แต่ถ้อยคำนั้นกลับทำให้นทีสะอึก เขาเม้มปากแน่นก่อนปิดสมุดภาพ

“มันก็เป็นแค่ความฝันนั่นแหละ ดาว ที่นี่… ครอบครัวเราอาจไม่สามารถปล่อยให้พี่ไปไล่ตามได้หรอก”

“ทำไมล่ะพี่?” อิงดาวถามอย่างไร้เดียงสา “ก็พ่อกับแม่อยากให้เรามีอนาคตดี ๆ ไม่ใช่เหรอ”

นทีเงียบไปนาน สุดท้ายก็พูดเสียงเบา “เพราะความจริงคือ… แม่ไม่ค่อยสบาย แล้วพ่อก็แก่ขึ้นทุกวัน ถ้าพี่ไป ใครจะอยู่ช่วยดูแล”

อิงดาวสะอื้นในลำคอ เธอเองก็สังเกตได้ว่าแม่เริ่มอ่อนแรงลง แต่ไม่กล้าพูดออกมา

คืนนั้น ขณะทุกคนนั่งกินข้าวในบ้าน พ่อเอ่ยขึ้นว่า

“นที ช่วงนี้งานสวนหนักขึ้น พ่อคงต้องพึ่งมือแกมากกว่านี้แล้วนะ”

คำพูดนั้นเหมือนก้อนหินกดทับในอกนที เขาก้มหน้าลงเงียบ ไม่กล้าสบตาพ่อ