ตอนที่ 2 : ถ้ำต้องห้ามและอาคมโบราณ

ทางลาดชันทอดยาวขึ้นไปยังเชิงเขาตะวันตกเฉียงเหนือ ที่ซึ่งหมู่บ้านทั้งหมู่บ้านหลีกเลี่ยงสายตาไม่กล้าแม้จะเหลียวมองมากเกินไป เสียนเหยาก้าวขึ้นตามทางดินซึ่งเต็มไปด้วยรากไม้พันกันแน่น ความเย็นเริ่มแผ่วซ่านจากพื้นดินมาสู่ปลายเท้า ราวกับทุกย่างก้าวกำลังเหยียบลงบนลมหายใจของภูเขาเอง

หมอกบางคลี่คลุมเป็นม่านสีเงิน มองเห็นเพียงลาง ๆ เสาหินคู่ตั้งตระหง่านอยู่หน้าปากถ้ำ—เสาหินที่ชาวบ้านเรียกว่า “เสาผู้พิทักษ์” พันรอบด้วยเส้นด้ายแดงนับร้อยเส้น ขึงโยงไปมาเป็นชั้น ๆ คล้ายใยแมงมุมศักดิ์สิทธิ์ ระหว่างเส้นด้ายแขวนผ้าปักยันต์ลวดลายเรขาคณิตซับซ้อน—สีแดง น้ำเงิน ดำ ขาว—ทอด้วยมือหญิงชราแห่งหมู่บ้านรุ่นแล้วรุ่นเล่า

ลวดลายบนผ้าไม่ใช่เพียงการประดับ หากแต่คือ อาคม ที่สืบทอดมาเพื่อกักเก็บและป้องกันสิ่งที่อยู่ภายใน เส้นด้ายแดงแต่ละเส้นถูกสวดคาถาไว้แล้ว ปักด้วยคำสัญญาและคำเตือนของบรรพชน

กลิ่นกำยานจาง ๆ ลอยมาตามลม—กลิ่นไม้หอมที่ผู้เฒ่ามักนำมาเผาบูชาหน้าถ้ำทุกคืนเดือนเพ็ญ ถึงแม้จะผ่านหลายวัน กลิ่นนั้นยังไม่จางหาย ราวกับควันเองก็ไม่กล้าออกไปไกลเกินเขตศักดิ์สิทธิ์นี้

เสียนเหยาหยุดยืน หัวใจเต้นแรง มือเผลอกำชายเสื้อแน่น ลมเย็นจากปากถ้ำพัดออกมา—ไม่ใช่เพียงความเย็น แต่เหมือนมีเสียงกระซิบแฝงอยู่ในทุกระลอก เสียงนั้นคล้ายเสียงแคนที่ทอดยาว โหยหวนแต่ละมุน ราวกับใครกำลังบรรเลงอยู่ในความมืด

ขลุ่ยไม้ไผ่ข้างเอวของนางสั่นสะเทือนเบา ๆ เองโดยไม่ต้องแตะต้อง ราวกับกำลังตอบรับเสียงลึกลับนั้น เสียงสั่นสะท้อนเข้ากับหัวใจ ทำให้ลมหายใจของเสียนเหยาเปลี่ยนเป็นจังหวะเดียวกับทำนองที่ดังอยู่ในอากาศ

แล้วสิ่งที่เงียบสงบมาเนิ่นนานก็ ตื่นขึ้น—

ผ้าปักยันต์ที่แขวนอยู่ระหว่างเสาหินเริ่มเรืองแสงอ่อน ๆ สีเขียวปนทอง ลวดลายเรขาคณิตบนผืนผ้าขยับเคลื่อนไหวราวกับสิ่งมีชีวิต สายด้ายแดงที่ขึงตึงสั่นระริกเหมือนสายพิณ ลมที่พัดมาส่งเสียงครวญคล้ายบทสวดเก่าแก่

พื้นดินตรงหน้าถ้ำปรากฏลวดลายเรขาคณิตส่องสว่างขึ้นทีละเส้น เสมือนพรมแสงที่โบราณกาลสลักไว้ ร่างของเสียนเหยาถูกโอบล้อมด้วยใบไม้ปลิวว่อนขึ้นจากพื้นดิน ทั้งที่รอบกายไม่มีต้นไม้ใหญ่สักต้น ใบไม้หมุนวนราวพายุเล็ก ๆ บาดผิวหนังด้วยคมบางเฉียบ หากแต่ไม่กรีดเลือดออก เพียงทดสอบความมั่นคงของหัวใจ

เสียนเหยาหวาดหวั่น ริมฝีปากสั่นน้อย ๆ แต่ความทรงจำของคำสอนผู้เฒ่าดังก้องขึ้นมา—

> “หายใจให้สอดคล้องกับภูเขา ฟังให้ลึกกว่าที่หูได้ยิน”

นางหลับตา หายใจยาว จังหวะเต้นของหัวใจช้าลงตามเสียงทำนองลึกลับ ปล่อยให้ความกลัวละลายไปกับสายลม เมื่อจิตใจสงบ—พายุใบไม้พลันสงบตาม ลอยลงช้า ๆ แล้วเรียงร้อยเป็นสะพานใบไม้ทอดจากปลายเท้าเข้าสู่ปากถ้ำ

อาคมโบราณที่หลับใหลมานับศตวรรษเปิดทางให้เด็กสาวผู้หนึ่ง—เพราะหัวใจของนางไม่หวั่นไหวต่อเสียงแห่งฟ้า–ดิน

เสียนเหยาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เห็นสะพานใบไม้ส่องแสงวาวใต้หมอก เธอเม้มปากแน่น ตระหนักว่าก้าวต่อไปจะไม่มีวันย้อนคืน แต่ทำนองนั้นยังคงเรียกหาไม่หยุด ราวกับเสียงร้องของเพื่อนเก่าที่เฝ้าคอยมานานแสนนาน

“ข้า…ถูกเลือกแล้วจริงหรือ?” นางกระซิบกับตนเอง

และแล้ว—เสียนเหยาก้าวขึ้นสู่สะพานแห่งอาคม

ปากถ้ำมืดลึกอ้ารับร่างเล็ก ๆ ของเธอ

ขณะที่ขุนเขาและสายหมอกทั้งผืนเงียบสงัดลง ราวกับโลกกำลังเฝ้ามองการเดินทางครั้งใหม่ที่จะเปลี่ยนชะตาชีวิตตลอดกาล…

✨ จบตอนที่ 2

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***