บทที่ 3 โอเอซิสและพันธสัญญา

เมื่อหันกลับไปมอง...กลับพบเพียงพื้นหญ้าเรียบๆ ราวกับว่าโถงทางเดินนั้นไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรก เด็กชายหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย เขาก้มลงมองปกหนังสือสีครามในมือ ภาพของหญิงชราได้หายไปแล้ว เหลือไว้แต่เพียงเศษขี้เถ้าในตำแหน่งที่นางเคยนั่งอยู่

เขามองไปรอบๆ ก็เห็นว่าเป็นถนนลาดยาง ด้านข้างคือป่าดิบชื้นรกทึบทั้งสองฝั่ง...และเขากำลังยืนอยู่บนพื้นหญ้าข้างถนน

รอยด์เริ่มออกเดินอย่างช้าๆ ไปบนถนนที่ทอดยาว ความเงียบงันรอบกายทำให้เสียงฝีเท้าเล็กๆ ของเขาดูเหมือนจะดังเกินจริง เพียงไม่นาน เบื้องหน้าของเขาก็ปรากฏสิ่งผิดปกติ กระจกบานใหญ่รูปร่างสี่เหลี่ยมผืนผ้า ตั้งเด่นอยู่กลางถนน และเมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ เขาก็พบว่ามีกระจกอีกหลายบานตั้งเรียงรายอยู่ตามข้างถนน

ทุกบานล้วนสะท้อนภาพเดียวกัน...ภาพของป่าดิบชื้นที่รกทึบด้านหลังของเขา ไม่ว่าเขาจะเดินไปใกล้แค่ไหน พยายามมองส่องเข้าไปในกระจกบานใดก็ตาม สิ่งที่ปรากฏมีเพียงผืนป่าสีเขียวเข้มที่สะท้อนจากอีกด้านหนึ่ง

"ไม่มีเงาสะท้อนของผมเลย...?" รอยด์พึมพำกับตัวเอง มือเล็กๆ ของเขายื่นไปแตะกับผิวกระจกที่เย็นเยียบ "ทำไมกันนะ" ความรู้สึกโดดเดี่ยวเกาะกินลึกกว่าครั้งไหนๆ

เมื่อพบว่าไม่มีคำตอบใดๆ รอยด์ก็ถอนหายใจแล้วเริ่มก้าวเดินต่อไปบนถนน แสงสลัวในป่าดูมืดมิดลงเล็กน้อยเมื่อเขาก้าวผ่านหมู่กระจกที่ไร้การสะท้อนไป

เพียงไม่กี่ก้าว ภาพเบื้องหน้าและสองข้างทางของเขาก็พลันแปรเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ แทนที่จะเป็นป่าทึบและกระจก กลับกลายเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าโปร่งเป็นสีฟ้าครามสดใส แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลงมาต้องดอกไม้นานาพันธุ์ที่เบ่งบานอยู่ทั่วทุ่ง

ใจกลางทุ่งหญ้านั้น ห่างออกไปไม่ไกลนัก มีร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งกำลังนั่งอยู่ รอยด์หรี่ตามอง... สาวน้อยชนบทคนหนึ่งในชุดกระโปรงสีขาวนวลและเสื้อรัดอกสีฟ้าอ่อน บนศีรษะมีพวงดอกไม้เล็กๆ ประดับอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พลางชูมือโบกไปมาในอากาศช้าๆ

รอยด์กำลังจะก้าวเข้าไปใกล้ แต่แล้วเด็กหญิงคนนั้นก็ค่อยๆ หันมามองรอยด์ตรงๆ ดวงตาสีฟ้าใสกระจ่างคู่นั้นสะท้อนแววรับรู้การมีอยู่ของเขา รอยด์เบิกตากว้าง ปรากฏบนใบหน้า ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนช้าๆ เท้าเปลือยของเธอสัมผัสผืนหญ้าสีเขียวอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วเธอก็เริ่มก้าวเดินอย่างเชื่องช้า มุ่งตรงมายังรอยด์

เธอหยุดลงห่างจากรอยด์ไม่กี่ก้าว รอยยิ้มของเธอดูกระจ่างใสขึ้น

"เธอเป็นอะไรไหม ดูเหมือนไม่สบายเลยนะ" เธอกล่าวพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย

"ผม...ผมไม่รู้..." รอยด์พึมพำ เสียงของเขาแหบแห้ง "ผมจำอะไรไม่ได้เลย...ที่นี่คือที่ไหนกันแน่...และผม...ผมเป็นใคร?"

เด็กหญิงมองรอยด์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย "ไม่ต้องกลัวหรอกนะ เธอปลอดภัยแล้ว" คำพูดของเธออ่อนโยน แต่ความทรงจำเรื่องเสียงของเมโลเดททำให้รอยด์ยังคงระแวงอยู่ลึกๆ เขาขยับตัวถอยห่างเล็กน้อย

สาวน้อยชนบทสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนั้น เธอยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม และสบตากับรอยด์ด้วยแววตาที่สงบนิ่งและเข้าใจ "เธอคงเจอเรื่องไม่ดีมาสินะ... ไม่ต้องกังวลหรอก ที่นี่...เธอจะปลอดภัย"

เธอหันกลับไปทางทุ่งดอกไม้ แล้วยื่นมือเล็กๆ ออกไปในอากาศเพื่อเชิญชวน "มาสิ... มาดื่มชาด้วยกันที่บ้านของฉันไหม?"

รอยด์มองตามมือที่ยื่นออกมา เลยไปเห็นบ้านไม้หลังเล็กๆ สีน้ำตาลอบอุ่นตั้งตระหง่านอยู่กลางทุ่งดอกไม้ ความรู้สึกปลอดภัยที่แผ่ออกมาจากบ้านหลังนั้นทำให้รอยด์ตัดสินใจก้าวเท้าออกไปช้าๆ เดินตามเธอไป

ไม่นานนัก พวกเขาก็มาหยุดอยู่หน้าประตูบ้านไม้ที่เปิดอ้าอยู่แล้ว เผยให้เห็นด้านในที่ดูอบอุ่นและเชื้อเชิญ เด็กหญิงหันมายิ้มให้รอยด์เล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้าไปภายใน รอยด์ลังเลอยู่เพียงครู่เดียว ก่อนจะตามเธอเข้าไป

ภายในบ้านมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ แสงแดดสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ เฟอร์นิเจอร์ไม้เรียบง่ายจัดวางอย่างเป็นระเบียบ

"นั่งก่อนสิ" เด็กหญิงผายมือไปที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งข้างโต๊ะ ก่อนที่เธอจะเดินไปยังมุมหนึ่งของห้องเพื่อรินชาอุ่นๆ สีอำพันลงในถ้วยดินเผา แล้วส่งให้รอยด์หนึ่งถ้วย

รอยด์รับถ้วยชามา กลิ่นหอมของมันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายลงอย่างน่าประหลาด เขาจิบชาร้อนๆ และมองไปรอบๆ บ้านที่ดูปลอดภัย ความหวาดกลัวที่เกาะกินใจเขามาตลอดเริ่มจางลง เขาเงยหน้าขึ้นมองเด็กหญิงที่นั่งอยู่ตรงข้าม...คนเดียวที่ช่วยเหลือเขาในโลกที่ว่างเปล่าใบนี้

"ช่วย...ช่วยผมด้วยนะ" รอยด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ช่วยผมหาว่า...ผมเป็นใคร"

เด็กหญิงมองสบตากับเขาอย่างสงบ ก่อนที่สายตาของเธอจะเลื่อนลงไปมองหนังสือปกครามในมือของรอยด์ที่วางอยู่บนโต๊ะ

"หนังสือที่ไม่มีตัวอักษร...ไม่ได้แปลว่ามันว่างเปล่านะ" เธอกล่าวเสียงเรียบ "มันแค่กำลังรอให้ใครสักคน...อ่านเรื่องราวที่เคยถูกเขียนไว้แล้วอีกครั้งหนึ่ง"

คำพูดของเธอทำให้รอยด์ใจเต้นแรง เขาก้มลงมองหนังสือในมือ...บางทีนี่อาจจะไม่ใช่การเดินทางที่ไร้ความหวังก็ได้

"แล้ว...เธอรู้เหรอว่าจะต้องทำยังไง?" รอยด์ถามกลับไปด้วยความคาดหวัง

เด็กหญิงพยักหน้าช้าๆ "ฉันช่วยเธอได้" เธอกล่าวเสียงนุ่มนวล "แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากขอจากเธอ..." เธอเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย แววตาดูจริงจังขึ้น "ถ้าฉันช่วยให้เธอพบสิ่งที่ตามหา และได้กลับไปสู่ที่ของเธอแล้ว...อย่าลืมฉันนะ"

รอยด์นิ่งไปชั่วขณะ คำขอของเธอเรียบง่ายแต่กลับมีความหมายที่ลึกซึ้งเกินกว่าเด็กชายจะเข้าใจในตอนนี้ เขาเพียงมองสบดวงตาของเธอ และพยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบที่หนักแน่น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***