เรื่องสั้น

1

🐓 เรื่องสั้น : งานบุญอลหม่านแห่งบ้านทุ่งฮาเฮ

เช้าวันจันทร์ที่แดดออกแรงราวกับอยากเผาคนให้กลายเป็นปลาปิ้ง “บ้านทุ่งฮาเฮ” หมู่บ้านเล็ก ๆ กลางทุ่งนาเงียบสงบ…แต่ไม่เคยสงบจริง ๆ เพราะชาวบ้านขยันสร้างเรื่องป่วน ๆ กันแทบทุกวัน

วันนี้ลุงเปี๊ยกตื่นเช้ามาเหมือนปกติ เปิดประตูเล้าไก่หวังจะเก็บไข่ไปขายตลาด ทันใดนั้น…

“เฮ้ยยยย ไก่ตรู๊หายหมดเล้าอีกแล้วววว!!” 🐔💨

เสียงลุงเปี๊ยกดังลั่นไปทั่วซอย คราวก่อนก็มีคดี “ไก่พาเหรด” ที่เด็ก ๆ ปล่อยไก่ไปเดินแฟชั่นรอบหมู่บ้าน คราวนี้ลุงเปี๊ยกถึงกับหน้าแดง ตะโกนเรียกผู้ใหญ่บ้านเสียงดังเหมือนลำโพงงานวัด

“ผู้ใหญ่วาดดดด! ช่วยด้วย ไก่ข้าหายอีกแล้ว!”

ผู้ใหญ่วาดซึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่หน้าบ้านถอนหายใจ

“เปี๊ยก…เอ็งจะทำเล้าให้แน่นหนาหน่อยได้มั้ยวะ ข้ากำลังจะได้กินกาแฟหมดแก้วทุกที ก็ต้องออกไปตามหาไก่เอ็งทุกครั้ง!”

ทันใดนั้นเอง เสียงเจ๊สำราญ แม่ค้าเจ้าของร้านชำในหมู่บ้านก็ดังขึ้น

“ไก่มันไม่ได้หายไปไหนหรอกลุง! มันไปเดินอยู่ในร้านข้านี่แหละ กำลังคุ้ยกองข้าวสารกินอย่างเอร็ดอร่อยเลย!”

ทั้งหมู่บ้านระเบิดเสียงหัวเราะทันที ลุงเปี๊ยกทำหน้าบูด

“ไอ้พวกนี้นี่! ข้าวสารข้าไม่ได้กินเองเลย ดันไปให้ไก่กินฟรี ๆ”

เจ๊สำราญยักไหล่ “ก็ถือว่าไก่ลุงกินก่อนคนละกันนะ ฮ่า ๆ ๆ”

แผนการใหญ่ของผู้ใหญ่วาด

หลังจากเหตุการณ์ไก่กินฟรี ผู้ใหญ่วาดจึงคิดขึ้นมาว่า ถึงเวลาแล้วที่หมู่บ้านทุ่งฮาเฮควรมี “กิจกรรมรวมหมู่บ้าน” เพื่อให้ทุกคนมีอะไรทำ จะได้ไม่เอาแต่ปล่อยไก่คนโน้น คนนี้ให้วุ่นวาย

“งั้นเอาแบบนี้พวกเอ็ง! เรามาจัด ‘งานบุญประจำปีบ้านทุ่งฮาเฮ’ ให้ยิ่งใหญ่เลยดีกว่า จะได้มีของกิน มีการแสดง แล้วไก่ลุงเปี๊ยกก็จับมาประกวดแฟชั่นโชว์ซะเลย!”

ทุกคนเฮลั่นทันที

“ดี ๆๆ เอาเลยผู้ใหญ่!!”

การซ้อมประกวดแฟชั่นโชว์ไก่

ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็วทั้งหมู่บ้าน เด็ก ๆ รีบมัดผ้าเช็ดหน้าสีสดให้ไก่ บ้างก็เอากระป๋องน้ำอัดลมมาตัดเป็นมงกุฎใส่หัว บ้างถึงขั้นเอากางเกงในเก่า ๆ มาตัดทำเสื้อ (ไก่เดินโงนเงนจนเกือบล้ม)

ลุงเปี๊ยกเห็นแล้วแทบจะร้องไห้

“พวกเอ็งนี่มันไม่ใช่แค่ปล่อยไก่แล้วเว้ย นี่มันทำไก่ตรูเป็นนางแบบไปแล้ว!”

เจ๊สำราญเดินผ่านมาพอดี เห็นเข้าก็ตะโกนแซว

“ลุง ๆ ไก่ตัวนี้ใส่กางเกงในแล้วหล่อมากนะ ขาดแต่ถ่ายลงเฟซบุ๊ก ฮ่า ๆๆๆ”

การซ้อมรำวงชุลมุน

ไม่ใช่แค่ไก่เท่านั้นที่ต้องเตรียมการประกวด ชาวบ้านยังต้องซ้อมรำวงด้วย งานบุญหมู่บ้านถ้าไม่มีรำวงถือว่าขาดอะไรไปบางอย่าง

ป้าทองมี หัวหน้าทีมรำวงยืนคุมเข้ม

“เอ้า! ก้าวซ้าย ก้าวขวา มือบน มือบน! ไม่ใช่มือบนแล้วเอ็งยกมือซ้ายขึ้นข้างเดียว! มันไม่ใช่ปลาคาร์ปนะยะ!”

ลุงเพียรที่ไม่ค่อยถนัดรำวงเลยยกมือมั่วไปหมด สุดท้ายสะดุดล้มทับเจ๊สำราญจนทั้งคู่กลิ้งไปกับพื้น คนดูแตกฮากันทั้งแถว

วันงานมาถึง

หลังจากการซ้อมชุลมุนอยู่หลายวัน วันงานบุญบ้านทุ่งฮาเฮก็มาถึงจริง ๆ เวทีเล็ก ๆ ถูกตั้งไว้กลางลานวัด มีธงสามเหลี่ยมสีสดห้อยระโยงระยาง ลำโพงเปิดเพลงลูกทุ่งดังสนั่น

คนทั้งหมู่บ้านต่างแต่งตัวเต็มยศ บ้างใส่ผ้าไทย บ้างใส่เสื้อฮาวายจนเหมือนจะไปทะเลมากกว่างานบุญ

เจ๊สำราญทำหน้าที่แม่ครัวใหญ่ ตักแกงฮังเล หมูทอด ไก่ย่างแจกชาวบ้านเต็มโต๊ะ (ลุงเปี๊ยกยืนหวง ๆ ไม่อยากให้ใครกินไก่ย่าง เพราะกลัวคนคิดว่าเป็นไก่ตัวเองที่หายไป ฮ่า ๆ)

ไฮไลต์ : ประกวดแฟชั่นโชว์ไก่

เสียงพิธีกรดังขึ้น

“ต่อไปนี้คือการประกวดแฟชั่นโชว์ไก่ครั้งแรกของบ้านทุ่งฮาเฮ ขอเสียงปรบมือด้วยคร๊าบบบ!”

เด็ก ๆ รีบอุ้มไก่ขึ้นเวที ไก่ตัวแรกใส่ผ้าขาวม้าเป็นผ้าคลุมไหล่ เดินเชิดหน้าเหมือนนายแบบสุดมั่น ไก่ตัวถัดมาใส่แว่นตากันแดดอันใหญ่จนมองไม่เห็นทาง เดินตกเวทีไปเลย

ทั้งหมู่บ้านหัวเราะจนท้องแข็ง ผู้ใหญ่วาดพูดเสียงดัง

“นี่แหละ! บ้านทุ่งฮาเฮของเรา!”

ป่วนส่งท้าย

ขณะที่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างสนุกสนาน จู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาไม่ลืมหูลืมตา ทุกคนวิ่งหาที่หลบ ฝูงไก่วิ่งกรูลงจากเวทีตะกุยดินเล่นกลางฝน เด็ก ๆ วิ่งตามกันอลหม่าน กลายเป็นภาพสุดวุ่นวาย

แต่แทนที่ชาวบ้านจะโวยวาย ทุกคนกลับหัวเราะลั่น บางคนบอกว่า

“ฝนตกก็ช่างมันเถอะ อย่างน้อยงานบุญปีนี้พวกเรามีความสุขกันทั้งหมู่บ้านจริง ๆ”

ลุงเปี๊ยกยืนมองไก่ตัวเองวิ่งเล่นกลางสายฝน แล้วถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะยิ้มออกมา

“เออว่ะ…ถึงมันจะป่วนไปหน่อย แต่ข้าก็รักพวกมันจริง ๆ นี่แหละ ไก่บ้านทุ่งฮาเฮของข้า!”

บทสรุป

งานบุญปีนั้นแม้จะไม่สมบูรณ์แบบ แต่กลายเป็น “ตำนานฮา ๆ” ที่ถูกเล่าขานต่อไปอีกหลายปี ทุกครั้งที่ใครพูดถึงบ้านทุ่งฮาเฮ คนก็จะหัวเราะทันทีว่า…

“อ๋อออ บ้านที่มีแฟชั่นโชว์ไก่ใช่มั้ย!” 🐓✨

" โปรดใช่วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ "

< นิยายทุกเรื่องเค้าตังใจแต่งมาก ๆ นะ >

ดวงดาวที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง เช่น ดาวเคราะห์ (planet) ที่ต้องอาศัยแสงจากดวงอาทิตย์ในการสะท้อนแสง จึงจะแสดงให้เห็นบนท้องฟ้า

Novel toon นามปากกา ฟอ ฟองเบียร์

Read A write✍️ นามปากกา ดวงจันทร์เจ้าจอม