03

🌊 นิทานก่อนนอน : "ประภาคารแห่งแสงใจ"

คืนหนึ่งที่ลมทะเลพัดแรง คลื่นซัดฝั่งดังซู่ ๆ ดาวเหนือมองไปไกล ๆ เห็นแสงไฟกะพริบจากเกาะหินกลางทะเล เธอจำได้ว่าตาเคยเล่า—ที่นั่นมีประภาคารเก่าแก่ซึ่งเคยช่วยชาวเรือให้หาทางกลับบ้าน แต่ตอนนี้มันดับไปนานแล้ว เพราะไม่มีใครดูแล

หัวใจเด็กหญิงพลันคิดขึ้นว่า… ถ้าประภาคารกลับมาส่องแสงได้อีกครั้ง จะมีชาวประมงสบายใจขึ้นมากเลยนะ

รุ่งเช้า ดาวเหนือจึงชวนเพื่อนคลื่น โลมาน้อย และรุ้งขอบฟ้า นกแก้วสายรุ้ง ให้ร่วมออกเดินทางไปยังเกาะหินที่มีประภาคารนั้น

พวกเขาใช้เวลาไม่นานก็ถึงเกาะ ประภาคารสูงใหญ่ตั้งตระหง่าน แต่เต็มไปด้วยเถาวัลย์เลื้อยคลุมและหินแตกพัง บันไดวนข้างในสึกกร่อนจนเสียงดังเอี๊ยดทุกครั้งที่ก้าวขึ้น

เมื่อขึ้นไปถึงยอด ประตูห้องไฟยังคงปิดสนิท ดาวเหนือผลักเข้าไปข้างใน—ภายในเต็มไปด้วยฝุ่นหนาและกระจกแตกกระจาย

“ประภาคารนี่เหมือนหัวใจที่ถูกลืม…” เด็กหญิงพึมพำเบา ๆ

แต่แล้ว หอยมุกแห่งแสงดาวที่เธอเคยได้มาก็เปล่งประกายส่องออกมาจากกระเป๋าผ้าเล็ก ๆ ที่เธอพกติดตัวตลอดเวลา แสงอุ่นของมันค่อย ๆ เติมเต็มห้องไฟให้สว่างขึ้น

เพื่อนคลื่นส่งเสียงร้องคล้ายเชียร์ ส่วนรุ้งขอบฟ้าก็โบยบินรอบห้อง ปีกสีรุ้งสะท้อนแสงจนเหมือนสายรุ้งหมุนวนรอบ ๆ

ดาวเหนือจึงหยิบหอยมุกนั้นวางลงบนแท่นกลางประภาคาร—ทันใดนั้น!

แสงอบอุ่นนุ่มนวลก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ส่องไกลข้ามทะเลเหมือนแขนยักษ์แห่งความหวัง

จากหมู่บ้านริมอ่าว ชาวบ้านทุกคนต่างเห็นแสงสว่างที่หายไปนานกลับคืนมา พวกเขารู้สึกเหมือนหัวใจถูกโอบกอดด้วยความอบอุ่น บางคนถึงกับน้ำตาคลอ เพราะประภาคารคือสัญลักษณ์ว่าทุกคนจะกลับบ้านได้เสมอ ไม่ว่าคลื่นลมจะแรงเพียงใด

ดาวเหนือยืนมองแสงนั้นด้วยรอยยิ้มกว้าง เธอหันไปบอกเพื่อน ๆ ว่า

“ไม่ใช่ฉันหรอกที่ทำให้มันส่องแสงอีกครั้ง… แต่เป็นพวกเราทั้งหมดที่เชื่อในความหวัง”

เพื่อนคลื่นกระโดดน้ำเสียงดังตูม ส่วนรุ้งขอบฟ้าก็ขานเสียงใส ๆ ราวกับร้องเพลงรับแสงใหม่

คืนนั้น ประภาคารไม่ได้เป็นแค่หอไฟธรรมดาอีกต่อไป มันกลายเป็น ประภาคารแห่งแสงใจ ที่คอยบอกให้ทุกคนเชื่อมั่นว่า ไม่ว่ามืดมิดเพียงใด แสงแห่งความอบอุ่นก็จะยังคงอยู่เสมอ

- THE END -

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทต่อไป

