หลังจากวันฝนตกผ่านไป บรรยากาศในร้านเล็ก ๆ ของมีนก็ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม แต่ภายในใจของเขาไม่เหมือนเก่าอีกแล้ว… ภาพชายในสูทดำที่เงียบขรึมแต่กลับช่วยยกกระถางต้นไม้ เสียงทุ้มต่ำที่พูดเพียงไม่กี่คำ และสายตาที่หยุดมองกุหลาบขาว—ทั้งหมดนั้นวนเวียนอยู่ในความคิดของเขาไม่หยุด
หลายวันผ่านไป คิรันก็ยังคงมาที่ร้านทุกเย็นเหมือนเคย ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะฝน แต่เพราะเขา “เลือกจะมา”
---
เสียงกระดิ่งดัง กริ๊ง…
มีนเงยหน้าขึ้นจากการจัดช่อดอกไม้ วันนี้เขาเลือกกุหลาบชมพูเป็นหลักแทนที่จะเป็นสีแดง
“วันนี้ลองชมพูดูไหมครับ?” มีนยิ้มอ่อนโยน “มันหมายถึงความจริงใจ ความอ่อนโยน”
คิรันมองดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนในมือเด็กหนุ่มเงียบ ๆ สายตาคมกริบของเขาไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยขออะไรเพิ่มเติม ราวกับเขายอมปล่อยให้มีนเป็นคนเลือกเส้นทางเอง
“ผมว่าเหมาะกับคุณนะครับ” มีนพูดเสริมเบา ๆ ก่อนจะจัดช่ออย่างตั้งใจ
คิรันเลิกคิ้วเล็กน้อย “เหมาะกับฉัน?”
“ครับ” มีนเงยหน้าขึ้น ยิ้มเจื่อน ๆ “จริง ๆ คุณไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่คนอื่นคิดหรอก… อย่างน้อยสำหรับผมนะ”
คิรันเงียบ เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่นาน จนกระทั่งมีนต้องเบือนหน้าหลบ เพราะรู้สึกว่าถูกจ้องลึกเข้าไปถึงหัวใจ
---
คืนนั้นหลังจากปิดร้าน มีนต้องเดินไปซื้อของที่ตลาดกลางคืน เขาพับร่มเล็กในมือ พลางมองผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่ แต่กลับไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองตามร่างเล็ก ๆ นั้นอยู่ห่าง ๆ
คิรันขับรถคันหรูช้า ๆ ตามทาง เขาไม่ได้ตั้งใจจะตาม แต่กลับทำไปเองโดยไม่รู้ตัว ร่างสูงหยุดรถเมื่อเห็นมีนเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กที่ไม่ค่อยมีคน
ทันใดนั้น เสียงเอะอะดังขึ้นจากอีกมุมของซอย
“เฮ้ ไอ้หนู มาคนเดียวเหรอ” เสียงชายร่างใหญ่สองคนโผล่มาจากความมืด
มีนหันขวับ ใจเต้นแรง เขาก้าวถอยหลังแต่ติดกำแพงแคบ ๆ สองคนนั้นย่างเข้ามาใกล้ กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง
“ของมีค่าเอามาให้หมดซะ จะได้ไม่เจ็บตัว”
มีนกัดริมฝีปาก เขาพยายามตั้งสติ “ผมไม่มีอะไรหรอกครับ แค่จะมาซื้อดอกไม้เพิ่ม…”
ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ “ขายดอกไม้งั้นเหรอ หึ ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง”
ทันใดนั้น เสียงปืนถูกขึ้นลำ แกร๊ก
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากเงามืด “เขาบอกว่าไม่มีอะไร ได้ยินไหม”
ทั้งซอยเงียบกริบ สองชายร่างใหญ่หันไปเห็นร่างสูงในสูทดำยืนพิงรถ ดวงตาคมกริบเย็นยะเยือกเหมือนความตาย
“คิ-คิรัน…” คนหนึ่งอึกอัก เหงื่อซึมทันที
“ไสหัวไป” คำสั่งสั้นแต่เฉียบคม
ทั้งสองคนไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรต่อ รีบเผ่นหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต ทิ้งไว้เพียงความเงียบและเสียงหัวใจเต้นแรงของมีน
---
“คะ…คุณตามผมมาเหรอครับ?” มีนถามเสียงสั่น
คิรันก้าวเข้ามาใกล้ เงาสูงใหญ่ของเขาทาบทับลงบนร่างเล็ก “ถ้าไม่ตาม… ป่านนี้นายจะเป็นยังไง”
มีนก้มหน้าลง รู้สึกทั้งกลัวและอุ่นใจไปพร้อมกัน “ขอบคุณครับ”
คิรันไม่ตอบ เขาเพียงยื่นมือมาคลุมศีรษะที่สั่นไหวเบา ๆ ราวกับกำลังบอกว่า ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว
---
หลังจากพามีนกลับถึงร้าน คิรันนั่งรอจนเด็กหนุ่มล็อกประตูและเก็บของเสร็จ
“คุณไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมอยู่ได้” มีนพยายามยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นสั่นไหว
คิรันมองอยู่นาน ก่อนพูดเสียงเรียบ “ต่อไปถ้าต้องไปไหน… บอกฉัน”
มีนเงยหน้าขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง “ทำไมต้องขนาดนั้นล่ะครับ?”
“…” คิรันไม่ตอบทันที เขาเพียงเดินไปหยิบช่อกุหลาบขาวที่ตกค้างอยู่บนโต๊ะ จ้องมันนิ่ง แล้วหันกลับมาพูดเบา ๆ
“เพราะนายไม่ใช่คนที่ควรอยู่คนเดียว”
หัวใจของมีนเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากพึมพำ “…ครับ”
---
ในอีกมุมหนึ่งของเมือง เรย์ยืนมองภาพถ่ายที่ลูกน้องเพิ่งส่งมา ภาพนั้นคือคิรันที่เอามือวางบนหัวเด็กหนุ่มขายดอกไม้
ริมฝีปากของเรย์ยกยิ้มเหี้ยม “งั้นเด็กคนนั้นคือจุดอ่อนสินะ… ถ้างั้นฉันจะใช้เขาล่อแกออกมาเอง คิรัน”
---
คืนนั้น มีนยังนอนพลิกตัวไปมาในห้องเล็ก ๆ ของเขา คำพูดสั้น ๆ ของคิรันดังซ้ำในหัว
“เพราะนายไม่ใช่คนที่ควรอยู่คนเดียว”
หัวใจของเขาอุ่นขึ้นทีละน้อย ราวกับมีใครบางคนกำลังเปิดประตูเข้ามาในชีวิตที่เงียบเหงา
และเขาเอง… ก็ไม่รู้ว่าควรจะปิดประตูนั้น หรือยอมให้มันเปิดออกไปตลอดกาล
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments