ตอนที่5 เริ่มต้นใหม่ที่บ้านเกิด

เช้าวันรุ่งขึ้น

"แต่งตัวเสร็จหรือยังจ๊ะน้ำมนต์รถมาแล้วนะลูก"

"เสร็จแล้วค่าแม่"

เสียงของเกสรร้องเรียกลูกสาวของตนตั้งแต่เช้ามืด เพราะว่าตอนนี้รถที่เธอเรียกนั้นได้มาจอดรออยู่ที่บ้านของเธอแล้ว ส่วนน้ำมนต์ที่กำลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วนั้นก็ตะโกนกลับออกมา พร้อมกับเปิดประตูมือทั้งสองข้างก็ลากกระเป๋าเดินทางของตนเองออกมาด้วย

"พร้อมจะไปเริ่มต้นใหม่กับแม่หรือยังลูก"

"พร้อมแล้วค่า Let’s go!"

หลังจากจบการสนทนา ทั้งสองคนแม่ลูกก็เดินไปขึ้นรถคันที่เรียกเอาไว้ ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังบ้านของมัดหมี่ก่อนเพราะเมื่อคืนนี้น้ำมนต์ได้เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้กับมัดหมี่ฟัง มัดหมี่เลยเสนอที่จะให้รถกระบะของบ้านตนเองให้กับน้ำมนต์เพื่อที่เธอเดินทางได้สะดวก และก็สามารถใช้รถไว้ทำมาหากินได้

ถึงแม้เรื่องนี้มัดหมี่ไม่สามารถยื่นมือเข้ามาช่วยเธอได้ แต่มัดหมี่ก็พยายามที่จะซัพพอร์ตเธอให้ได้มากที่สุด เท่าที่เพื่อนสนิทคนหนึ่งจะทำได้

เวลาผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมง ทั้งสองคนแม่ลูกก็เดินทางมาถึงที่บ้านของมัดหมี่โดยคนที่ออกมายืนรอรับก็คือมัดหมี่นั่นเอง

"แกมารอฉันนานยังเนี่ย"

"ไม่นานหรอก สวัสดีค่ะคุณน้าเกสร"

หลังจากที่น้ำมนต์ลงจากรถก็รีบเดินตรงดิ่งไปหาเพื่อนรักของเธอทันที ก่อนที่จะถามออกไปว่ามารอนานหรือยัง เพราะน้ำมนต์เห็นมัดหมี่ยืนรออยู่หน้าบ้านตั้งแต่รถเลี้ยวเข้ามาในหมู่บ้านแล้ว

ส่วนมัดหมี่ที่เห็นเพื่อนวิ่งหน้าตั้งมาหาเธอก็รีบตอบกลับไป ก่อนที่จะหันไปสวัสดีเกสรผู้เป็นแม่ของน้ำมนต์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง เกสรก็พยักหน้ารับไหว้โดยที่ไม่พูดอะไร

"มาค่ะคุณน้า น้ำมนต์มาดูรถที่หมี่เตรียมไว้ให้"

มัดหมี่ไม่รอช้าจูงมือทั้งสองแม่ลูกเดินไปทางโรงรถทันที พร้อมกับเปิดผ้าคลุมรถออก

"โห ไอ้หมี่แกออกใหม่ให้ฉันเลยหรอ ป้ายแดงด้วย"

น้ำมนต์ที่เห็นรถกระบะใหม่เหมือนพึ่งออกมาจากศูนย์แบบนั้น แถมยังเป็นป้ายแดงอีกตั้งหากเธอก็พูดออกมาด้วยความตกใจ เพราะเธอก็ไม่คิดไม่ฝันเหมือนกันว่ามัดหมี่จะสายเปย์ขนาดนี้

"มันมากเกินไปหรือเปล่าหนูหมี่ น้าเกรงใจพ่อกับแม่หนูน่ะจ้ะ"

เกสรพูดขึ้นด้วยความเกรงใจ

"ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณน้า พ่อกับแม่หนูเต็มใจค่ะเพราะยามที่พ่อแม่หนูล้มก็มีคุณน้านี่แหละค่ะที่เข้ามาช่วย เพราะฉะนั้นให้พวกเราได้ทำอะไรเพื่อคุณน้ากับยายน้ำมนต์บ้างนะคะ"

มัดหมี่พูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปจับมือของเกสรอย่างสนิทสนม เพราะเมื่อก่อนนี้ตอนที่เธอเด็ก ๆ เธอจำได้แม่นเลยว่า คนที่คอยช่วยเหลือยามที่ครอบครัวเธอล้มนั้นเป็นใคร จนถึงวันนี้ถึงแม้เธอจะไม่สามารถช่วยไกรพ่อของน้ำมนต์ได้ แต่เธอก็ยังสามารถช่วยซัพพอร์ตน้ำมนต์ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้

ถึงมันจะไม่มากมายแต่อย่างน้อยเธอก็ได้ช่วยอะไรเพื่อนรักของเธอบ้าง

"ฉันขอบใจแกมากนะหมี่"

น้ำมนต์เอ่ยคำขอบใจทั้งน้ำตา

"เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอกไม่เอาน่าอย่าร้อง โอ๋ ๆ "

มัดหมี่ตอบกลับพร้อมกับกอดปลอบใจเพื่อนสาวไปด้วย

"ฉันจะไม่มีวันลืมแกเลย"

"อื้ม รีบไปเถอะถึงลพบุรีแล้ววิดีโอคอลมาให้ดูบรรยากาศด้วยนะ"

"โอเค ไว้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วฉันจะกลับมาหาแกนะ"

"อื้ม เดินทางปลอดภัยนะ"

มัดหมี่โบกไม้โบกมือบ๊ายบายขณะที่น้ำมนต์ขับรถออกมาจากบ้านแล้ว

"น้าไปก่อนนะมัดหมี่ น้าต้องขอบใจหนูอีกครั้งนะถ้าไม่ได้หนูกับพ่อแม่ของหนูช่วย น้าก็ไม่รู้ว่าจะต้องนั่งรถไปอีกกี่ต่อ"

ก่อนที่จะขึ้นรถเกสรก็ได้เดินมาจับมือมัดหมี่พร้อมกับขอบคุณหญิงสาวอีกครั้ง

"โถ่คุณน้าคะ ไม่เป็นไรเลยค่ะเราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล คนกันเองทั้งนั้นค่ะ"

มัดหมี่ใช้มืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ขึ้นมากุมมือของเกสรไว้พร้อมกับพูดขึ้น

"หนูขอให้คุณน้ากับยายน้ำมนต์เดินทางปลอดภัยนะคะ ขอให้การเริ่มต้นใหม่นี้เป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีของน้ากับน้ำมนต์นะคะ อ่อ แล้วก็อย่าลืมคิดถึงหนูด้วยนะคะ"

เกสรไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ก่อนที่มัดหมี่จะกล่าวคำอวยพรให้ทั้งสองคนเดินทางปลอดภัย เกสรก็พยักหน้าก่อนที่จะเดินขึ้นรถไป

"ถึงแล้วอย่าลืมโทรมาหาฉันนะ"

มัดหมี่ตะโกนตามหลังขณะที่รถได้เคลื่อนออกจากตัวบ้านไปแล้ว พร้อมกับโบกมือโบกไม้ลาเพื่อนรัก

น้ำมนต์ที่เห็นแบบนั้นก็พยักหน้าตอบรับ ก่อนที่จะค่อย ๆ ปิดกระจกขึ้นอย่างช้า ๆ ทั้งน้ำตา เพราะตั้งแต่เล็กยันโตเธอทั้งสองคนไม่เคยห่างหนึ่งจากกันเลย ตัวติดกันตลอดเหมือนปาท่องโก๋เลยก็ว่าได้ แต่วันนี้กับมีเหตุจำเป็นต้องจากกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะเสียใจและใจหายอยู่บ้าง

บรรยากาศภายในรถ

"หนูโอเคไหมลูก?"

เกสรถามลูกสาวขึ้นหลังจากที่ขับรถออกมาจากตัวเมืองกรุงเทพฯได้สักพัก

"โอเคค่ะแม่"

น้ำมนต์ตอบกลับผู้เป็นแม่พร้อมกับละสายตาจากทางข้างหน้าหันมายิ้มให้

"แม่ขอโทษนะที่แม่ทำให้ลูกต้องจากกันกับมัดหมี่"

เกสรเอ่ยคำขอโทษลูกอีกครั้งและโทษตนเองว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะเธอ

"แม่ไม่ต้องขอโทษหนูแล้วค่ะ ไหนว่าเราจะไปเริ่มต้นใหม่กันไงคะ? แล้วทำไมแม่ถึงยังโทษตัวเองกับเรื่องเดิม ๆ อยู่อีก"

"จ้ะ ๆ แม่จะไม่พูดอีก แม่จะไม่โทษตัวเองแล้วแม่จะเข้มแข็งขึ้นเพื่อหนูโอเคไหมจ๊ะ"

"แม่คะหนูไม่อยากให้แม่ทำเพื่อหนู แต่หนูอยากให้แม่ทำเพื่อตัวเองบ้าง หนูอยากเห็นแม่มีความสุขนะคะ"

เกสรพยักหน้าตอบลูกสาวพร้อมกับยิ้มให้ด้วยความตื้นตันใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเด็กที่อายุแค่ยี่สิบต้น ๆ อย่างน้ำมนต์จะคิดอะไรแบบนี้ได้ แล้วเธอก็รู้สึกโชคดีมาก ๆ และดีใจที่สุดที่มีลูกสาวที่น่ารักอย่างน้ำมนต์

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***