ตอนที่2 เมื่อไหร่จะลืมเธอ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปผาได้ขี่รถไปถึงเตาถ่านของตนเอง ซึ่งมีทุ่งนาล้อมรอบหลังจากที่เขาจอดรถไว้ใต้ต้นมะขามใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ กับเตาถ่านเสร็จ เขาก็เดินดุ่ม ๆ ไปยังกระท่อมหลังน้อยทันที ซึ่งกระท่อมหลังนี้ปลูกไว้เพื่อนอนเฝ้าถ่านในตอนกลางคืน เพราะถ่านเวลาเผาแล้วต้องมีคนเฝ้าตลอดเผื่อมันทะลุ หรือมีไฟลุกขึ้นมาจะได้แก้ไขได้ทัน

ลักษณะของกระท่อมหลังนี้จะเป็นกระท่อมที่ขนาดไม่ใหญ่มาก นอนกันได้สองคน พอกันแดดกันฝนได้เหมือนกระท่อมทุ่งนาทั่ว ๆ ไป

เขาเดินเข้าไปนั่งในกระท่อมก่อนที่จะเอนหลังลงบนหมอนที่เอามาไว้นอนเฝ้าถ่านได้ไม่นาน ในหัวของเขาก็คิดเรื่องเก่าขึ้นมาอีกจนได้

ทำไมฉันยังไม่ลืมเธอไปสักที

เขาพึมพำกับตนเองพร้อมกับยกมือขึ้นมาก่ายบนหน้าผากของตนก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ไม้ก็ยังไม่ได้เอาลง มึงจะให้กูตามมึงมาทำไมว่ะไอ้ผา"

ผาถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกและกำลังจะเดินเข้ามา

"โห่! ไอ้ห่าอ๊อดมึงมาทำไมเงียบ ๆ แล้วรถมึงไปไหนเนี่ย"

ผาที่ตกใจลุกขึ้นนั่งชันเข่าอยู่เมื่อครู่ร้องด่าขึ้น เมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาหาเขาในกระท่อมคืออ๊อด

"เออกูอ๊อดเองมึงจะตกใจอะไรขนาดนั้นว่ะ หรือว่ามึงคิดว่าเป็น น้องน้ำมนต์ มาหามึงหรอ?"

"เดี๋ยวกูถีบร่วงแคร่เลยไอ้สัตว์ รู้มากนะมึงอะแล้วรถมึงไปไหน?"

ผายกเท้าขึ้นมาทำท่าจะถีบอ๊อดจริง ๆ พร้อมกับด่าเพื่อนก่อนที่จะถามหารถมอเตอร์ไซค์ที่ขี่มาหาเขาเมื่อตอนเช้า เพราะตอนที่อ๊อดเดินเข้ามาเขาไม่ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ของอ๊อดเลย จะว่าเขาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ได้ยินเสียงก็คงไม่ใช่ เพราะเสียงท่อของอ๊อดนั้นมันดังมาก ๆ ต่อให้เขาเหม่อขนาดไหนก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว

"น้ำมันหมดอะดิกูเลยเอาตัวแรงมึงมาเนี่ย"

"ตัวแรงกู คันไหนวะ?"

"ก็จักรยานคันแดงมึงไงไอ้ควาย!"

"อ๋อ ห๊ะ! มึงปั่นจักรยานจากบ้านกูมาถึงนี่อะนะ"

"ก็เออดิว่ะ"

"สร่างไหม?"

"จะเหลือหรือล่ะ ตาสว่างเลยเนี่ยเหนื่อยฉิบหายมีน้ำเย็นกินไหม?"

"มีในกระติกอะ"

หลังจากที่ทั้งคู่คุยกันจบอ๊อดก็ถามหาน้ำทันที ผาก็ยกกระติกน้ำแข็งสีเขียวเหนี่ยวทรัพย์มาตั้งไว้ให้ข้าง ๆ อ๊อดที่ในตอนนี้กระหายน้ำเต็มทีก็รีบเปิดกระติกน้ำพร้อมกับตักน้ำขึ้นมาดื่มอย่างรู้สึกกระหาย

"เฮ้อ! ค่อยอย่างชั่วหน่อย"

อ๊อดพูดขึ้นมาหลังจากดื่มน้ำเสร็จ

"มึงมียาเส้นป่ะ?"

ผาพูดขึ้นในขณะที่ตนนั่งมองทุ่งนาที่ขึ้นต้นอ่อนกำลังเขียวขจียาวไปจนสุดลูกหูลูกตา

"มี เอ้าเมื่อกี้มึงก็ผ่านร้านยายศรีทำไมมึงไม่ซื้อบุหรี่มาล่ะ"

"ตอนกูหนีข้าวหอมมากูไม่ได้เข้าไปเอาเงินติดมาด้วย"

"โถ่ ๆ ชีวิตน้อชีวิตอะนี่"

อ๊อดพูดจบก็ยื่นยาเส้นให้ผาพร้อมกับกระดาษแข็งเอาไว้พันยาเส้น

"กูว่าน้องข้าวหอมก็สวยดีออก ทำไมมึงถึงรำคาญน้องเขาว่ะ

"ไม่รู้ว่ะ แต่ที่รู้ ๆ คือกูไม่ชอบ"

ผาพูดขึ้นในขณะที่มือก็พันยาเส้นไปด้วย

"ไม่ชอบแล้วมึงจะหมั้นกับน้องมันเพื่อ?"

"กูเห็นแก่พ่อผู้ใหญ่เฉย ๆ หรอก"

"หรอ ใช่หรือเปล่า ไม่ใช่ว่าจะเอาชนะเขาคนนั้นหรือเปล่า"

อ๊อดพูดแซวขึ้นขณะที่ตนเองยืนจุดยาสูบอยู่

"ไอ้สัตว์นี่รู้มากไปเอาไม้ลงเตาเลยไป"

ผาที่ตอนนี้เริ่มโมโหก็ขึ้นมานิดหน่อยจึงสบดคำด่าออกไป พร้อมกับใช้ให้เพื่อนไปทำงานทันที เพราะเขารู้สึกว่าไอ้ห่านี่มันเริ่มพูดไม่เข้าหูเขาซะแล้ว

อีกทางด้านหนึ่งของประเทศที่อยู่ในเมืองใหญ่อันวุ่นวาย ได้มีหญิงสาวร่างเล็กความสูงของเธอไม่เกินร้อยห้าสิบกำลังนั่งหน้าเศร้าอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนในสวนของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

"อ้าวแกทำไมมานั่งเหม่อคนเดียวตรงนี้เขาขึ้นเรียนกันหมดแล้ว"

ไม่นานก็มีเสียงของผู้หญิงอีกคนเอ่ยทักขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ แต่ทว่าหญิงสาวคนนั้นกับไม่มีท่าทีว่าจะตอบกลับหรือลุกขึ้นแต่อย่างใด

"น้ำมนต์ น้ำมนต์ ไอ้น้ำมนต์!"

"ห้ะ! ว่า ๆ อ้าวยายมัดหมี่จะตะโกนทำไมเนี่ย ฉันตกใจหมดเลย"

เสียงของ น้ำมนต์ หญิงสาววัยยี่สิบปีเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่ตกใจ เมื่อเห็นว่า มัดหมี่ เพื่อนสาวสุดที่รักของตนมาตะโกนเรียกอยู่ข้าง ๆ หูของเธอ

"เอ้า ก็ฉันเรียกแกเป็นสิบรอบแล้วแกก็ไม่หัน ฉันเลยต้องเรียกข้าง ๆ หูไง"

"นี่ฉันเหม่อขนาดนั้นเลยหรอ"

"ใช่จ้า"

"แล้วแกเรียกฉันมีอะไรอะ"

น้ำมนต์ถามกลับเพราะเมื่อกี้เธอไม่ได้ยินอะไรเลยสักนิดเดียว แล้วเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอนั่งเหม่อแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว

"ไปเรียนจ้า หรือจะไม่เรียนหึ"

มัดหมี่พูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนทำท่ากอดอก

"เออ จริงด้วยวันนี้มีเรียนตอนบ่ายสองนี่หว่าฉันลืมไปเลย"

"รู้แล้วก็ลุกดิรอไรล่ะ"

"ไปดิไป"

เมื่อน้ำมนต์รู้แบบนั้นก็รีบพากันวิ่งขึ้นตึกไป เพราะเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่นาทีก็จะบ่ายสองอยู่แล้ว ดีนะที่ตึกเรียนอยู่ไม่ไกลจากที่เธอนั่งเท่าไหร่นัก เลยทำให้วิ่งแป๊บเดียวก็ถึง

เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว พี่เขาก็จบไปนานแล้วทำไมฉันยังทำใจไม่ได้สักที

เธอวิ่งไปก็พูดกับตนเองในใจไป ใช่มันก็ผ่านมานานมากแล้ว แต่ทำไมนะ ทำไมถึงยังต่างคนต่างยังลืมกันไม่ลงสักที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***