เกล็ดนาคา

ตอนที่ 3 : เส้นทางแห่งเกล็ดนาคา

รุ่งอรุณวันใหม่ แสงแดดสีทองสาดผ่านยอดไม้ ทุ่งหญ้าที่หมู่บ้านคุ้นเคยค่อย ๆ เลือนหายไปเบื้องหลัง กฤตนั่งบนหลังม้านิลมังกร แม้ท่าทางยังเก้ ๆ กัง ๆ แต่แววตามุ่งมั่นกว่าเดิม มังกรหนุ่มพาเขาโผบินเหนือผืนป่า เงาของมันทอดทาบลงบนผืนดินราวรอยปากกาเขียนบทใหม่แห่งโชคชะตา

ระหว่างที่บิน กฤตรู้สึกว่าลมหายใจของตนเองไม่สม่ำเสมอ กล้ามเนื้อแขนและขาตึงเกร็งจากการประคองตัว เขาพยายามฝืนแต่ก็แทบหลุดร่วงลงมา

ม้านิลมังกรหันตาสีดำลึกกลับมา มันเอ่ยเสียงทุ้มต่ำราวก้องมาจากโพรงหิน—

“ขี่ม้าใช่เรื่องง่าย

ขี่มังกรยิ่งยากยิ่ง

หากเจ้าจิตไม่จริง

จะถึงถิ่นได้อย่างไร”

กฤตพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เขารู้สึกเหมือนถูกม้านิลมังกรทดสอบในทุกฝีก้าว ไม่ใช่เพียงกำลังแขนขา แต่รวมถึงความมั่นคงในใจด้วย

“ข้า…จะไม่ปล่อยให้ล้มลงก่อนถึงทางของพี่สาว”

เขาพึมพำเสียงสั่น แต่ก็ยิ่งขืนกายให้มั่นคงขึ้นทีละน้อย

ม้านิลมังกรพากฤตโผบินข้ามป่ากว้าง ก่อนจะลดระดับลงสู่ลำน้ำใหญ่ที่ทอดตัดกลางหุบเขา

สายน้ำนั้นใสจนสะท้อนแสงอาทิตย์ระยิบระยับ แต่ยิ่งเพ่งมองยิ่งเห็นว่ากระแสน้ำเชี่ยวกราก และใต้ผืนน้ำเหมือนมีเงาดำเลื้อยวนราวเกล็ดเงิน

ทันใดนั้น ม้านิลมังกรหยุดกึกกลางฟ้าแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง—

“สายน้ำนี้คือเขตแดน

ก่อนถึงแคว้นแห่งนาคา

เจ้าจักต้องฝึกกายา

จึงผ่านฟ้ามุ่งฝั่งไป”

กฤตมองลงไป เห็นหินผาโผล่ขึ้นจากกลางน้ำราวคันศรเรียงราย

เขาเพิ่งเข้าใจ—นี่คือบททดสอบแรก เขาจะต้องขี่ม้านิลมังกรโผบินลงต่ำ ควบคุมตัวเองไม่ให้ตกหล่น และต้องผ่านช่องหินผาแคบที่ขวางอยู่โดยไม่กระแทก

หัวใจเต้นแรง แต่ภาพเงาพี่สาวกลับแล่นเข้ามาในใจทันที

เขากำมือแน่น เอ่ยตอบเป็นกลอนสั้น ๆ แม้เสียงสั่นแต่เด็ดเดี่ยว—

“แม้กายข้ายังอ่อนแรง

แม้แข้งขาแทบสั่นไหว

แต่เพื่อพี่ที่อยู่ไกล

ข้ายอมฝึกจนกล้าแทน”

ม้านิลมังกรแผดเสียงราวรับคำ ก่อนดิ่งตัวลง กระแสลมแรงปะทะจนใบหน้าของกฤตราวกับถูกมีดคมเฉือน

เขากัดฟันแน่น พยายามประคองร่างไม่ให้ปลิวตามแรงเหวี่ยง

เสียงน้ำเชี่ยวก้องประสานกับเสียงหัวใจเต้นรัว

หินผาเรียงรายเบื้องหน้าเหมือนประตูแห่งชะตา กฤตรู้สึกว่าทุกเสี้ยววินาทีคือความเป็นความตาย

เมื่อม้านิลมังกรพากฤตฝ่าโถงหินผา ช่องแคบแต่ละชั้นยิ่งบีบเข้ามาเหมือนจะกดดันให้หลุดร่วง กฤตหอบหายใจ เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก แต่เขายังคงเกาะแผงคอมังกรแน่นไม่ยอมแพ้

ทันใดนั้น—

สายน้ำเบื้องล่างพลันแตกกระจาย เงาดำมหึมาพุ่งขึ้นมา ฟุ่บ! กระเซ็นน้ำสูงราวสายฝน เผยให้เห็นเศียรนาคาเงาทะมึนดวงตาเรืองแสงสีมรกต

เสียงนาคาก้องสะท้อนราวฟ้าผ่า—

“ผู้ใดกล้ามาล่วงแดน

แห่งเกล็ดแก้วสายน้ำศักดิ์

หากไร้ใจและไร้หลัก

จักถูกหักจมวารี”

กฤตตัวสั่นเล็กน้อย แต่เขารู้ว่าต้องตอบ มิฉะนั้นคงถูกสายน้ำกลืนไปแน่

เขาสูดลมหายใจลึก หยิบความกล้าที่เหลือออกมา แล้วกล่าวเป็นกลอนตอบ—

“ข้าเป็นเพียงผู้เดินทาง

ใจอ้างว้างตามหาพี่

แม้นอ่อนด้อยไร้ฤทธี

แต่จริงนี้คือศรัทธา”

เงานาคาเลื้อยวนรอบ ๆ ตัวมังกร ดวงตาจับจ้องเด็กหนุ่มราววัดใจ

กระแสน้ำเชี่ยวกลายเป็นเกลียวหมุน ม้านิลมังกรคำรามต่ำ เสมือนเร่งให้กฤตยึดมั่นไม่หวั่นไหว

กฤตหลับตาลงชั่วขณะ ปล่อยให้ลมหายใจเข้าจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจ

แม้เงานาคาจะน่าครั่นคร้าม แต่เขารู้ว่า—นี่ไม่ใช่การต่อสู้ด้วยกำลัง หากเป็นการทดสอบความแน่วแน่ในใจ

เสียงเงานาคาร้องก้องอีกครั้ง น้ำทั้งลำน้ำปั่นป่วนราวจะกลืนทุกสิ่ง แต่ทันใดนั้น เกล็ดนิลของม้านิลมังกรส่องแสงประกายสีเงิน มันโผทะยานฝ่ากระแสน้ำเชี่ยวที่โหมซัด เหมือนแหวกม่านแห่งความกลัว

กฤตไม่กรีดร้อง ไม่สั่นสะท้าน เขาเพียงแต่กอดแน่น สูดลมหายใจสม่ำเสมอ ดวงใจเต้นตรงกับจังหวะก้าวย่างของมังกรหนุ่ม ร่างกายที่อ่อนแรงกลับเริ่มรับรู้ถึงความมั่นคงภายใน

เมื่อผ่านประตูหินผาออกมา เงานาคาใหญ่ค่อย ๆ ลดเลือน กลายเป็นร่างโปร่งใสครึ่งคนนาคราช เสียงทุ้มต่ำเปลี่ยนเป็นแผ่วก้องกลางลำน้ำ—

“เจ้ายังเยาว์ แต่ใจไม่ไหวเอน

แม้นไร้ฤทธิ์ ก็มีใจไม่แพ้

หนทางที่จักตามพี่แท้

เต็มอันตรายและมายา”

นาคราชยกหัตถ์ขึ้นเหนือสายน้ำ คลื่นสงบลงทันตา ก่อนจะกลายเป็นอักษรกลบทเรืองรองกลางห้วงวารี

“สร้อยฟ้าถูกกักในหอวังใต้

ผู้ใดอ่อนใจย่อมไม่เห็นหน้า

ผู้กล้าไร้กลศรัทธา

จักมีทางสู่แดนจริง”

กฤตเบิกตากว้าง เมื่อได้ยินชื่อพี่สาวจากปากสิ่งมีชีวิตเหนือโลกนี้

เขากัดฟันแน่น ความหวังผสานกับความกลัวจนกลายเป็นแรงฮึดขึ้นในอก