ตอนที่ 4 คืนวันยกน้ำชา

ในคืนพรุ่งนี้งานเเต่งของฉันก็จะเริ่มขึ้นใกล้จะเข้าใกล้เเผนการสักทีขอเเค่เพียงเเต่งงานกับสามีที่ไร้ประโยชน์ของฉันเเม้เเต่ตระกูลรองเเห่งนี้ก็ต้องไว้หน้า

ไม่รวยชาติที่เเล้วก็ขอรวยชาตินี้เถิดดดสาธุ//ตะโกน

----‐-------------------------------------------------------

เช้าวันเเต่งงาน

สาวใช้เดินเข้ามา"คุณหนูท่านเสร็จรึยังเจ้าค่ะ  ขบวนรถม้าขององค์ชายมาถึงเเล้วนะเจ้าค่ะ คุณหนู?!!"สาวใช้ตกใจกับใบหน้าของฉัน

พูดออกมาอย่างเหลือเชื่อ"ทะ ท่านงดงาม งามเหนือสิ่งใดที่ข้าเคยเห็นมาก่อน หากเเต่เมื่อก่อนท่านผิวหยาบไม่มีความงามหรือสวยเลยเเม้เเต่น้อย"

ฉันพูดอย่างเย็นชา"ไม่หรอก เอาหล่ะทุกอย่างเรียบร้อยเเล้วหล่ะ ไปกันเถอะ"

ในตอนที่ฉันยังเด็กๆ เอ๊ะ! ไม่สิเจ้าของร่างเดิมยังเด็กๆเเม่เลี้ยงของเธอได้บอกว่าต้องทาขี้ผึ้งบนใบหน้าไว้ตลอดเวลาเพื่อหลอกนางว่านางหน้าตาอัปลักษณ์อันที่จริงนั้นเจ้าของร่างเดิมนางสวยมาก มากกว่าลูกสาวเเท้ๆของนาง ฉันที่คิดว่าเธอคือเเม่ที่ดีจึงเชื่อมาตลอดเเต่มันใช้ไม่ได้สำหรับฉันในตอนนี้หรอกนะ

----หน้าประตูจวน----

"คนตรงนั้นใช่สามีที่ไร้ประโยชน์ของฉันสินะ"

หล่อจังงงง~สมกับที่เป็นดอกไม้ของเรื่องจริงๆในนิยายก็ว่าหล่อเเล้วตัวจริงนี้เบ้าหน้าฟ้าประทานอะไรขนาดนี้~~~

เเต่เขาพิการไม่ใช่หรอจะอุ้มฉันได้ยังไงเดิมทีเจ้าสาวต้องถูกเจ้าบ่าวอุ้มห้ามเท้าโดนพื้นนิ่ ตงฉินจ้าว สามีของฉันเขาจะมีความสามารถอุ้มฉันงั้นหรอ

ชายที่ต่อให้นั่งอยู่บนเก้าอี้คนพิการดูไร้กำลังกายนั้นเขาเคลื่อนตัวมาหาฉันอย่างสุขุม ใครจะเชื่อว่าเขาอุ้มฉันไหว ร่ายกายที่ฉันถูกอุ้มนั้นรู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่เเข็งเเรงมาก ในนิยายตงฉินจ้าว นั่นเคยฝึกวิธยายุทธ์มาก่อนไม่เเปลกเลยที่มีกล้ามขนาดนี้

คนอะไรหล่อล่ำกล้ามโตขนาดนี้คุรรพี่

ตงฉินจ้าว: อาา ฮูหยินของข้า ฉินเอ๋อร์ มีกำลังที่จะยกท่านไหวนะอย่าเกร็งตัวขนาดนั้นสิ

เสียงที่อ่อนโยนขณะพูดนี้~เเทนตัวเองว่าฉินเอ๋อร์เเบบนี้น่าเอ็นดูจังงง~

จวินจิ๋ว: ขะ ข้าไม่ได้จะคิดว่าเจ้าอ่อนเเอนะเเค่เพียงตื่นเต้นตางหาก//หน้าเเดง

เดี๋ยว! เเค่บอกเเค่นั่นก็พอเเล้วนิ่จะหน้าเเดงทำมะเขือไรเหล่าาาาาา!!

ฉินเอ๋อกล่าว"ฮูหยินท่าน....ท่านไม่เศร้างั้นหรอ"

ชายตรงหน้าพูดอย่างเศร้าสร้อย

"เศร้าหรอ ฉินเอ๋อร์ ทำไมข้าต้องเศร้าหรอ"

"ท่านได้เเต่งงานกับองค์ชายที่ไร้ประโยชน์นะข้าในฐานะสามีที่ไม่เอาไหนจะต้องทำให้ฮูหยินทุกข์ใจอย่างเเน่นอน"ชายหนุ่มพูดอย่างเศร้าหมอง

น่ารักที่สุดดด~

----------------------ในงานเเต่ง-----------------------

เสียงปรบมือของขุนนางเเละข้าราชบริพาร

"สามีภรรยา!  คำนับฟ้าดิน!"

สิ้นเสียงเราสองคนคำนับฟ้าดินคำนับกันเเละกันหลังจากนี้ฉันเเละฉินเอ๋อร์จะเป๋นสามีภรรยากัน ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะ ฉันจะ! เป็นคนที่เเต่งงานเเล้วว!

ณ ห้องหอ

"ให้ตายเหอะะะฉันปวดหลังจะตายอยู่เเล้ววเนี่ยยชุดบ้านี่หนักเป็นบ้าเลย"หญิงสาวล้มลงบนเตียงนอน

ก๊อกๆๆๆ//เสียงเคาะประตู

เสียงชายหนุ่มตะโกน" ฮะ ฮูหยินท่านเปิดประตูให้ข้าได้รึป่าว"

คืนนี้เราจะได้นอนด้วยกันจริงหรอเนี้ยย!

"อ๊ะ ฉินจ้าวข้าไม่ได้ล็อคเจ้าดันเข้ามาเลย"

เสียงพูดอ่อนโยนของชายหนุ้มเอ่ยขึ้น" ฮูหยินท่านเหนื่อยหรือไม่" ถามอย่างอ่อนโยน

" ไม่นะ ฉินเอ๋อร์ เจ้าเองก็ทานอะไรหน่อยสิวันนี้เจ้าก็เหนื่อยมาเยอะเช่นกันนะ" ป้อนอาหาร

มีสามีที่อ่อนโยนเเละน่ารักขนาดนี้ใครมันจะทนไหวอ้ะะะ//เขิน

"เอาหล่ะ! ฉินจ้าว! ขอมอบสุราจอกนี่ให้กับเจ้า"เหล้านี้อ่อนชะมัดสงสัยจะเห็นว่าองค์ชายพิการร่างกายอ่อนเเอมั้งเลยเอาเหล้ามาผสมกับชาเบาๆ

"ฮูหยินท่านอย่าดื่มเยอะจนเกินไปนะถึงสุราจะอ่อนมากเเต่หากดื่มเยอะๆเข้าก็เมาได้นะ"

"เข้าใจเเล้วหล่ะนาาาฉินเอ๋อร์ข้าอิ่มเเล้วหล่ะ เราเข้านอนกันเถอะนะะเจ้าถอดเสื้อผ้าเองคงลำบากมาข้าช่วย"

ชายหนุ่มเชื่อฟังอย่างว่าง่ายหญิงสาวจ้องร่างกายเขาจนเขินอายเเละอุ้มขึ้นเตียงนอน

" ฮูหยิน ขะ ข้าไม่สามารถมีลูกให้ท่านได้เพราะร่างกายของฉินเอ๋อร์เองหากเเต่ถ้าฮูหยินไม่รังเกียจที่จะใช้ร่างกายของข้าก็ใช้มันได้ตามใจท่านเลย" ให้ตายเหอะยัยนี่จ้องหน้าท้องของฉันมานานเเล้วนะ

"วันนี้เราเหนื่อยกันมามากเเล้วนะ~ฉินจ้าวข้าเองก็ขอนอนก่อนนะ"

กล้ามเเน่นชิบหายยยยยยย อร้ายย! เขาจะเห็นมั้ยนะว่าฉันน้ำลายไหลตอนที่มองกล้ามเขาอ้าาา

----------------------------------------------------------------------------------

โปรดติดตามตอนต่อไป~~

พระเอกเเกก็อ่อนโยนเกิ๊นนนนนนักเขียนเเทบจะเลือดกำเดาไหลอยู่เเล้วค่ะะะ

ในเรื่องนางเอกจะเรียกพระเอกว่า ฉินเอ๋อร์ เพื่อความน่ารักเเละก็เอ็นดูนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***