ตอนที่2:การพบกันครั้งแรกกับมาเฟีย

สายตาคมกริบที่ทอดมองลงมาจากร่างสูงในชุดสูทสีดำทำให้หัวใจของ อันนา เต้นแรงผิดปกติ ความรู้สึกกลัวผสมกับความสับสนปะปนจนแทบหายใจไม่ออก

"ด้วยตัวเธอเอง"

เสียงทุ้มต่ำของ ภาคิน โรมาโน ยังคงก้องในโสดประสาท หญิงสาวก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แผ่นหลังเล็กแทบจะชิดผนังห้อง

"มะ..หมายความว่ายังไงคะ?" อันนาพยายามกลั้นเสียงไม่ให้สั่น แต่ดวงตาที่ฉายแววกังวลกลับปิดบังความกลัวไม่ได้เลย

ภาคินเหยียดยิ้มบางๆ—รอยยิ้มที่ไม่ได้แฝงความอบอุ่นสักนิด หากแต่เต็มไปด้วยความเหนือกว่าที่ทำให้คนตรงหน้าหวาดหวั่นยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

"ฉันไม่ต้องการคำถาม...ฉันต้องการคำตอบ"เขาก้าวเข้าใกล้ทีละก้าว ราวกับนักล่าที่บีบเหยื่อให้อยู่ในมุมมืด

"เลือกสิ อันนา...เงินสด?หรือชีวิตเธอ?"

เธอกัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้ามา จนดวงตาร้อนผ่าวไปด้วยน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้

บนเตียงไม้เก่า พ่อของอันนา พยายามยันกายลุกขึ้นดวงตาของชายชราเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและรู้สึกผิด"ผมจะหามาใช้คืนเอง...ขอเวลาอีกหน่อย...!"

เสียงแหบพร่าของคนป่วยแทบไมได้ทำให้ภาคินเหลียวแลเขาเพียงปรายตาไปทางนั้นแวบเดียว ก่อนพูดเสียงเย็นเฉียบ"เวลาของคุณ...หมดแล้ว

คำพูดนั้นเหนือนตัดเส้นด้ายแห่งความหวังจนขาดสะบั้น

อันนาหอบหายใจแรง หัวใจเต้นระส่ำราวกับจะหลุดออกมาแต่แล้วเธอกลับตัดสินใจทำสิ่งที่แม้แต่ตัวเองยังไม่คิดว่าจะกล้าทำ—

หญิงสาวก้าวออกมายืนขวางระหว่างเตียงพ่อกับชายมาเฟีย ดวงตาที่สั่นไหวพยายามแข็งกร้าวขึ้น

"ได้ค่ะ! ถ้าต้องกาตัวฉัน...ฉันจะไปกับคุณ"

ประโยคนั้นทำให้ห้องทั้งห้องเงียบลงไปชั่วขณะ

ภาคินชะงักเพียงเสี้ยววินาที ก่อนหัวเร่ะในลำคอเบาๆ"น่าสนใจ...อย่างน้อยเธอก็ไม่โง่พอที่จะหนี

ไม่นานนัก ลูกน้องสองคนที่ยืนรออย่หน้ประตูเดินเข้ามา หนึ่งในนั้นยื่นเสื้อคลุมสีดำให้เจ้านาย ภาคินหยิบมันขึ้นมาแล้วเดินเข้าใกล้หญิงสาว

เขาคลุมเสื้อไว้บนไหล่บางๆของอันนาโดยไม่ขออนุญาต แววตาคมดุสบเข้านัยน์ตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำตา

"ตั้งแต่วินาทีนี้...เธอเป็นของฉัน"เสียงเขาต่ำและหนักแน่น จนอันนาหมดแรงยืน

หญิงสาวหันไปมองพ่อที่กำลังร้องไห้ น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย

"อย่าพาเธอไป...ได้โปรด..."พ่อร้องขอเสียงสั่น แต่กลับไร้ค่าดังสายลม

ภาคินเพียงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา ก่อนหันหลังเดินนำทางออกไป ลูกน้องสองคนพยักหน้าเรียกให้อันนาตามไป เธอกันกลับมามองพ่อเป็นครั้งสุดท้ายภาพน้ำตาของชายผู้ให้กำเนิดคือสิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่ประตูบ้านจะปิดลง

สายฝนยังคงตกหนักไม่หยุด รถยนต์สีดำเงาวับเปิดประตูรออยู่ อันนาถูกพาให้ขึ้นไปนั่งข้างๆร่างสูงที่ตอนนี้ทอดตัวอย่างสง่างามบนเบาะหนังแท้ กลิ่นหอมของน้ำหองผู้ชายหรูราคาแพงลอยคล้งในอากาศ ขัดกับหัวใจของหญิงสาวที่กำลังสั่นระรั้วด้วยความกลัวและสับสน

ภาคินปรายตามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ "จำเอาไว้ อันนา...โลกของฉัน ไม่ใช่ที่ที่ใครจะเข้ามาแล้วออกไปได้ง่ายๆ"

คำพูดนั้นเหมือนเป็นตราประทับ ที่บ่งบอกว่าชีวิตของเธอต่อจากนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

รถเคลื่อตัวออกไปท่ามกลางความมืดมิด ฝนยังตก แต่สิ่งที่หล่นกระทบแก้มอันนา...กลับเป็นหยดน้ำตาของเธอเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***