เด็กหนุ่ม

"ณแคว้นเยียนใหญ่โต บ้านเมืองที่ดูสงบสุขพวกเราขุนนางที่อยู่ในห้องท้องพระโรงมีจักรพรรดิแคว้นเยียนคอยดูแลบ้านเมืองมีฮองเฮาที่คอยคุม 8ตำหนัก"

เมื่อสิบสี่ปีก่อน...

บ่ายวันนั้น ท้องถนนในนครคึกคักไปด้วยเสียงผู้คน เด็กน้อยใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างไป๋เจี๋ยเอ๋อร์ชี้ไปยังร้านข้างทาง พลางส่งเสียงออดอ้อนพี่ชาย

"พี่ ข้าอยากได้อันนั้น!"

ไป๋เฉิงหัวเราะเบา ๆ ลูบศีรษะน้องสาวอย่างเอ็นดู ก่อนเอ่ยเสียงอ่อนโยน "ได้ ๆ แต่เจ้าต้องรออยู่ตรงนี้ ห้ามวิ่งไปไหน เข้าใจหรือไม่"

"อื้ม~" เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก

แต่พอร่างสูงของพี่ชายก้าวลับหายไปเพียงไม่กี่ก้าว เด็กน้อยกลับเดินตามใจตนเองไปเรื่อย ๆ จนสายตาเหลือบไปเห็นกลุ่มเด็กอายุไล่เลี่ยกันกำลังรุมทุบตีเด็กหนุ่มผู้หนึ่งอยู่กลางซอยเปลี่ยว

สัญชาตญาณของเจี๋ยเอ๋อร์พลุ่งพล่านทันที นางวิ่งเข้าไปผลักเด็กที่ยกมือขึ้นทำร้าย พร้อมตวาดเสียงใส

"รังแกคนอ่อนแอกว่า คิดว่าต้องเก่งมากหรือไง!"

เด็กที่ถูกต่อว่าชะงักไป ก่อนตวาดกลับด้วยความโมโห "เจ้า...เจ้ากล้ามาแตะข้า! เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร!"

เจี๋ยเอ๋อร์เชิดหน้า "ไม่รู้! และไม่อยากรู้ด้วย! คนที่มีวรยุทธแค่นี้ยังเอาชนะข้าไม่ได้ จะมารังแกคนอื่นอีกทำไม ถุย!"

คำพูดตรงไปตรงมาของเด็กหญิงทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดงด้วยโทสะ แต่สุดท้ายก็ต้องวิ่งหนีไปพร้อมพวกพ้องอย่างเสียหน้า

เจี๋ยเอ๋อร์หันกลับไปประคองเด็กหนุ่มที่นั่งแผ่หอบอยู่กับพื้น ยื่นมือเล็ก ๆ ให้เขาจับพลางเอ่ยด้วยความห่วงใย

"ไม่เป็นอะไรนะ เจ้าเป็นคนจวนใด ทำไมถึงถูกพวกนั้นรังแก ดูจากเสื้อผ้าเจ้าน่าจะมาจากบ้านมีฐานะมิใช่หรือ"

เด็กหนุ่มก้มหน้าเสียงแผ่ว "ยิ่งอยู่ในนั้น ข้ายิ่งโดนรังแก... เลยหนีออกมา แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะยิ่งตามมา"

เจี๋ยเอ๋อร์ขมวดคิ้วสงสัย—ดูท่าทาง เด็กคนนี้คงเป็นบุตรอนุ จึงถูกกดขี่ดูถูกไม่น้อย นางพยักหน้าราวกับตัดสินใจได้

"ถ้าเจ้าถูกใครรังแก ก็มาหาข้าที่จวนตระกูลไป๋เถอะ พี่ชายข้าทั้งเก่งทั้งใจดี เขาต้องปกป้องเจ้าแน่นอน!"

เด็กหนุ่มช้อนตามองด้วยแววสั่นไหว "เจ้าพูดแล้วนะ... ถ้าข้าไปจริง เจ้าจะไม่รังเกียจข้าหรือ"

"สัญญา!" เด็กหญิงยิ้มตาหยี

ไม่นานนัก เสียงเรียกคุ้นเคยดังขึ้น "เจี๋ยเอ๋อร์!"

พี่ชายเดินตามหานางจนเจอ สีหน้าทั้งโล่งใจทั้งกังวล

ไป๋เฉิงปรายตามองเด็กหนุ่มครู่หนึ่งก่อนเอ่ยให้น้องสาวหลบไป "เจ้าไปตรงโน้นก่อน พี่มีเรื่องต้องคุยกับเขา"

เจี๋ยเอ๋อร์แม้จะค้อนใส่นิด ๆ แต่ก็ยอมเดินออกห่าง เอามือปิดหูอย่างไม่สนใจว่าเขาคุยอะไรกัน

"ไป๋เฉิง คารวะองค์ชายสาม"

"ไม่ต้องพิธีหรอก" เด็กหนุ่มที่เพิ่งถูกช่วยเอ่ยเสียงเรียบ "สภาพข้าแบบนี้ เจ้าเห็นออกหรือ ว่าข้าเป็นองค์ชาย"

"ป้ายหยกของท่านมีคำว่า ‘เยียน’ อยู่ กระหม่อมเดาไม่ยากหรอกพ่ะย่ะค่ะ" ไป๋เฉิงยิ้มบาง ๆ "น้องสาวกระหม่อมเสียมารยาทนัก อย่าถือโทษเลย นางยังเด็ก"

องค์ชายสามเพียงหัวเราะเบา "ข้าเหมือนองค์ชายตรงไหนกัน... เอาเถอะ ข้ามานานแล้ว ควรกลับวังได้แล้ว ไม่อย่างนั้นท่านแม่ของข้าคงเป็นห่วง"

หลังสนทนากันอยู่พักหนึ่ง เด็กหนุ่มร่างผอมก็เดินจากไป ทิ้งให้เจี๋ยเอ๋อร์มองตามด้วยความสงสัย

"พี่... เขาเป็นใครหรือ"

ไป๋เฉิงเพียงส่ายหน้า "เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่ต้องรู้ วันนี้เจ้าเจออะไรมาบ้าง ต้องเล่าทุกอย่างให้ข้าฟัง"

เมื่อกลับถึงจวนตระกูลไป๋ ทั้งบิดาและมารดาก็เพิ่งเดินทางกลับมาเช่นกัน พวกท่านให้เจี๋ยเอ๋อร์เข้าห้องไปก่อน แล้วเรียกไป๋เฉิงเข้ามาสอบถามสิ่งที่เกิดขึ้น

"ดูเหมือนองค์ชายรองจะคิดกำจัดองค์ชายสาม..." ไป๋เฉิงรายงานเสียงเคร่ง

ท่านแม่ขมวดคิ้วทันที "แต่องค์ชายสามเป็นโอรสของฮองเฮา เหตุใดจึงถูกใครรังแกได้ง่ายดายนัก"

บิดาส่ายหน้า "ถึงจะเป็นโอรสฮองเฮา แต่พระองค์กลับไม่มีจุดเด่น เรื่องราวในราชสำนักแทบไม่มีชื่อขององค์ชายผู้นี้ อีกทั้งฮ่องเต้ยังทรงพระเยาว์ ไม่คิดแต่งตั้งรัชทายาทเร็ว ๆ นี้แน่ หากองค์ชายรองนิสัยหัวร้อนอารมณ์ร้ายได้เป็นรัชทายาท วันข้างหน้าบ้านเมืองคงวุ่นวาย"

ไป๋เฉิงเสริม "ข้าก็เคยลองหยั่งเชิงองค์ชายรองอยู่บ้าง เขาใจร้อนและหลงอำนาจไม่น้อย เกรงว่าสนมจีนคงดันเขาเต็มที่ หากได้เป็นรัชทายาท วังหลวงต้องปั่นป่วนแน่"

"ถ้าเจี๋ยเอ๋อร์ได้เข้าไปวังหลวงแล้วก็...."

อยู่ๆท่านแม่ก็ขึ้นเสียงขึ้นมา

"มันจะไม่มีวันนั้น! ข้ามีลูกสาวเพียงคนเดียวเรื่องในวังหลังซับซ้อนอันตรายข้าจะไม่ยอมให้ลูกสาวข้าไปอยู่ที่นั่นเด็ดขาดและจะไม่ให้นางได้ตกอยู่ในกำมือของใครทั้งนั้น"

"ถือว่าวันนี้พวกเราอยู่แต่ในจวนไม่ได้ไปที่ไหนทั้งนั้นพวกเราไม่ได้เจอใครจวนตระกูลไป๋ไม่ต้องการอยู่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเพียงต้องการชีวิตสงบสุข"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***