ตอนที่ 4 : ตรอกเหนือ

ค่ำคืนคลี่คลุมลงอีกครั้ง แสงจันทร์ครึ่งดวงลอยอยู่เหนือเส้นขอบตึกสูง เสียงลมหวีดหวิวพัดลอดซอกอาคารที่เก่าแก่พังทลาย ตรอกเหนือ เป็นสถานที่ที่คนส่วนใหญ่หลีกเลี่ยง มันขึ้นชื่อว่าเป็นย่านของคนไร้บ้าน ขโมย และสิ่งลึกลับที่ไม่ควรถูกมองตรง ๆ

ลิร่ากับไคเอลเดินลึกเข้าไปในตรอก เสียงฝีเท้าของพวกเขาก้องสะท้อนกับกำแพงชื้นเปียก กลิ่นเหม็นสาบคละคลุ้งจนแทบหายใจไม่ออก

“เด็กกำพร้าที่เราตามหา…ชื่อ เอเรน อายุสิบสอง” ลิร่าพึมพำ พลางชำเลืองบันทึกเล็ก ๆ ในมือ “เขาเป็นคนสุดท้ายที่เห็นนักบวชหญิง ก่อนเธอจะกลายเป็นศพไร้หัวใจ”

ไคเอลกวาดตามองรอบ ๆ ดวงตาสีน้ำเงินเรืองแสงเล็กน้อย “ข้าสัมผัสได้…พลังเวทที่เหลืออยู่ มันกระจายอยู่ในอากาศ เหมือนมีใครจงใจทิ้งร่องรอยไว้”

พวกเขาเลี้ยวเข้าซอยแคบ และในความมืดที่ทาบทับ เงาของเด็กชายร่างผอมบางก็ปรากฏขึ้น เอเรนยืนกอดอกชิดกำแพง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ไม่! อย่าเข้ามา!” เสียงเขาสั่นพร่า “พวกมันบอกว่า ถ้าข้าพูด…หัวใจของข้าจะหายไปเหมือนท่านนักบวชหญิง!”

ลิร่าชะงักทันที เธอไม่เดินต่อ แต่ค่อย ๆ ถอดหมวกปีกกว้างออก เผยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เอเรน…เราไม่ได้มาทำร้ายเจ้า เราอยากช่วย”

แต่ก่อนที่เด็กชายจะตอบ เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังแทรกขึ้นมาจากรอบ ๆ ตรอก เสียงเหมือนคนหลายสิบกำลังภาวนาพร้อมกัน “…กุญแจ…เลือด…เงา…”

ไคเอลหันขวับ ดวงตาเขาเปล่งแสงแรงขึ้น “พวกมันมาแล้ว!”

ทันใดนั้น เงาดำหลายร่างโผล่จากกำแพงเหมือนน้ำหมึกไหล พุ่งเข้าล้อมรอบทั้งสามทันที

เอเรนกรีดร้อง ลิร่าชักปืนขึ้นเล็งอย่างไม่ลังเล ขณะที่ไคเอลกางวงเวทไฟขึ้นกลางอากาศ เปลวเพลิงสีฟ้าปะทุสว่างต้านทานความมืด

แต่ท่ามกลางความวุ่นวาย ลิร่ากลับเหลือบเห็นบางสิ่ง—

บนอกของเอเรน มีแสงสีทองเรืองขึ้นอ่อน ๆ รูป กุญแจโบราณ

หัวใจเธอเต้นแรง ราวกับได้ไขปริศนาแรกออกมา

“ ไคเอล…เด็กคนนี้ คือกุญแจ!”