ตอนที่ 2 : เงาที่เคลื่อนไหว

เงาดำนั้นยืนนิ่งอยู่ปลายตรอก รูปร่างคล้ายคนแต่ไร้ใบหน้า แสงตะเกียงแก๊สส่องไม่อาจทำให้มันชัดเจนขึ้น มีเพียงหมอกมืดหมุนวนรอบกาย ราวกับเป็นสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่บนโลกนี้

ลิร่าเอื้อมไปคว้าปืนสั้นที่เหน็บไว้ใต้เสื้อโค้ต “มันคืออะไร?” เธอถามโดยไม่ละสายตา

ไคเอลก้าวมาข้างหน้า ยกมือขึ้น เปลวเพลิงสีฟ้าโผล่ขึ้นจากฝ่ามือ ส่องให้เห็นเสี้ยวความจริง—เงานั้นไม่ใช่แค่ควัน หากแต่เป็นร่างเวทมนตร์ที่ถูกสร้างจาก จิตวิญญาณของใครบางคน

“วิญญาณที่ถูกดึงออกมา…ไม่ผิดแน่” ไคเอลกัดฟัน “ฆาตกรกำลังใช้พิธีดูดกลืนหัวใจ เพื่อสร้างกองทัพเงา”

ก่อนที่ใครจะได้ขยับ เงาดำพุ่งเข้าใส่ราวกับสายลม ลิร่าลั่นกระสุนหนึ่งนัด เสียงปืนสะท้อนก้อง แต่กระสุนทะลุร่างเงาไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ

“มันไม่ใช่ของจริง!” เธอสบถ

ไคเอลก้าวไปข้างหน้า วาดวงเวทด้วยมือข้างเดียว เปลวเพลิงพุ่งออกไปปะทะเงาดำ แสงสว่างเผาไหม้ส่วนหนึ่งจนแหว่งหายไป แต่เงาก็ฟื้นคืนร่างทันที เหมือนสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีวันตาย

“ไปกันเถอะ!” ไคเอลคว้าแขนลิร่า ลากเธอวิ่งออกจากตรอก

ทั้งคู่พุ่งทะลุซอยแคบที่คดเคี้ยว หัวใจเต้นระรัว เสียงฝีเท้าเงาตามติดดังอยู่ด้านหลังไม่ห่าง พวกมันไม่เหนื่อย ไม่หยุด และไม่หวั่นไฟ

ลิร่าเหลือบมองถนนที่วกวน “เราหนีไปได้ไม่ไกล มันจะตามจนกว่าหัวใจเราจะถูกมันดึงไป”

ทันใดนั้น สายตาเธอเหลือบไปเห็น ตราประทับเวทมนตร์ บนกำแพงเก่า รอยสลักโบราณที่เคยถูกสภาเวทมนตร์ใช้ปิดผนึกพลังงานต้องห้าม

“ตรงนั้น!” ลิร่าตะโกน เธอดึงแขนไคเอลให้หักเลี้ยวเข้าไป

ทั้งสองหยุดยืนหน้ากำแพงหิน ผนึกสลักรูนแผ่วเรืองแสงจาง ๆ เงาดำหลายร่างโผล่ตามมาทันที มันพุ่งเข้ามาจากทุกทิศ

ไคเอลหลับตา วางมือลงบนรูนเวท เสียงภาษาลี้ลับหลุดจากริมฝีปากเขา ผนึกเริ่มสว่างขึ้นราวกับเปลวไฟสีเงิน

“เจ้าบ้า! นั่นมันผนึกห้ามแตะต้องนะ!” ลิร่าตะโกน

“ไม่มีทางเลือกแล้ว” ไคเอลกัดฟัน

ทันใดนั้น แสงสว่างก็ปะทุออกมา แรงระเบิดแห่งเวทมนตร์ผลักเงาดำทั้งหมดสลายไปกับหมอกควัน เงียบงันกลับคืนสู่ตรอกอีกครั้ง

…แต่เมื่อฝุ่นจางลง ลิร่าก็เห็นบางอย่างที่ทำให้เธอขนลุก

ตรงกลางผนึกหินโบราณ มี รอยแตกใหม่ กว้างพอจะให้มือหนึ่งข้างสอดผ่านเข้าไปได้