ตอนที่ 2 : งานเลี้ยงแห่งโชคชะตา

รุ่งเช้าวันถัดมา แสงแดดอุ่นส่องผ่านม่านลูกไม้ ฉัน—คาเรน วินเทอร์ส—ถูกสาวใช้แต่งตัวตั้งแต่เช้ามืด

ชุดเดรสสีม่วงอ่อนประดับลูกไม้เงินวิบวับ รองเท้าส้นสูงแก้ว และสร้อยเพชรที่แสดงฐานะขุนนางสูงศักดิ์ ทุกอย่างดูหรูหราจนฉันแทบหายใจไม่ออก

“ คุณหนูงดงามเหลือเกินเจ้าค่ะ… ” มีร่าพูดพลางมองด้วยแววตาแปลกๆ ราวกับไม่เชื่อว่าคุณหนูผู้หยิ่งผยองในตำนาน จะยอมให้นางแต่งตัวให้โดยไม่ด่าเลยสักคำ

“ ก็แน่อยู่แล้ว…ฉันคือคาเรน วินเทอร์ส นี่นา ” ฉันเพียงยิ้มเล็กน้อยในใจ ก่อนเชิดหน้าตามแบบฉบับนางร้าย

🚪ที่ Academy สถานที่งานเลี้ยงถูกจัดขึ้น

โถงใหญ่ประดับระยิบระยับด้วยโคมระย้าคริสตัล เสียงดนตรีคลอเบาๆ ผสมกับเสียงหัวเราะสนทนาของเหล่าขุนนางหนุ่มสาว ทุกคนแต่งตัวหรูหราแย่งกันเปล่งประกาย

ฉันก้าวเข้าสู่ห้องอย่างเชิดๆ ตามบท แต่ข้างในใจเต้นตึกตัก—เพราะรู้อยู่แก่ใจว่า วันนี้…จะได้เจอทั้งพระเอก และนางเอกของเกม

สายตาผู้คนหันมามองพร้อมเสียงซุบซิบ—

“ นั่นคุณหนูคาเรน วินเทอร์สใช่ไหม…? ”

“ ใช่ นางที่ขึ้นชื่อเรื่องความหยิ่งผยองน่ะสิ ”

“ ระวังไว้เถอะ ได้ยินว่าใครที่ขวางทางนาง…ต้องลำบากทุกราย ”

ฉันฝืนยิ้มเย็นให้พวกนั้น ดีแล้วล่ะ ที่ทุกคนคิดว่าฉันร้าย…ยิ่งภาพลักษณ์นางร้ายแข็งแรงเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ต้องทำอะไรมากก็ยังรอดได้!?

ไม่ทันไร เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นใกล้หู

“ ท่านหญิงคาเรน ช่างงดงามสมคำร่ำลือ ”

ฉันเงยหน้าขึ้น เห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดเครื่องแบบราชสำนัก—เจ้าชายเอ็ดเวิร์ด เลอองฮาร์ท พระเอกหลักของเกม!

ดวงตาสีทองสว่างจับจ้องฉันราวกับมองทะลุทุกสิ่ง แถมรอยยิ้มอบอุ่นที่ทำเอาหญิงสาวรอบข้างกรี๊ดกร๊าด แต่ในความทรงจำ…เขาคือชายที่เกลียดคาเรนเข้าไส้ และสุดท้ายจะเป็นคนตัดสินชะตาฉันเอง

โอ๊ยยย ทำยังไงดีเนี่ย ฉันยังไม่อยากตาย!

“ ฝ่าบาท…ทรงชมเกินไปแล้วเพคะ ดิฉันเพียงทำหน้าที่ของตระกูลเท่านั้น ” ฉันรีบปรับสีหน้าเป็นยิ้มร้าย

เอ็ดเวิร์ด เลิกคิ้วเล็กน้อย คงไม่ชินที่ คาเรน ไม่โผเข้าหาเหมือนในเกม แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงพยักหน้าแล้วเดินต่อไป…

รอดไปที!

แล้วไม่ทันเสียงรองเท้าของ เจ้าชายเอ็ดเวิร์ด เลอองฮาร์ท จะหายไปก็มีเสียงหวานใสก็ดังขึ้นจากอีกมุม

“ ข…ขอโทษค่ะ! ฉันทำแก้วน้ำหกใส่คุณหรือเปล่า?! ”

ฉันก้มลง มองเห็นเด็กสาวผมสีน้ำตาลทอง ดวงตาสีฟ้าสดใส กำลังย่อตัวเช็ดน้ำบนพื้นอย่างรนราน—

เอลเลียส เวโรนิก้า นางเอกของเกม!

ฉันชะงัก…ในเส้นทางดั้งเดิม คาเรน จะตบหน้า เอลเลียสทันทีที่เจอครั้งแรกในงานเลี้ยง อ้างว่าเธอไร้มารยาท ทำให้เกิดความบาดหมางตั้งแต่นั้น

แต่ถ้าฉันทำตามบท…ก็เท่ากับขุดหลุมฝังตัวเอง!

ฉันหันไปเห็นสายตาผู้คนรอบๆ เริ่มจับจ้อง… บ้าล่ะสิ ทุกคนกำลังรอฉันทำอะไรสักอย่าง!

“ หึ…โชคดีนะที่น้ำยังไม่เลอะชุดฉัน ไม่งั้นล่ะก็… ” ฉันกัดฟัน ก่อนเชิดหน้าขึ้น

เอลเลียส เงยหน้าขึ้น ตาใสๆ นั้นเต็มไปด้วยความกลัวและประหม่า

หัวใจฉันกระตุก—นี่คือเด็กสาวที่ฉันเคยกดข้ามในเกมงั้นเหรอ? ทำไมพอเห็นตัวจริงกลับน่าสงสารขนาดนี้…

“ คราวหน้าก็ระวังให้มากกว่านี้ละกัน ” ฉันรีบพูดต่อ

แล้วฉันก็หันหลังเดินออกมา ทิ้งให้ผู้คนซุบซิบเบาๆ ว่าฉัน “ แค่ตำหนิ ” ไม่ได้ทำร้าย

> 【การกระทำ : เลือกไม่ทำร้ายตัวเอก】

【คะแนนความเป็นนางร้าย -3】

“ อีกแล้วเหรอ!! ” ฉันแทบร้องไห้ ระบบเอ๊ย จะให้ฉันเลวขนาดนั้นเลยเรอะ!

งานเลี้ยงดำเนินไปจนค่ำ ฉันแทบหมดแรงเพราะต้องคอยสวมบทนางร้าย แต่ก็พยายามไม่สร้างศัตรูร้ายแรงเกินไป

ระหว่างทางกลับ ฉันแอบมองเอลเลียสที่ยืนอยู่มุมหนึ่ง เธอกำลังยิ้มให้กับเพื่อนใหม่ที่เข้ามาทัก แววตาเปล่งประกายเหมือน “ นางฟ้า ” จริงๆ

ฉันกำหมัดแน่น—

“ ฉันจะไม่กลายเป็นคนที่ทำลายรอยยิ้มนั้นเด็ดขาด ต่อให้ต้องเล่นบทนางร้ายไปตลอดชีวิตก็ตาม… ”

> 【เควสต์เสริมเปิด : เอาตัวรอดโดยไม่ทำลายความสุขของนางเอก】

ฉันถอนหายใจยาวๆ

โอเค…เส้นทางนี้คงไม่ง่าย แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้หรอก!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***