ตอนที่ 1 : เพื่อนบ้านข้างรั้ว

เสียงไก่ขันแว่วขึ้นจากหลังบ้าน กลิ่นขนมปังที่แม่อบลอยคลุ้งไปทั่วตรอกแคบ ๆ ระหว่างบ้านตระกูลหลี่กับตระกูลซู บ้านสองหลังนี้อยู่เคียงกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ รุ่นพ่อ รั้วไม้สีซีดที่กั้นไว้บาง ๆ เหมือนเป็นเพียงสัญลักษณ์ เพราะคนในบ้านต่างก็ไปมาหาสู่กันประหนึ่งครอบครัวเดียว

เช้าวันนี้เช่นกัน ซูเหรินเจี๋ย เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปี สวมชุดนักเรียนเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน กำลังยืนผูกเนกไทอยู่หน้ากระจกเงา รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากเมื่อได้ยินเสียงโวยวายจากบ้านข้าง ๆ

"แม่! ผมหากระเป๋าไม่เจอ—!"

เสียงตะโกนของ หลี่เจี้ยนหาว ดังลอดหน้าต่างมาจนเหรินเจี๋ยหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ

เขารู้ดีว่าพี่ชายข้างบ้านเป็นคนยังไง ขี้เกียจ ไม่ชอบเตรียมของตั้งแต่คืนก่อน แถมยังมักจะโทษสิ่งรอบตัวเวลาหาของไม่เจอ… แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเอ็นดูอยู่เสมอ

เหรินเจี๋ยสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้าน รั้วไม้เล็ก ๆ ที่คุ้นเคยถูกผลักออก เขาเจอเจี้ยนหาวที่กำลังวิ่งวุ่นหากระเป๋าอยู่จริง ๆ

"พี่เจี้ยนหาว…หากระเป๋าเหรอครับ?"

"ใช่น่ะสิ! หายไปไหนก็ไม่รู้"

"อยู่บนหลังพี่นั่นแหละครับ"

เจี้ยนหาวชะงัก ก่อนจะหันไปเห็นว่ากระเป๋านักเรียนสะพายอยู่บนหลังตัวเองจริง ๆ เขาหน้าแดงเล็กน้อย แต่กลับทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน

"ฮะ ๆ ๆ กะ…ก็แค่ลองเช็กดูน่ะ ไม่ได้ลืมหรอก"

เหรินเจี๋ยมองแล้วส่ายหน้า ยื่นขวดนมถั่วเหลืองที่ถือมาให้อีกฝ่าย "ดื่มเถอะครับ เดี๋ยวสายอีก"

---

ตลอดเส้นทางไปโรงเรียน ทั้งคู่เดินเคียงกันเสมอเหมือนที่ผ่านมา แต่ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของการเรียนมัธยมปลาย หลังจากนี้ต่างก็ต้องแยกกันไปคนละทาง—เจี้ยนหาวตั้งใจจะสอบเข้าคณะศึกษาศาสตร์ เพราะอยากเป็นครูพลศึกษา ส่วนเหรินเจี๋ย มุ่งมั่นจะสอบแพทย์ตามความฝันของครอบครัว

"เฮ้อ…" เจี้ยนหาวถอนหายใจยาว

"ทำไมเหรอครับพี่?"

"คิดแล้วก็เบื่อ ไปมหาลัยต้องแยกจากเจี๋ย ไปเรียนกันคนละที่ เดินไปไหนมาไหนคนเดียวมันคงโคตรเงียบ"

เหรินเจี๋ยชะงัก หัวใจเต้นแรงเพราะไม่คิดว่าพี่ชายจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา เขาพยายามกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม "แต่เราก็ยังอยู่บ้านติดกันนี่ครับ กลับมาก็เจอกันทุกวันเหมือนเดิม"

เจี้ยนหาวหันมามอง สายตาของเขาเจือแววอุ่น ๆ เพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบเบือนหน้าไป "ก็ใช่วะ… แต่ก็ไม่เหมือนเดิมอยู่ดี"

---

ช่วงบ่าย หลังเลิกเรียน พวกเขาเดินกลับบ้านตามปกติ ฝนฤดูร้อนโปรยปรายลงมาอย่างกะทันหัน ทำให้ทั้งคู่ต้องวิ่งหลบเข้าไปในซอยข้างตลาดเล็ก ๆ

ฝนกระหน่ำลงมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้องกึกก้อง เจี้ยนหาวยืนพิงกำแพง หอบหายใจแรง ๆ แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่าน

เสียงกระซิบดังแว่วขึ้นข้างหู

"อีกเพียงไม่กี่เดือน… เจ้าจะเป็นของข้า…"

เจี้ยนหาวหน้าถอดสี เขาหันขวับไปมองรอบตัว แต่ไม่มีใครอยู่ มีเพียงเหรินเจี๋ยที่กำลังหอบเพราะวิ่งหลบฝนตามมาทัน

"พี่…เป็นอะไรหรือเปล่า? หน้าซีดเชียว" เหรินเจี๋ยถาม พลางก้าวเข้ามาใกล้

ทันใดนั้น เสาไฟที่อยู่เหนือหัวพวกเขาเกิดเสียงดังแปลก ๆ ก่อนจะ หักโค่น ลงมาอย่างรวดเร็ว!

"ระวัง!"

เหรินเจี๋ยพุ่งเข้ากอดลากตัวเจี้ยนหาวออกมาทันเวลา ทั้งคู่ล้มลงไปบนพื้นเปียกฝน ร่างสูงของเจี้ยนหาวทับอยู่บนตัวเหรินเจี๋ย ใบหน้าของทั้งสองใกล้จนสัมผัสลมหายใจร้อนผ่าว

หัวใจของเหรินเจี๋ยเต้นแรงจนแทบทะลุอก

ส่วนเจี้ยนหาวเองก็จ้องดวงตาของอีกฝ่ายนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะรีบผละออก พร้อมบ่นกลบเกลื่อนเสียงสั่น ๆ

"บ้าเอ๊ย…ฝนทำให้เสาไฟผุสินะ… เกือบไปแล้ว"

เหรินเจี๋ยไม่พูดอะไร เพียงยิ้มบาง ๆ ทั้งที่หัวใจยังสั่นไหว เขารู้ดี…ว่าไม่ใช่แค่ "เกือบไป" แต่เหมือนมีบางอย่างจ้องจะเอาชีวิตพี่ชายข้างบ้านจริง ๆ

---

คืนนั้น เจี้ยนหาวนอนพลิกไปพลิกมา ภาพเหตุการณ์ตอนเย็นวนเวียนในหัว ทั้งเสียงกระซิบปริศนา และสัมผัสใกล้ชิดที่ทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างประหลาด

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

แต่สิ่งหนึ่งที่มั่นใจคือ—

ตราบใดที่ ซูเหรินเจี๋ย อยู่ข้าง ๆ อันตรายทุกอย่างเหมือนจะถูกผลักไสออกไป

…เพียงแต่ เขายังไม่ยอมรับความจริงนั้นเท่านั้นเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***