เงาที่ไม่ละสายตา”

ศศิยืนตัวแข็ง มือยังจับสมุดบันทึกโบราณไว้แน่น

เสียงกระซิบที่เล็ดรอดออกมาจากแบตเตอรี่สีดำยังดังก้องในหัว

“อ่านต่อสิ…เจ้าจะได้ครองพลังนิรันดร์”

แต่แทนที่เขาจะเปิดอ่านต่อ เขาค่อย ๆ ปิดสมุดลง ลมหายใจหนัก

“ไม่…ข้าไม่ใช่คนโง่แบบแก” เขาพึมพำตอบกลับในความมืด

เขาเก็บสมุดใส่กระเป๋า แล้วเดินถอยห่างออกจากโต๊ะโดยไม่แตะแบตเตอรี่นั้นเลย

ไฟแดงยังคงกะพริบเหมือนหัวใจที่เต้นรัว แต่มันไม่ได้ขยับตามมา

ศศิเลือกจะไม่เป็น ‘เจ้าของ’…แต่จะเฝ้ามันห่าง ๆ

วันรุ่งขึ้นเขาได้กลับไปหาพ่อค้าแต่ก็ไม่พบแล้ว เจอแต่ความว่างเปล่า

---

หลายวันต่อมา ศศิเริ่มบันทึกทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

เขาตามข่าว ผู้เสียชีวิตปริศนา ที่มือถือแบตเต็ม 100% อยู่เสมอ

ทุกครั้งศพเหล่านั้นจะมีแบตเตอรี่สีดำวางใกล้ ๆ เหมือนมันกำลัง “เลือกเหยื่อ” เอง

เขาไม่เข้าไปขวาง ไม่แตะต้อง เพียงแค่จดทุกอย่างลงสมุด และสืบหาต้นทาง

แต่ยิ่งสืบเขาก็ยิ่งรู้สึกได้…

แบตเตอรี่นั้น รับรู้ถึงสายตาของเขา

บางคืน เขามักฝันเห็นไฟสีแดงกะพริบอยู่ที่ปลายเตียง

แม้เขาจะไม่เคยแตะมัน แต่มันก็เหมือนจะรู้ว่าเขาเป็น “ผู้สืบทอดตัวจริง”

---

คืนหนึ่ง ศศิสะดุ้งตื่นเพราะเสียงแจ้งเตือนมือถือ

ทั้งที่เขาไม่ได้เสียบชาร์จ แต่แบตกลับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนเต็ม 100%

บนหน้าจอปรากฏข้อความที่ไม่ควรจะมีใครส่งมาได้

“เลิกตามเถอะ…ไม่งั้นเจ้าจะเป็นคนต่อไป”

ศศิหายใจติดขัด

เขายังไม่ยอมแพ้ แต่ก็รู้แล้วว่า สิ่งนี้กำลังมองเห็นเขาอยู่เหมือนกัน

ศศิใช้เวลาหลายสัปดาห์เฝ้าติดตาม “การปรากฏตัว” ของแบตเตอรี่สีดำ

เขาเริ่มวาดแผนที่ เชื่อมโยงจุดเกิดเหตุการตายที่เหมือนกันทุกครั้ง—

มือถือเต็มแบต ศพซีดขาว และกล่องสีดำวางเงียบ ๆ

ยิ่งตามนานเท่าไร ร่างกายเขายิ่งทรุดโทรม

เขาไม่ค่อยนอน ตาแดงคล้ำ และเริ่มได้ยินเสียงกระซิบแม้ในตอนกลางวัน

“เจ้าหนีข้าไม่พ้น…เพราะเจ้าคือผู้สืบทอดที่แท้จริง”

คืนนั้น ศศิเดินตามข่าวการตายของหญิงสาวในหอพักราคาถูก

ห้องมืดสนิท มีกลิ่นอับและความเย็นเยียบ

บนเตียง ศพของหญิงสาวยังคงนอนอยู่ มือจับมือถือที่แบตเต็ม 100%

และที่พื้นข้างเตียง… แบตเตอรี่สำรองสีดำ กำลังกะพริบไฟถี่ ราวกับหัวใจที่ดีดดิ้น

ทันใดนั้น ศศิรู้สึกแรงดึงมหาศาลในอก หัวใจเต้นผิดจังหวะ เหมือนพลังชีวิตถูกสูบออกมา

เขาทรุดลงกับพื้น มือสั่น หายใจไม่ออก

---

ขณะที่สติใกล้ดับ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นกลางความมืด

“อย่าจ้องมัน!”

เสียงนั้นมาพร้อมแสงไฟฉายแรงสูงที่สาดเข้าห้อง

ชายชราห่มจีวรยืนอยู่ตรงประตู เป็นพระสงฆ์จากวัดใกล้ ๆ

ท่านก้าวเข้ามา สวดมนต์เสียงดังก้อง “ติวุโลกะสัง เทวะมะนุสสานัง สัตถา...” เสียงสวดนั้นทำให้ไฟสีแดงบนแบตเตอรี่เริ่มกระพริบช้าลง…ช้าลง

เหมือนหัวใจปีศาจกำลังอ่อนแรง

ศศิพยายามเงยหน้ามอง พระชราเอ่ยเสียงเข้มว่า

“สิ่งนี้ไม่ใช่เพียงวัตถุ…มันคือ ‘สัญญา’ ที่ผูกด้วยชีวิตผู้สร้าง เจ้าอย่าได้ยึดติดหรือเดินเข้าใกล้เกินไปอีก”

---

ศศิรอดชีวิตมาได้หวุดหวิด แต่ในใจเขากลับเต็มไปด้วยคำถาม

พระชรารู้จักสิ่งนี้มาก่อน?

แล้ว “สัญญา” ที่ว่า…จริง ๆ แล้วคืออะไร?

ไฟแดงของแบตเตอรี่ยังคงกะพริบอยู่ แม้อ่อนแรง

และศศิก็รู้ว่า—มันยังไม่ถูกทำลาย เพียงแค่ถูกข่มไว้ชั่วคราว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***