ตอนที่:5แผลในใจ

เสียงฝนโปรยปรายยามเย็นทำให้ทางเดินภายในโรงเรียนชุ่มไปด้วยกลิ่นดินและความชื้น นทีนั่งอยู่คนเดียวในห้องเรียนที่ว่างเปล่า หลังเลิกเรียนแล้วเขาไม่ได้กลับบ้านทันทีเหมือนเมื่อวาน แต่กลับเลือกจะนั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านหลังสุด ปล่อยให้เสียงหยดน้ำจากหลังคาเป็นเพื่อนสนทนา

สายตาของเขาจับจ้องไปยังโต๊ะว่างตรงมุมห้อง โต๊ะที่ครั้งหนึ่ง ภาคิน เคยนั่ง ความทรงจำผุดขึ้นชัดเจนจนเหมือนภาพตรงหน้าแปรเปลี่ยนไป—เสียงหัวเราะก้องในหู ภาคินเคยหันมายิ้มแล้วบอกว่า

> “มึงรู้ปะ เราต้องสอบติดมหาลัยด้วยกันนะ”

ประโยคนั้นแทงลึกเข้าไปในใจเหมือนเข็มที่ไม่มีวันถอนออก นทีหลับตาแน่น ความเจ็บปวดแล่นขึ้นจนต้องกำหมัดทุบลงบนโต๊ะเสียงดัง

ปัง!

เสียงดังสะท้อนก้องไปทั่วห้อง ในจังหวะนั้นเอง เสียงประตูเลื่อนก็ดังขึ้นเบื้องหลัง

“นที...”

เขาหันขวับไป เห็นมินตรายืนอยู่ตรงประตู มือเธอกุมร่มเปียกฝน ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความกังวล

“เธอ... ยังไม่กลับเหรอ?” เสียงของเธอแผ่วเหมือนกลัวทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเดิม

นทีเบือนหน้าหนี “เธอมาที่นี่ทำไม”

มินตราก้าวเข้ามาช้าๆ ก่อนวางร่มลงข้างประตู เธอไม่ตอบคำถามตรงๆ เพียงเดินมานั่งบนโต๊ะข้างๆ และเอ่ยเสียงเรียบ

“ฉันแค่... เป็นห่วงนาย”

นทีหัวเราะเยาะในลำคอ “ห่วงทำไม”

มินตราเม้มปากแน่น ก่อนพูดช้าๆ “เพราะฉันรู้ว่า... นายยังไม่ลืมเรื่องนั้น”