ตอนที่3:กลุ่มนักเลงในเงามืด

ไหล่ของนทีถูกบีบแน่นด้วยแรงที่มากเกินความจำเป็น เขาหันกลับไปจ้องหน้ากรณ์อย่างนิ่งเฉย แม้ภายในใจจะเดือดพล่านเหมือนภูเขาไฟที่พร้อมปะทุทุกเมื่อ

“ก็...กลับมาเรียนให้จบไง” นทีตอบสั้นๆ น้ำเสียงเรียบจนแทบไร้อารมณ์ แต่ในแววตาแฝงไปด้วยความแข็งกร้าว

กรณ์หัวเราะหยัน “หึ เรียนให้จบเหรอ? หรือมึงกลับมาเพราะเรื่อง เพื่อนรักของมึง กันแน่?”

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดลึกลงไปในหัวใจ นทีเผลอกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นที่หลังมือ แต่เขาพยายามกลั้นไว้ ไม่ใช่เวลาที่จะระเบิดอารมณ์ตอนนี้

ก่อนที่สถานการณ์จะตึงเครียดไปมากกว่านี้ เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา “กรณ์ พอเถอะ อย่าเพิ่ง”

พีท เพื่อนสนิทของกรณ์เดินเข้ามาหยุดข้างๆ สีหน้าดูเกร็งเล็กน้อย เขาจับแขนกรณ์เหมือนจะห้าม “เรามีเรียนต่อ นายอย่ามีเรื่องตอนนี้เลย”

กรณ์มองนทีด้วยแววตาเย้ยหยัน ก่อนปล่อยมือออกช้าๆ แต่ไม่วายโน้มตัวมากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงต่ำที่ทำให้นทีขนลุก

“ถ้ามึงคิดจะทำอะไร พวกกูก็รออยู่เหมือนกัน...”

จากนั้นเขากับพีทก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งความอึดอัดหนักอึ้งไว้เบื้องหลัง มินตราที่นั่งเงียบมาตลอดขมวดคิ้วมองนทีด้วยความกังวล

“นาย...รู้จักเขาดีใช่ไหม?” เธอถามเสียงเบา

นทีเหลือบมองเธอเพียงเสี้ยววินาทีแล้วตอบสั้นๆ “มากกว่าที่เธอคิด”

เสียงออดคาบต่อไปดังขึ้น แต่นทีแทบไม่ได้ยิน เขานั่งนิ่ง มือสั่นเล็กน้อยขณะความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นในหัว—ภาพภาคินถูกล้อมหลังโรงยิม กรณ์คือคนที่ยืนหัวเราะดังที่สุด ขณะที่พีทกับคนอื่นๆ เพียงยืนดูโดยไม่ยื่นมือช่วย

หลังเลิกเรียน นทีเดินออกมาจากอาคารด้วยก้าวที่หนักแน่น เขาตั้งใจจะกลับบ้าน แต่แล้วเสียงหัวเราะดังแว่วจากทางด้านหลังโรงยิมก็ดึงดูดความสนใจ เขารู้สึกได้ทันทีว่าเสียงนั้นคือของใคร

กลุ่มของกรณ์...

นทีชะงัก เขามองไปรอบๆ ก่อนจะเดินตามเสียงนั้นไปอย่างเงียบเชียบ เสียงหัวเราะและเสียงสนทนาของกลุ่มนักเรียนดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเข้าใกล้

หลังโรงยิมเหมือนเดิมทุกอย่าง—กำแพงสีซีด ลานปูนที่มีคราบสนิมจากโครงเหล็ก และกองเศษไม้ที่ถูกทิ้งไว้โดยไม่สนใจ... ที่นี่แหละ สถานที่เกิดเรื่องในวันนั้น

นทีหลบหลังมุมกำแพง เห็น กรณ์ พีท และอีกสองคน ยืนคุยกันอย่างออกรส กลิ่นบุหรี่จางๆ ลอยมาตามลม

“มึงเห็นหน้ามันตอนเช้าไหม สภาพแม่งอย่างกับผี” เสียงเพื่อนในกลุ่มพูดพลางหัวเราะ

“กูว่ามันไม่กล้าหรอก มันเด็กเนิร์ดจะตาย” อีกคนเสริม

“หึ... เดี๋ยวก็รู้ ว่ามันกล้าจริงหรือเปล่า” กรณ์ตอบพร้อมยิ้มเย้ย

นทีหลับตาลงชั่วครู่ ความโกรธพุ่งขึ้นจนแทบระเบิดออกมา แต่เขากัดฟันแน่นแล้วบอกตัวเอง ยังไม่ใช่เวลา... ต้องรอจังหวะที่มันเจ็บที่สุด

เขากำลังจะถอยกลับ ทว่าเสียงบางอย่างทำให้เขาชะงัก—เสียง ชื่อของภาคิน ที่หลุดออกมาจากปากของกรณ์...

“ถ้าไอ้ภาคินมันไม่ดันทำตัวน่าสมเพช ก็คงไม่ตายหรอกจริงไหม ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะระเบิดออกมาพร้อมกัน

โลกของนทีพลันกลายเป็นสีเลือด ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนด้วยโทสะที่เอ่อล้นในอก มือของเขาสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้

> “กรณ์... มึงต้องชดใช้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”

--- จบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***