เสียงนาฬิกาปลุกยามเช้าดังขึ้น แต่สำหรับฟีฟ่า การตื่นนอนกลับไม่ใช่เรื่องง่าย เขาลุกขึ้นจากเตียงในห้องเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยร่องรอยความทรงจำอันขมขื่น รอยช้ำบนแขนและแก้มยังคงบ่งบอกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
> “ผม...ขอโทษครับ”
คำพูดนั้นยังดังก้องในหัว ราวกับเพิ่งเอ่ยออกมาท่ามกลางสายฝน
เขาจำได้ดี...แววตาเย็นชาของผู้ชายคนนั้น—คีน มาเฟียหนุ่มผู้ทรงอำนาจ
---
โรงเรียนมัธยม
“ฟีฟ่า! ทางนี้ ๆ” ยูโบกมือเรียกเพื่อนสนิททันทีที่เห็นร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องเรียน
พีชกับจีนก็มองตามด้วยสายตาเป็นห่วง เนยรีบควักทิชชูออกมาซับเหงื่อให้ “คือ...ฟีฟ่า หน้าซีดมากเลยนะ ไปหาหมอดีมั้ย”
ฟีฟ่ายิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไรหรอก เราโอเคจริง ๆ”
“โอเคบ้าอะไรเล่า!” ยูทุบโต๊ะเสียงดัง “อย่าคิดว่าเราไม่เห็นนะว่าใครทำ นายกับครอบครัวนั่น...”
“พอเถอะยู” ฟีฟ่าตัดบท สีหน้าหนักแน่นแม้ใจสั่นไหว “เราไม่อยากพูดถึง”
เพื่อน ๆ สบตากัน ทุกคนเข้าใจว่าฟีฟ่าไม่อยากให้เรื่องครอบครัวเป็นบาดแผลซ้ำ ๆ อีก
---
อีกด้านหนึ่ง – บริษัทเครือคีนกรุ๊ป
ห้องประชุมหรูชั้นบนสุดของตึกสูง คีนกำลังนั่งฟังรายงานผลประกอบการจากผู้บริหาร ธามและภาคินยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลัง
“รายได้ไตรมาสนี้เพิ่มขึ้นสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ยังมีคู่แข่งรายใหม่ที่พยายามแทรกเข้ามาในตลาด...” เสียงผู้จัดการกล่าวรายงาน
คีนพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนพูดเสียงเรียบ “ไม่ว่ามันจะเป็นใคร จัดการ...อย่าให้มีใครคิดจะขวางคีนกรุ๊ป”
ทุกคนในห้องประชุมสะท้านทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นยะเยือกนั้น
แต่ในใจของคีนกลับมีภาพหนึ่งผุดขึ้นมา—ภาพเด็กหนุ่มเปียกปอนในสายฝนที่นอนหมดสติอยู่ในอ้อมแขนเมื่อคืน
---
คาเฟ่หลังเลิกเรียน
วันนั้นเพื่อน ๆ ของฟีฟ่าชวนกันไปนั่งคาเฟ่เปิดใหม่ที่ห้างดังกลางเมือง ร้านตกแต่งสไตล์มินิมอล กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นอบอวลไปทั่ว
“สั่งเค้กช็อกโกแลตมาแล้วนะ” จีนหันไปยิ้มให้ยูกิที่บังเอิญ
“สั่งเค้กช็อกโกแลตมาแล้วนะ” จีนยิ้มกว้างพลางหันไปบอกยูกิที่นั่งข้าง ๆ โต๊ะใกล้ ๆ กัน
“ขอบใจนะจีน” ยูกิหัวเราะเบา ๆ เสียงหวานราวกับระฆังแก้ว
ยูที่นั่งตรงข้ามรีบหันไปกระซิบพีชทันที “เฮ้ นายดูสิ...จีนกับยูกิเข้ากันชะมัด”
“ก็จริงแหละ” พีชหัวเราะหึ ๆ ก่อนหันไปสะกิดภัทรที่นั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ “ระวังนะเพื่อน นายอาจจะเสียตำแหน่งให้ผู้หญิงก็ได้”
ภัทรยักไหล่ แต่หางตากลับเหลือบไปมองพีชอย่างไม่รู้ตัว...
บรรยากาศในคาเฟ่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของกลุ่มเพื่อน ฟีฟ่านั่งยิ้มเล็ก ๆ แม้จะยังมีร่องรอยเศร้าบนใบหน้า แต่การได้อยู่กับคนที่จริงใจ ทำให้หัวใจเขาอบอุ่นขึ้น
ทว่า...ความอบอุ่นนี้กลับถูกทำลายเมื่อประตูร้านถูกผลักเปิดออก
เสียงรองเท้าหนังหรูตอกลงกับพื้นดังเป็นจังหวะหนักแน่น ทุกสายตาในร้านหันไปมองโดยอัตโนมัติ
คีน...มาเฟียหนุ่มในสูทสีดำสนิท ก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม รอบตัวเต็มไปด้วยออร่าอันตรายที่ทำให้ใคร ๆ ไม่กล้าสบตา บอดี้การ์ดชุดดำหลายคนเดินตามหลังราวกับเงา
“ชิบหาย...นั่นมันคีนใช่มั้ยวะ มาเฟียตัวจริง” เสียงลูกค้าคนหนึ่งกระซิบเบา ๆ แต่กลับดังพอให้ใครหลายคนได้ยิน
ฟีฟ่าชะงัก...หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เขาไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้งเร็วขนาดนี้ หลังจากคืนฝนพรำวันนั้น
---
คีนกวาดสายตามองทั่วร้านก่อนจะหยุดที่โต๊ะของฟีฟ่า เขาเดินตรงเข้ามาหาโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น บรรยากาศเงียบกริบ ราวกับเวลาทั้งหมดหยุดเดิน
“เด็กน้อย...” เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ แต่แฝงด้วยอำนาจ “ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”
เพื่อน ๆ ของฟีฟ่าตกตะลึงทันที
ยูตาโต “เฮ้ย! นี่นายรู้จักมาเฟียจริง ๆ เหรอฟีฟ่า?!”
“ฉะ...ฉันไม่...” ฟีฟ่าหน้าแดง รีบก้มหน้าไม่กล้าสบตาคีน
คีนโน้มตัวลงเล็กน้อย ดวงตาคมกริบจับจ้องไม่ปล่อย “อย่าหนีฉันอีก”
---
หลังจากนั้น – ลานจอดรถห้าง
บอดี้การ์ดยืนเรียงรายปิดล้อมพื้นที่ไว้หมด คีนยืนพิงรถสปอร์ตหรู รอให้ฟีฟ่าเดินตามมา
ฟีฟ่าลังเลอยู่ไกล ๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหา “คุณ...ต้องการอะไรจากผมกันแน่”
คีนยกคิ้ว ยกยิ้มมุมปากที่ทำเอาฟีฟ่าขนลุก “คำถามนั้นควรเป็น...นายต้องการอะไรจากฉันมากกว่า”
“ผมไม่ได้ต้องการอะไรเลย!” ฟีฟ่าตอบเสียงสั่น “ผมแค่อยากมีชีวิตปกติ อย่าเข้ามายุ่งกับผมเลย”
คีนหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มต่ำราวกับนักล่า “ชีวิตปกติ? นายคิดว่าจะหนีพ่อเลี้ยงกับพี่ชายสารเลวนั่นได้ง่าย ๆ เหรอ”
ฟีฟ่าชะงัก หัวใจหล่นวูบ “คุณ...รู้ได้ยังไง”
“ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนายแล้ว ฟีฟ่า” คีนก้าวเข้ามาใกล้จนระยะห่างเหลือเพียงไม่กี่เซนติเมตร “ตั้งแต่ว่านายถูกทำร้าย...จนกระทั่งนายฝันอยากหลุดพ้นจากนรกนั่น”
ฟีฟ่ากัดริมฝีปากแน่น “อย่ามาทำเหมือนคุณรู้จักผม...คุณไม่รู้จักอะไรเลย!”
คีนสบตาแน่วแน่ แววตาเย็นชากลับแฝงด้วยประกายบางอย่างที่ฟีฟ่าไม่เคยเห็นจากใคร “งั้นก็ให้ฉันได้รู้จักสิ...”
---
คืนนั้น – คฤหาสน์คีน
ฟีฟ่าถูกพามายังคฤหาสน์อีกครั้ง ห้องรับรองหรูหราเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง เขานั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา มองรอบ ๆ อย่างหวาดระแวง
เสียงรองเท้าหนังดังใกล้เข้ามา ก่อนที่คีนจะนั่งลงตรงข้าม “ตั้งแต่วันนี้ นายไม่จำเป็นต้องกลับไปบ้านนั่นอีก”
“หมายความว่ายังไงครับ...”
“ฉันจะดูแลนายเอง” คีนพูดชัดถ้อยชัดคำ “ไม่ว่าใครก็ทำร้ายนายไม่ได้อีก”
ฟีฟ่าตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง “คุณคิดว่าเงินหรืออำนาจจะช่วยผมได้เหรอ!?”
“ไม่ใช่แค่เงินหรืออำนาจ...” คีนโน้มตัวเข้ามาใกล้จนลมหายใจแทบแตะกัน “แต่เพราะตั้งแต่คืนนั้น...ฉันไม่อยากปล่อยนายไปไหนอีกเลย”
หัวใจฟีฟ่ากระตุกแรง เลือดสูบฉีดทั่วร่าง...นี่ไม่ใช่แค่การคุกคาม แต่มันคือการประกาศชัดเจนว่าเขากำลังถูก “จับขัง” ในโลกของมาเฟียหนุ่มคนนี้แล้ว
และนี่...คือก้าวแรกของการเข้าสู่โลกที่เต็มไปด้วยทั้งอันตรายและความรู้สึกที่ห้ามไม่ได้
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments