บ้านไม้หลังเล็กยังคงตั้งอยู่กลางป่าเซเลน่า แม้บางส่วนจะพังไปจากการต่อสู้ แต่ก็ยังพออาศัยได้
ลูเซียสนั่งอยู่ข้างเตียง ดูแลอีเลียสที่นอนหลับสนิทด้วยสีหน้าอ่อนแรงแต่สงบ
เขาค่อย ๆ เช็ดเลือดที่แห้งตรงคางอีกฝ่าย
แล้วกระซิบเบา ๆ
“ถ้านายฟื้นขึ้นมานะ ฉันจะไม่ปล่อยให้นายแบกทุกอย่างคนเดียวอีกต่อไปแล้ว.…”
เสียงนกร้องในเช้าวันถัดมา
“...นายกำลังพูดคนเดียวเหรอ?”
เสียงอีเลียสแหบแผ่วแต่แฝงรอยยิ้ม ทำให้ลูเซียสเงยหน้าขึ้นอย่างดีใจ
“ตื่นแล้ว! ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม?!”
“ยังเจ็บนิดหน่อย...แต่ก็มีคนดูแลอยู่ตรงนี้ จะกลัวอะไรล่ะ”
ลูเซียสหน้าแดงนิด ๆ
“อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ คนเจ็บควรพักเงียบ ๆ ไป”
อีเลียสหัวเราะเบา ๆ แล้วยื่นมือออกไปจับมือเขาไว้แน่น
“ขอบใจนะ...ที่ยังอยู่”
วันนั้นทั้งวันลูเซียสทำขนม ซุป และต้มยาสมุนไพรให้ ส่วนอีเลียสก็อ่านตำราร่วมกับเขา ทั้งสองใช้เวลาสงบอย่างที่ไม่ได้มีมานาน
ลูเซียสสอนอีเลียสร่ายเวทเรียกแสงโดยไม่เจ็บตัว
อีเลียสก็สอนลูเซียสให้ใช้เงาเป็นบาเรียกันฝนในสวน
และในเย็นวันนั้น...
ฝนก็ตกปรอย ๆ พอดี
ลูเซียสกับอีเลียสนั่งอยู่ใต้เงาบาเรียที่โปร่งใสราวฟองน้ำ
เสียงฝนตกกระทบเงาดัง เป๊าะๆ! อย่างแผ่วเบา
ลูเซียสวางแก้มลงบนไหล่ของอีเลียสเงียบๆ
อีเลียสหันมามอง ก่อนจะพูดเบา ๆ
“รู้ไหม ตั้งแต่ฉันหนีออกมาจากโลกของเงา ฉันไม่เคยรู้สึกว่า 'มีความสุข' ขนาดนี้เลย..จนฉันได้เจอเเสง....คือนายนี่เเหละ”
ลูเซียสนิ่งไป ก่อนจะยิ้มแผ่วแล้วพูดกลับ
“ฉันเองก็ไม่เคยรู้ว่าเงา...อบอุ่นได้ขนาดนี้เหมือนกัน”
อีเลียสยิ้ม
เขายื่นนิ้วออกไปลากกลางอากาศ เงาดำกลายเป็นรูปหัวใจกลางฝน ก่อนจะส่งมันลอยมาหาลูเซียส
“มันไม่โรแมนติกหรอกนะ แต่ฉันก็อยากให้”
“เงาหัวใจงั้นเหรอ...แปลกดี แต่ฉันชอบ” ลูเซียสตอบ
ทั้งสองหัวเราะเบา ๆ ท่ามกลางเสียงฝนที่ตกช้า ๆ
ใต้ร่มเงาที่ไม่มีใครมองเห็น
แต่ในเงาแห่งคืนเดียวกัน
ณ ปราสาททางใต้ของอาณาจักรเงา
หญิงสาวในชุดดำล้วน ผมสีเทาซีดสะบัดพลิ้ว เดินผ่านเงาที่สั่นไหวไปยังบัลลังก์สำรอง
เธอคุกเข่าต่อหน้าราชาปีศาจ แล้วพูดว่า
“ข้าจะไปพาเจ้าชายกลับมาเอง…ในแบบที่ ‘หัวใจ’ ของเขาจะไม่เหลืออีก”
ราชาปีศาจยิ้มราวกับเงามืดกำลังจะกลืนโลก
---จบตอน🌙✨
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments